Μνήμη Νίκου Νικηφορίδη

ΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΦΟΡΙΔΗΣ 67 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ: ΤΟ ΑΝΤΙΠΥΡΗΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

 Πρώτη φορά το τιμημένο με Νόμπελ Διεθνές Γραφείο Ειρήνης (IPB), τιμά την μνήμη του πρωτομάρτυρα της ειρήνης Νίκου Νικηφορίδη, συνδιοργανώνοντας εκδήλωση με το Παρατηρητήριο Διεθνών Οργανισμών και Παγκοσμιοποίησης (ΠΑΔΟΠ), στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε την Δευτέρα 5 Μαρτίου 2018 και ώρα 18.00 στο αμφιθέατρο Ιωάννης Δρακόπουλος του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, με αφορμή την συμπλήρωση  67 χρόνων από την εκτέλεση στην Θεσσαλονίκη  του 22χρονου  γραμματέα της  ΕΠΟΝ Παγκρατίου και επικεφαλής του Φιλειρηνικού Μετώπου Νέων, με την κατηγορία ότι  διακινούσε την Έκκληση της Στοκχόλμης για την κατάργηση των πυρηνικών όπλων.

Μίλησαν 

η  Πρόεδρος του Διεθνούς Γραφείου Ειρήνης  Λίζα Κλαρκ,  

ο συγγραφέας και δημοσιογράφος της Θεσσαλονίκης  Σπύρος Κουζινόπουλος, 

και ο  πρόεδρος του ΠΑΔΟΠ Πάνος Τριγάζης, .   

Συντόνισε η πρόεδρος του ελληνικού κλάδου της IPPNW και εκπρόσωπος της ICAN στη Ελλάδα Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου

 Ομιλία της κας Λίζας Κλαρκ

Υπενθυμίζοντας τον ανθρωπισμό μας

Ενας φάρος για το αντιπυρηνικό κίνημα

Θελω να ευχαριστήσω τον Πάνο Τριγάζη και το ΠΑΔΟΠ που με κάλεσαν στην Αθήνα. Χάρη στον Πάνο οι περισσότεροι από μας στο Διεθνές Γραφείο ειρήνης ανακαλύψαμε την ιστορική μορφή του Νικηφορίδη και είμαι ευτυχής να συμβάλω στο να γίνει γνωστή αυτή η ιστορία διεθνώς.

Ομολογώ ότι δεν ήξερα τίποτε για το Νικηφορίδη και θέλω να μάθω σε αυτή την εκδήλωση περισσότερα.

Είμαι Συμπρόεδρος του IPB, του οποίου το ΠΑΔΟΠ είναι μέλος. Το Διεθνές Γραφείο Ειρήνης (ΙΡΒ) ιδρύθηκε το 1890s σαν αποτέλεσμα Διεθνών Συνεδρίων για την ειρήνη, μεγάλων συγκεντρώσεων κοινωνικών ομάδων από πολλές χώρες αρχικά στην Ευρώπη και τη Β. Αμερική. Με την πάροδο των χρόνων 13 αξιωματούχοι του τιμήθηκαν με Νόμπελ Ειρήνης και το ίδιο  το IPB τιμήθηκε με Νόμπελ το 1910. Σήμερα έχει μέλη οργανισμούς (πάνω από 300) σε όλο τον κόσμο.  Στο Καταστατικό του περιγράφεται ότι « Το IPB υπάρχει για να υπηρετεί την ειρήνη με την προώθηση του αφοπλισμού, της πρόληψης μα ειρηνικά μέσα και την επίλυση των συγκρούσεων μέσω της διεθνούς συνεργασίας.»

Η αφοσίωσή μας στην ειρήνη βασίζεται στις αρχές της μη βίας. Το όραμά μας είναι για μια θετική ειρήνη όχι απλώς την απουσία πολέμου. Με άλλα λόγια σήμερα αισθανόμαστε ότι το να εργάζεσαι για την ειρήνη σημαίνει το να αντιμετωπίσεις πολλά και διαφορετικά φαινόμενα που περιλαμβάνουν την κλιματική αλλαγή, την καταστροφή του περιβάλλοντος , την ιδιωτικοποίηση αγαθών όπως το νερό τη μετανάστευση, την άνοδο του λαϊκισμού, το θρησκευτικό φονταμενταλισμό, τη συνεχιζόμενη εκμετάλευση του Νότου από πολυεθνικές και κράτη, την διευρυνόμενη ανισότητα σε όλες τις κοινωνίες όπου ένας όλο και μικρότερος αριθμός πολύ πλουσίων γίνεται συνεχώς πλουσιότερος .

Το IPB έχει εν τούτοις επιλέξει να συγκεντρωθεί σε δράσεις που προωθούν τον αφοπλισμό Τα κύρια προγράμματα είναι G-COMS,  η Διεθνής Καμπάνια για τις στρατιωτικές δαπάνες, και ο πυρηνικός αφοπλισμός. Τα τελευταία χρόνια συμμετείχαμε στο Humanitarian Initiative για να υιοθετηθεί η international Treaty banning nuclear weapons.

Και το 2017 ήταν ένας σπουδαίος χρόνος . Στις 7 Ιουλίου, 122 κράτη στον ΟΗΕ ψήφισαν υπέρ της Απαγόρευσης των πυρηνικών όπλων. Και αργότερα αναγνωρίζοντας την ιστορική σημασία αυτού του επιτεύγματος η Νορβηγική επιτροπή απένειμε το Νόμπελ στην ICAN, η οποία πέτυχε αυτό το αποτέλεσμα. Το IPB είναι ένας από τους εταίρους της ICAN,   η οποία τιμήθηκε με Νόμπελ ειρήνης το 2017.

Θα ήθελα να αναφερθώ για λίγο στο ιστορικό αυτής της καμπάνιας. Αρχικά ξεκίνησε από λίγες ΜΚΟ (IPPNW and ICRC) και πολύ λίγες κυβερνήσεις χωρών (Switzerland, Ireland, Norway, Austria, Mexico), σταδιακά μεγάλωσε σε τεράστιο συνασπισμό στον οποίο όλοι είναι πολύ δραστήριοι. Ονομάστηκε Humanitarian Initiative, γιατί βασίζεται σε μια θεμελιώδη αρχή Χρειάζεται να βάλουμε τον ανθρωπισμό ξανά στο επίκεντρο των διαδικασιών. Όχι άλλα γεωπολιτικά παζαρέματα ανάμεσα στα κράτη και τα συμφέροντά τους. Αναγνωρίζοντας ότι καμιά οργάνωσε δε μπορεί σήμερα να διορθώσει την καταστροφική ζημιά που ένας πυρηνικός πόλεμος επιφυλάσσει στην ανθρωπότητα έγινε κατανοητό ότι δεν πρέπει ποτέ να υπάρξει πυρηνικός πόλεμος. Ο μόνος τρόπος για να διασφαλιστεί αυτό είναι η ολική εξαφάνιση των πυρηνικών όπλων. Το ηθικό διακύβευμα είναι να τοποθετήσουμε την επιβίωση της ανθρωπότητας πάνω από κάθε υπολογισμό .

Αυτή η συμμαχία πέτυχε να κάνει την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ  το Δεκέμβρη του 2016 να αποφασίσει για πρώτη φορά το ξεκίνημα της διαδικασίας και μετά δυο συνεδριάσεις τον Μάρτιο και Ιούνιο-Ιούλιο να υιοθετήσει την Απαγόρευση των πυρηνικών όπλων στις 7 Ιουλίου 2017.

Αν και η Συνθήκη δεν έχει ακόμη έλθει σε ισχύ η σημασία της είναι ήδη τεράστις. Εκτός από το Νόμπελ η διαδικασία απέδειξε πόσα μπορεί να επιτύχουν οι κοινωνίες των πολιτών με τη συνεργασία για την ειρήνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως έκανε και ο Νικηφορίδης πριν από τόσα χρόνια

Το περιεχόμενο της νέας Συνθήκης είναι συναρπαστικό. Στην εισαγωγή της η Συνθήκη βασίζεται στην ιδρυτική Διακύρηξη του ΟΗΕ τον Ιανουάριο 1946, όπου κάτω από το “We, the Peoples of the United Nations” δεσμεύεται να εργαστεί για τον πυρηνικό αφοπλισμό.  Πιστεύουμε ότι η υιοθέτηση αυτής της Συνθήκης θα ανοίξει το δρόμο στο μέλλον για περαιτέρω βήματα σε πολιτικές αφοπλισμού.  

Εν τούτοις ο πιο επείγων στόχος τώρα είναι να διασφαλίσουμε τον μεγαλύτερο δυνατόν αριθμό κρατών που θα υπογράψουν και θα επικυρώσουν τη Συμφωνία όσο το δυνατόν συντομότερα. Ξέρουμε ότι καμία από τις πυρηνικοκάτοχες χώρες δε συμμετέχει στη διαδικασία και όλοι δήλωσαν ότι δεν θα υπογράψουν.  Οι σύμμαχοί τους και οι χώρες που βρίσκονται κάτω από πυρηνική ομπρέλα δήλωσαν στην πλειοψηφία τους την πρόθεση να μην υπογράψουν, αλλά στις περισσότερες χώρες τα κινήματα πολιτών ήδη κινούνται πολύ αποτελεσματικά με καμπάνιες σε ΜΚΟ, βουλευτές, δημάρχους και κάθε είδος πολιτών που εντείνουν την πίεση προς τις κυβερνήσεις για να συμμετέχουν στις διαδικασίες. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πλειοψηφία των πολιτών σε όλο τον κόσμο επιθυμεί να δει την Απαγόρευση των πυρηνικών όπλων σε ισχύ. Στόχος μας είναι να διασφαλίσουμε ότι καμιά κυβέρνηση δεν πρέπει να θεωρεί τον εαυτό της ασφαλέστερο επειδή κατέχουν πυρηνικά, επειδή τώρα ένα διεθνές νομικό εργαλείο τώρα διευκρίνισε ότι η χρήση, απειλή χρήσης, κατοχή και ανάπτυξη είναι παράνομες. Οι πυρηνικοκάτοχες χώρες προς το παρόν δεν είναι υποχρεωμένες να τα καταστρέψουν επειδή δεν έχουν υπογράψει τη Συνθήκη, αλλά η δυνατή και καθαρή φωνή των πολιτών παντού, ακόμη και στις ίδιες τις χώρες θα κάνει τελικά αδύνατο για τις κυβερνήσεις το να αγνοήσουν τις απαιτήσεις των πολιτών τους.

Πιστεύουμε ότι ο στόχος μας θα υποστηριχθεί με τον διογκούμενο στιγματισμό των πυρηνικών όπλων. Μια μεγάλη ποικιλία ΜΚΟ επί πολλά χρόνια αγωνίζεται για την απαγόρευσή τους και τώρα έχουμε κάνει ένα ακόμη βήμα. Τελικά θα επιτύχουμε μια τόσο μεγάλη λαϊκή υποστήριξη που θα είναι αδύνατο να αγνοηθεί από τις πυρηνικοκάτοχες χώρες.

Ειδικά τώρα που βρισκόμαστε σε κλιμάκωση της διεθνούς έντασης πρέπει να δείξουμε το δρόμο αποδεικνύοντας ότι η ασφάλεια των ανθρώπων είναι βασική μας προτεραιότητα. Οι στρατιωτικές λύσεις δεν εργάζονται για την ειρήνη. Τώρα είναι επείγον να διασφαλίσουμε  ότι ο κόσμος ξέρει τα πάντα για τις συνέπειες των πυρηνικών όπλων Τμήμα αυτής της διαδικασίας είναι το να υπενθυμίσουμε την ιστορία των κινημάτων των ατόμων και των οργανώσεων που . αγωνίστηκαν για τον πυρηνικό αφοπλισμό. Τα πυρηνικά όπλα  δεν πρέπει να θεωρούνται  σαν όπλα ισχύος αλλά σαν τα χειρότερα σύμβολα ανελέητης πολιτικής ισχύος που απειλούν την ύπαρξη της ανθρωπότητας.

Ο Νίκος Νικηφορίδης φυσικά δικαιούται να είναι ανάμεσα στα διακεκριμένα μέλη του «οικογενειακού μας δένδρου». Θα ακούσω περισσότερα από σας γιαυτόν. Επιτρέψτε μου να σας θυμίσω και κάποιους άλλους, που με καθοδήγησαν προς τον πυρηνικό αφοπλισμό.

Πρώτα (όχι χρονολογικά) ο Sean Mac Bride, πρόεδρος του IPB και μέλος του ΔΣ για πολλά χρόνια. Ο MacBride τιμήθηκε με Nobel Peace Prize το1974 σαν ιδρυτής του Amnesty International; Δραστηριοποιήθηκε στις ειρηνευτικές συνομιλίες της Namibia και ήταν ενεργός στην ίδρυση του Council of Europe και στην προπαρασκευή του European Convention on Human Rights. Και όμως στην ομιλία του κατά την απονομή του Νόμπελ επικέντρωσε  σε αυτό που θεωρούσε τη μεγαλύτερη απειλή για την ανθρωπότητα, το πρώτο βήμα για την ειρήνη είπε πρέπει να είναι η απαγόρευση των πυρηνικών όπλων..

Οι Bertral Russell και Albert Einstein: Η Εκκλησή τους “Θυμηθείτε τον ανθρωπισμό σας και ξεχάστε τα υπόλοιπα” που απευθυνόταν στους αρχηγούς κρατών στον ΟΗΕ κατά τη Γενική Συνέλευση του  1955, δέκα χρόνια μετά τη Hiroshima και το Nagasaki. Έδειξαν στον κόσμο ότι διανοητές επιστήμονες και ακαδημαϊκοί μπορούν να μιλήσουν για τον αφοπλισμό και την ειρήνη .

Στην Ιταλία ο Giorgio La Pira, δήμαρχος της Florence. Συγκλονισμένος από τους ατομικούς βομβαρδισμούς του 1945, θέλησε να δημιουργήσει μια οργάνωση πόλεων. Τώρα πολλά χρόνια μετά το θάνατό του το όνειρό του πραγματοποιήθηκε UCLG είναι μια ομπρέλα ΜΚΟ που ενώνει πόλεις και κυβερνησεις. Ο La Pira πίστευε ότι κανένα κράτος δεν πρέπει να επιτρέπεται ποτέ η καταδίκη σε θάνατο πόλεων όπως έγινε με τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Το1955 κάλεσε στη Florence τους δημάρχους μεγάλων πόλεων  . 56 ανταποκρίθηκαν attended. ΣτοPalazzo Vecchio, τον ιστορικό τόπο δημαρχείο κάθισαν διπλα διπλα ο δήμαρχος της Μοσχας και της Ουάσιγκτον , του Παρισιού και της Πραγας, Hanoi του Vientiane, του Mexico City και κάποιοι από αφρικανικά κράτη.

Οι Mayors for Peace, ιδρύθηκαν το 1980s από τους δημάρχους της Ηiroshima και Nagasaki, σα μια οργάνωση για την απαγόρευση των πυρηνικών όπλων Οι ιάπωνες δήμαρχοι δεν ήξεραν για την πρωτοβουλία του Giorgio La Pira. Όταν πριν από 15 χρόνια είπα στον δήμαρχο Akiba της Hiroshima για το όραμα του  La Pira είπε  “Ο La Pira ήταν ο προφήτης των Mayors for Peace.”

Hibakusha είναι η λέξη που χρησιμοποιείται για τους επιζήσαντες των βομβών Hiroshima and Nagasaki.  Πολλοί από αυτούς έκαναν σκοπό στη τη ζωή τους το να διηγηθούν την ιστορία τους  σε όλο τον κόσμο έτσι ώστε οι άνθρωποι να κατανοήσουν τι κάνουν τα πυρηνικά όπλα  Αποστολή τους είναι η εξαφάνιση των πυρηνικών όπλων. οΕνας από αυτούς ο Nihon Hidankyo, είναι μέλος και του ΙΡΒ όπως και οι Gensuikin and Gensuikyo. Ένας Hibakusha,που έπαιξε σημαντικό ρόλο ήταν ο Sumiteru Taniguchi από το Nagasaki, που πέθανε τον Αύγουστο.  Αν και δεν πρόφθασε το Νόμπελ έμαθε για την υιοθέτηση της Συνθήκης.

 Η σταρ των διαπραγματεύσεων ήταν η Setsuko Thurlow! Και μοιράστηκε με την Beatrice Fihn, τη διευθύντρια της ICAN, της τιμή να παραλάβει το βραβείο.

Ας μη ξεχνάμε τον Stanislav Petrov, που πέθανε επίσης το  2017. Η ιστορία του είναι γνωστή. Ενας σοβιετικός αξιωματικός που έλαβε ένα μήνυμα ότι ξεκίνησε πυρηνική επίθεση από τις ΗΠΑ το 1983 Ο Petrov, εν τούτοις σκέφθηκε ότι αν οι ΗΠΑ ήθελαν να επιτεθούν στη Σ. Ενωση δεν θα έστελναν  μόνο ένα πυρηνικό όπλο. Επανέλαβε τον έλεγχο πριν πατήσει το κουμπί των αντιποίνων και έτσι έγινε γνωστός σαν «ο άνθρωπος που έσωσε τον κόσμο»/

Υπήρξαν και άλλοι στρατιωτικοί που μίλησαν κατά των πυρηνικών όπλων. Όχι κατά του πολέμου αφού αυτό είναι το επάγγελμά τους, αλλά κατά των αδιακρίτων  επιπτώσεων των πυρηνικών όπλων που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τους ανθρώπους. Ο στρατηγός των ΗΠΑ Omar Bradley, που έφθασε τη Χιροσίμα μια μέρα μετά έγραψε: “Πιαστήκαμε από το μυστήριο του ατόμου και μετακινήσαμε το βουνό των καταστροφών Ξέρουμε για τον πόλεμο περισσότερα από όσα ξέρουμε για την ειρήνη, περισσότερα για το φόνο από ότι ξέρουμε για τη ζωή»

Διανοητές, επιστήμονες, στρατιώτες δήμαρχοι θύματα. Αλλά και άλλοι συνέβαλαν όπως η International Physicians for the Prevention of Nuclear War η οποία έφερα κοντά γιατρούς από τις δυο τότε υπερδυνάμεις και θύμισε ότι ο όρκος τους είναι να θεραπεύουν τους ανθρώπους και μια ιατρική ηθική που όλοι μοιράζονται, όταν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού πολέμου η IPPNW έφερε κοντά σοβιετικούς και αμερικανούς γιατρούς για να συζητήσουν πως θα μπορούσαν να βοηθήσουν σε περίπτωση πυρηνικού πολέμου και κατέληξαν ότι δε μπορούν να κάνουν τίποτε εκτός να προλάβουν ένα πυρηνικό πόλεμο. Γιαυτό τιμήθηκαν με Νόμπελ ειρήνης το 1985.

Η IPPNW δημιούργησε την ICAN το 2007. Και έτσι σχηματίσαμε τον κύκλο, Η λαϊκή διπλωματία μπορεί να παίρνει χρόνο αλλά αποδίδει. Ο Νικηφορίδης είναι από τους πρώτους αυτού του κινήματος.

Το τελευταίο τμήμα των δράσεων για τον πυρηνικό αφοπλισμό κάτω από την ομπρέλα της ICAN σημείωσε σημαντική πρόοδο. Τοποθετώντας την ασφάλεια των ανθρώπων στο επίκεντρο. Ήταν επίσης μια άσκηση δημοκρατίας. Δεν είναι πλέον τα πυρηνικοκάτοχα κράτη εκείνα που ορίζουν το ρυθμό των συζητήσεων στον ΟΗΕ . Η πλειοψηφία εκφράζεται και λέει ότι η κατοχή αυτών των όπλων είναι ανεπίτρεπτη. Όπως έγινε με τα χημικά και βιολογικά όπλα έτσι και με τα πυρηνικά τώρα είναι απαγορευμένα επειδή οι συνέπειές τους είναι απαράδεκτες.

Οι 9 πυρηνικοκάτοχες χώρες σχεδιάζουν εκμοντερνισμό των πυρηνικών τους όπλων σε παράβαση της Non Proliferation Treaty που είχαν υπογράψει 5 από αυτές. Χωρίς να υπολογίσουμε τον κίνδυνο ατυχήματος τα τελευταία χρόνια ο κίνδυνος γίνεται πιο μεγάλος..

Όμως δεν είναι ο φόβος που κινητοποιεί όλους αυτούς τους ανθρώπους και τα κινήματα. Δεν ήταν  φόβος για τη δική του ζωή που κινητοποίησε το Νικηφορίδη. Πρέπει να ενωθούμε για να διασφαλίσουμε ένα καλύτερο μέλλον. Η δουλειά μας δεν έχει τελειώσει με την υιοθέτηση της συμφωνίας. Πρέπει να διασφαλίσουμε ότι και τα 122 κράτη θα υπογράψουν και θα επικυρώσουν τη Συνθήκη. Επειτα πρέπει να πείσουμε τα μέλη του ΝΑΤΟ να προσέλθουν στη διαδικασία και μετά να πείσουμε τους πολίτες των πυρηνικοκατόχων κρατών να πιέσουν τις κυβερνήσεις τους.

Η Beatrice Fihn, στην ομιλία της κατά την παραλαβή του Νοbel είπε

Η Συνθήκη (Treaty on the Prohibition of Nuclear Weapons) δίνει ένα μονοπάτι για μια στιγμή μεγάλης παγκόσμιας δράσης. Είναι το φως σε σκοτεινούς καιρούς και περισσότερο από αυτά μας δίνει μιαν επιλογή. Μιαν επιλογή ανάμεσα σε συο καταλήξεις. Το τέλος των πυρηνικών όπλων ή το δικό μας τέλος. Δεν είναι παράλογο το να σκεπτόμαστε ότι τα πυρηνικά κράτη μπορεί να αφοπλισθούν. Δεν είναι ιδεαλιστικό να πιστεύουμε σε μια ζωή χωρίς το φόβο της καταστροφής. Είναι αναγκαιότητα.

Λιζα Κλαρκ

Συμπρόεδρος ΙΡΒ

Περίληψη ομιλίας Σπύρου Κουζινόπουλου

Στις 5 Μαρτίου, συμπληρώνονται 67 χρόνια, από ένα αποτρόπαιο πολιτικό και δικαστικό έγκλημα, που είχε διαπραχθεί στη Θεσσαλονίκη, με την εκτέλεση στο χώρο των φυλακών του Γεντί-Κουλέ, του 23χρονου Παγκρατιώτη Νίκου Νικηφορίδη. Μόνη κατηγορία, ότι συγκέντρωνε υπογραφές υπέρ της ειρήνης και κατά του πυρηνικού εξοπλισμού των δύο τότε υπερδυνάμεων ΗΠΑ και ΕΣΣΔ. Μόνο ενοχοποιητικό στοιχείο, ένα κοινό ραδιόφωνο αμερικανικής κατασκευής, που είχε παρουσιασθεί από τις αρχές ως… «κατασκοπευτικός ασύρματος»!

Σ΄εκείνη την πρωτοφανή στα χρονικά υπόθεση, είχαν εμπλακεί πολλά πρόσωπα που αργότερα «διέπρεψαν» με τη δράση τους: Από τον τότε λοχαγό της ΕΣΑ και κατοπινό «αόρατο δικτάτορα» Δημήτριο Ιωαννίδη που είχε βασανίσει προσωπικά τον Νικηφορίδη στη Μακρόνησο για να «ανανήψει», μέχρι τον συνταγματάρχη της χωροφυλακής Βαρδουλάκη, γνωστό αργότερα για τη συμμετοχή του στην υπόθεση δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη, αλλά και την τότε βασίλισσα Φρειδερίκη. Η οποία ενώ έδινε υποσχέσεις στη μάννα του παλικαριού ότι δεν θα εκτελεστεί ο γιος της, σε ένα ρεσιτάλ κυνισμού, περίμενε να γίνει η εκτέλεση του Νικηφορίδη και δύο μήνες μετά, ενημέρωνε με μία “κυρία επί των τιμών” ότι “σύντομα η Άνασσα θα υπογράψει την απονομή χάριτος”!!

Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Σπύρος Κουζινόπουλος που επί 40 και πλέον χρόνια ερεύνησε διεξοδικά την υπόθεση Νικηφορίδη και στα 1988 είχε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Καστανιώτη το βιβλίο “Η εκτέλεση της ειρήνης-Υπόθεση Νικηφορίδη”, παρουσίασε άγνωστα στοιχεία και συγκλονιστικές λεπτομέρειες που δείχνουν ότι η υπόθεση εκείνη ήταν προκατασκευασμένη για να πληγεί το ανερχόμενο εκείνη την εποχή φιλειρηνικό κίνημα και να εξυπηρετηθούν πολιτικές σκοπιμότητες.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου