Πλημμύρα ξανά

Πλημμύρα ξανά

Δεν είναι η πρώτη και δυστυχώς ούτε θα είναι και η τελευταία τραγωδία. Ούτε και φταίνε οι αμαρτίες μας γιαυτό τον μίνι κατακλυσμό. Η ύβρις της ανθρώπινης αλαζονείας και η απληστία του σύγχρονου τρόπου ζωής είναι πάντα οι μεγάλοι ένοχοι, ενώ οι αθώοι πάντα θυσιάζονται. .
Το ανθρώπινο είδος επιβιώνει πάνω στη Γη αντιμαχόμενο τους φυσικούς νόμους. Μέχρι πρόσφατα λογαριάζαμε τριτοκοσμικές τις εικόνες τέτοιων φυσικών φαινομένων. Τώρα τις βλέπουμε παντού Χειμώνα - Καλοκαίρι. Κανείς δεν εξαιρείται. Ο πλανήτης διεκδικεί την υπεροχή του εξαπολύοντας τραγωδίες παντού. Από τους φτωχομαχαλάδες της Ινδίας μέχρι τις βίλες της Φλόριντα. Προφανώς η δυστυχία είναι σε διαφορετικά μεγέθη, όμως κανείς δε μένει στο απυρόβλητο και τέτοιες τραγωδίες είναι πλέον αναμενόμενες σε όποιο σημείο του πλανήτη κι αν κατοικούμε.

Εμείς οι προνομιούχοι του δυτικού κόσμου θεωρούμε πλέον φυσικό το να πετάμε, σχεδιάζουμε να εποικήσουμε νέους πλανήτες, παίζουμε με το DNA τους θεούς, κατασκευάζοντας και καταστρέφοντας ξανά ανοίγουμε νέους δρόμους. Στην υποτιθέμενη ασφάλεια των μεγαλουπόλεων αγωνιζόμαστε για το μεροδούλι μέσα στην οικονομική κρίση. Τσακωνόμαστε και αγχωνόμαστε για λάθος στόχους. Μεγαλοποιούμε την αξία των θεωρημάτων μας. Παθιαζόμαστε στις κερκίδες των κάθε λογής ομάδων. Στρατευόμαστε σε μάταιους αγώνες. Αντιμαχόμαστε για τη στρεβλή αλήθεια κάποιας σημαίας. Κόκκο στον κόκκο της άμμου χτίζουμε τα παλάτια ή τα καλυβάκια μας. Αυτοκτονούμε στ' όραμα του μελλοντικού Παραδείσου. 

Κι έρχεται η στιγμή που ξεριζώνει τις αυταπάτες μας. Η Φύση παντοδύναμη διεκδικεί τη χαμένη παντοδυναμία της. Ανασηκώνει τους ώμους, πυρπολεί τα δάση, κατακλύζει πόλεις και χωριά, παρασύρει σαν άχυρο κάθε ανθρώπινη κατασκευή.
Και βέβαια κάθε φορά ψάχνουμε την αιτία. Και σωστά αναζητούμε το λάθος για να μην το επαναλάβουμε. Και βέβαια φταίνε οι κακοτεχνίες, η απληστία που μπαζώνει τα ρέματα και συνεχίζει να προκαλεί την αλλαγή στο περιβάλλον. Και δυστυχώς κάθε τέτοια ξαφνική και τόσο αδιανόητη ανθρώπινη απώλεια ματώνει τις καρδιές όσων αγαπούν, και τίποτε δεν απαλύνει τον πόνο τους.
Όμως η Ιστορία δυστυχώς θα επαναλαμβάνεται όσο υπάρχουν άνθρωποι. Η παντοδυναμία των υδάτων σάρωσε τις ψευδαισθήσεις της ασφάλειας. Οι σουρελιστικές εικόνες των αυτοκινήτων που κολυμπούσαν στα ρέματα μέχρι να σφηνωθούν σε κάποιο εμπόδιο ανέτρεψε τις προσδοκίες μας. Ο αριθμός των θυμάτων στραγγάλισε την ήρεμη ρουτίνα μας.
Μόνο θετικό η αλληλεγγύη, που ξανάνθισε στις κλειδωμένες από την ανέχεια και το άγχος καρδιές.
Το χέρι, που απλώθηκε ξανά στο συνάνθρωπο, που κινδυνεύει ή βρίσκεται σε δυσκολία.
Και το μεγάλο από όλους μας ευχαριστώ για όλους τους ηρωικούς πυροσβέστες που χειμώνα καλοκαίρι, στις πυρκαγιές και τις πλημμύρες βρίσκονται πάντα δίπλα στον καθένα μας.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου