Το θαύμα της Πλατανόβρυσης

με την κυρα Μαρία αγκαλια
Το θαύμα της Πλατανόβρυσης
ο Σωτήρης με τον κυρ Πέτρο και τη κυρά Μαρία έξω από το Αγροτικό ιατρείο Πλατανόβρυσης 1970

Πλατανόβρυση Αριστομένους Μεσσηνίας. Ένα μικρό χωριουδάκι στο οποίο επί Χούντας υπηρέτησε ο άνδρας μου Σωτήρης Αγροτικό ιατρείο. Μικρή Μόσχα το αποκαλούσαν και επειδή ένας νεαρός ήταν υπασπιστής του χουντικού Λαδά έστησαν εκεί αγροτικό ιατρείο και υποχρεωτικά έστειλαν εκεί τον φακελλωμένο σύζυγό μου. Χωρίς νερό ή οτιδήποτε που να θυμίζει πολιτισμό,  χωματόδρομοι και φήμη για κακούς ανθρώπους που κάνουν αναφορές κατά πάντων για το τίποτε... Πρώτη εντύπωση το καφενείο που εξυπηρετούσε τους θαμώνες με ένα ξύλινο πάγκο και μια σπασμένη καρέκλα. Πρώτη νύχτα φιλοξενίας στο καλύτερο σπίτι του χωριού, στου παπά όπου στο ωραίο πετρόχτιστο δίπατο σπίτι, οι τσατμάδες ήταν γκρεμισμένοι.
έξω από το σπίτι του παπά
Το ιατρείο όμως είχε στηθεί σε ένα νεόχτιστο σπιτάκι που είχε χτιστεί με τις οικονομίες που είχαν μαζέψει μετανάστες στη Γερμανία ο κυρ Πέτρος Φλαούνας και η κυρα Μαρία, οι οποίοι όχι μόνο συμφώνησαν να μένει ο γιατρός στο ένα δωματιάκι, αλλά τον ενσωμάτωσαν στην οικογένειά τους. Έζησε κοντά τους σχεδόν δυο χρόνια, σημαδιακά καθώς ήταν και η εποχή που ο άνδρας μου έχασε την μητέρα του που λάτρευε και η κυρα Μαρία τον στήριξε σα νάταν παιδί της.
Εδώ και 50 χρόνια ακούω διηγήσεις για την Πλατανόβρυση και την είχα επισκεφθεί το Σεπτέμβρη του 1973 νιόπαντρη, γιατί ο άνδρας μου ήθελε να με γνωρίσει σε αυτούς τους ανθρώπους που νιώθει οικογένεια.  Ήταν ένα χωριό κακομοίρικο, μας κοίμισαν στο σαλόνι, που όμως είχε απλωθεί και σταφίδα, που μοσκοβολούσε. Έκτοτε η ζωή μας παρέσυρε σε άλλους δρόμους και αν και συναντιόμαστε στην Αθήνα με την οικογένεια δεν είχε τύχει να ξαναπάμε στο χωριό.
Η κυρά Μαρία ανάμεσα σε δυο όπως είπε γιους της (ο ένας βιολογικά κι ο άλλος από την καρδιά της)
Χάρη στο φβ ο Σωτήρης ξαναβρήκε το μικρό γιο της οικογένειας, που οκτάχρονο αγόρι τον συνόδευε πισωκάπουλα στο άλογο στις ιατρικές του επισκέψεις στα γειτονικά χωριά, πολλά από τα οποία δεν είχαν ούτε τηλέφωνο. Ο Παναγιώτης, καθηγητής φιλόλογος πια, πολύ δραστήριος και  οικογενειάρχης με μεγάλα παιδιά μας περίμενε στο σπίτι του στην Καλαμάτα, απ΄όπου ξεκινήσαμε με το δικό του θαρραλέο αυτοκίνητο μιαν επιστροφή στο χρόνο. Σε όλη τη διαδρομή ο άνδρας μου αναζητούσε στις αναμνήσεις του, σπίτι σπίτι όλα τα μέλη της κάθε οικογένειας ήξερε όλα τα ονόματα και τις συγγενικές τους σχέσεις και ο Παναγιώτης ενημέρωνε ποιος ζει και ποιος έχει πεθάνει και διηγιόντουσαν απίστευτες ιστορίες για τον καθένα ξεχωριστά. Το εντυπωσιακό είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία των παιδιών αυτού του κάποτε μίζερου φτωχού χωριού είχε μορφωθεί και είχε προκόψει και διακριθεί σε κάθε τομέα. 
μνήμη του πατέρα

ξετυλίγοντας αναμνήσεις
Η κυρα Μαρία, ανθηρή 91 χρόνων μας περίμενε με την ίδια αγάπη, ενώ το παλιό σπίτι ανακαινισμένο έχει γωνιές- μουσείο στη μνήμη του πατέρα ,που πια δεν είναι ανάμεσά μας.
Το ίδιο το χωριό είχε μεταμορφωθεί σε καλοχτισμένο και κατοικούμενο χώρο, υπήρχαν και κάποιες πραγματικές επαύλεις, ωραιότατη ταβέρνα και μια βίλα που μόλις καλοπουλήθηκε σε Πολωνό 140.000 ευρώ !!!!
Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι ΟΛΟΙ μικροί μεγάλοι θυμόντουσαν τον πρώτο γιατρό του χωριού και τον μόνο που έγινε τμήμα του και τον αγκάλιαζαν σα νάβλεπαν αδελφό. Έτυχε νάχει κάποιο μνημόσυνο και πολλοί είχαν έλθει ακόμη από την Αθήνα. Καθένας είχε να διηγηθεί ιστορίες, από την προσωπική περιπέτεια υγείας, "αυτό το χτύπημα στο γόνατο εσύ μου το είχες ράψει" μέχρι τους αγώνες για να έλθει το νερό στο χωριό, όταν μουλωχτά, την εποχή της Χούντας βρήκαν πηγή, ετοίμασαν μαύρες σημαίες κι ετοιμαζόντουσαν για πορεία στην Καλαμάτα αλλά ένας φίλος αστυνόμος τους ειδοποίησε για το μπλόκο που είχαν ετοιμάσει για να τους συλλάβουν.
Περιδιαβήκαμε το ανακαινισμένο χωριό και οι πόρτες ορθάνοιχτες αγκαλιές κι οι μνήμες αστέρευτες.
Ο Σωτήρης είχε συνδεθεί ιδιαίτερα με ένα παιδί, το Αλεκάκι, που έπασχε από ανίατη γενετική νόσο, δεν έβλεπε σχεδόν καθόλου αλλά γνώριζε τους πάντες από τον ήχο της περπατησιάς του.
το Αλεκάκι
Ο αδελφός του (τότε τετράχρονος) γνώρισε αμέσως το Σωτήρη και τον σφιχταγκάλιασε, επειδή το Αλεκάκι πάντα θυμόταν το γιατρό και μόλις άκουγε να μιλούν γιαυτόν δάκρυζε..
  Πήγαμε στα περβόλια (τα αυγόσυκα και τα βερίκοκα λες και μας περίμεναν για να ωριμάσουν) και τις πηγές που θυμόταν και για πρώτη φορά (εκείνη την εποχή οι καταρράκτες δεν ήταν αξιοθέατα) επισκεφθήκαμε το μοναδικό καταρράκτη Βαρδιγού, όπου και κολύμπησα θαρραλέα παρά το φόνο αθώου νερόφιδου που με το αριστερό στόχευσε και καρατόμησε ο Παναγιώτης πριν βουτήξω στα βαθιά νερά.
κολυμπώντας στον καταρράκτη


η εκκλησία του χωριού (και νεκροταφείο όπου συνάντησε και άλλους παλιούς φίλους)


στον καταρράκτη Βαρδιγού
Η επιστροφή στην Πλατανόβρυση ήταν μια ένεση αισιοδοξίας σε ζοφερούς καιρούς.  Το ίδιο είχα νιώσει όταν είχα επισκεφθεί την Θηρασιά, (όπου ο πατέρας μου είχε υπηρετήσει δάσκαλος κατά την περίοδο της Κατοχής) πολλά χρόνια μετά το θάνατό του και διαπίστωσα ότι η μνήμη του παραμένει ζωντανή στα εγγόνια των τότε μαθητών του.
http://mariasot.blogspot.gr/2012/01/blog-post_3349.html
με την κυρα Μαρία 
Αυτό το ταξίδι είναι απόδειξη ότι μόνο μέσα από τις δυσκολίες ανηφορίζει ο άνθρωπος, συνειδητοποίηση ότι οι αληθινοί δεσμοί σφυρηλατούνται σε ζοφερούς καιρούς, ελπίδα ότι η στιγμές δημιουργούν μιαν αιωνιότητα που αντέχει. μιαν υπόσχεση αθανασίας για όσο οι μνήμες μεταγγίζονται. Και αυτό είναι το πραγματικό θαύμα.
.
Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου




Σχόλια

  1. Pandelis Flaounas Δεν θα μπορούσα Παρα να αισθανθώ Συγκινημενος από τα καταπληκτικά σου λόγια που με τόση γλαφυροτητα περιεγραψες, στιγμές που εγω σαν παιδι 12 ετων τότε θυμάμαι γιατί τα εζησα,εκπλησσομαι πού ο Σωτήρης θυμάται τα πάντα με λεπτομέρειες και πως δεν θα μπορουσε αλλωστε με τοσα βιωματα που εχει.Ενα είναι σίγουρο οτι ο Σωτηρης αγαπηθηκε απο ολον τον κοσμο οπως και αυτος αγάπησε απλόχερα ολους αυτους τους χωριατες που τον εβλεπαν με δεος λογω της δουλειάς του και σεβασμό ταυτοχρονα.Νομιζω οτι οπως περιεγραψες με Καταπληκτικες λεπτομέρειες ο χρόνος δεν στερησε τιποτα απο αυτη την μαγεία της σχέσης του Σωτήρη με τους Συγχωριανους μου και αναποδα.Ο Σωτήρης υπήρξε σημείο αναφοράς για οτι καλο εμελλε να γινει μετέπειτα και αυτο αποδεικνύει το μέγεθος του Σωτηρη.Ευχαριστουμε για τα καλα σου λόγια πάντα Ευπροσδεκτοι λυπάμαι που αυτη την φορα δεν ημουνα μαζι σας δηλωνω παρων οπωσδηποτε για την επομενη φορα ,φιλια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ageliki Maniadaki ''Το θαύμα της Πλατανόβρυσης'' ή ''Πώς μια δυσμενής τοποθέτηση-μετάθεση μπορεί να μετατραπεί σε ευμενή,ευμενέστατη εμπειρία ζωής''...Αυτή είναι,λοιπόν,η αξία και η ομορφιά της ζωής!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο γιος σου στο Ναυτικό

Ο Τηλέμαχος από τη Δίβρη δεν έφυγε ποτέ

Τα Λουβιάρικα της Σαντορίνης