Τα χειρότερα γενέθλια

Τα χειρότερα γενέθλια

Παραμονή των γενεθλίων μου ανηφόρισα στην Αθήνα σε συνάντηση με φίλους. 

Ατυχία πρώτη. Χρειάστηκε μισή ώρα στην ουρά των εκδοτηρίων στην Ομόνοια για να φορτισθεί η μισή -λόγω ηλικίας- κάρτα.

Απέναντι από το σταθμό Μετρό στην Ακρόπολη το καφεστιατόριο που θα γινόταν η συνάντηση και όλα κυλούσαν καλά στην τουριστική γραφικότητα, που περιλαμβάνει από πλανόδιους οργανοπαίχτες και ζητιάνους μέχρι κλασσικούς τουρίστες και μοντέρνα νιάτα. 

Το σοκ ήλθε μόλις χαιρέτησα για να φύγω.. Η τσάντα μου άφαντη. Μαζί της το κινητό, το πορτοφόλι με ταυτότητα άδεια οδήγησης και πιστωτικές κάρτες, κλειδιά και είδη πρώτης ανάγκης.

Και ξαφνικά νιώθεις ανύπαρκτος. Δε θυμάσαι πια κανένα τηλέφωνο, αφού στο κινητό πατάς φωτογραφίες ή ονόματα για να τηλεφωνήσεις, μόνο του σπιτιού σου, που είναι τούτη την ώρα άδειο.

Οι φίλοι προσφέρονται να σε δανείσουν, αλλά αυτό που επείγει είναι ένα εισιτήριο ΜΕΤΡΟ για να μη ξαναστηθείς στην ουρά και ευτυχώς οι φίλοι σου το έχουν. 

Μπαίνω με χέρια άδεια στο Μετρό, αλλάζω στην Ομόνοια, σκέπτομαι μήπως κάποιος έχει γυρίσει σπίτι, αλλά ντρέπομαι να ζητήσω από κάποιον απ' όλους, που με προσήλωση πληκτρολογούν τριγύρω μου. Είμαι τόσο καταφανώς καταπονημένη, που ένας -όχι νεαρός αλλά τριαντάρης- άνδρας (σύριος ή άραβας απ' ότι κατάλαβα από το κινητό του) μου πρόσφερε θέση, εμπειρία πρωτοφανή στα 67 μου χρόνια, που δέχθηκα με ευγνωμοσύνη.

Φθάνοντας στο σπίτι πρώτα πρώτα τηλεφωνώ στην τράπεζα, αφού χάρη στις ανέπαφες συναλλαγές θα μπορούσε ο λογαριασμός μου να φουσκώσει χρέη με τα ανέπαφα πακέτα των 25 Ευρώ. Με ανακούφιση διαπιστώνω ότι αν και θα μείνω χωρίς κάρτες για αρκετό διάστημα πρόλαβα την αφαίμαξη. Βρίσκω και μια φωτοτυπία της ταυτότητάς μου στο συρτάρι και τρέχω στο Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής μου, όπου με επιπλήττουν. Έπρεπε να πάω λέει στο ΑΤ Ακρόπολης, αφού εκεί έγινε η κλοπή και να κάνω μήνυση.

-Δε θέλω μήνυση, τους λέω. Μόνο τα έγγραφά μου. . 

Μ' έβαλε και συμπλήρωσα ένα χαρτί και είπε ότι για την Ταυτότητα πρέπει να πάω, αλλού αφού άλλαξαν οι χάρτες στα Αστυνομικά Τμήματα και η οδός μας μετακόμισε σε άλλη περιοχή. Πάντως πρέπει να ξαναπάω σε αυτούς για την άδεια οδήγησης. Μεγαλόψυχα ο αξιωματικός είχε την υπομονή να περιμένει -καθυστερώντας το τηλεφώνημά του- να γράψω τι χρειάζομαι για την Ταυτότητα, φωτογραφίες, παράβολο 9 Ευρώ που θα πάρω από το ΚΕΠ και θα το πάω στην Τράπεζα και να έχω και ένα μάρτυρα, από Δευτέρας όλα αυτά. 

Χάρη στη φωτοτυπία της παλιάς Ταυτότητας η Εταιρεία κινητής τηλεφωνίας αποδέχθηκε ότι εγώ ήμουν η κάτοχος του κλεμμένου κινητού και έναντι 5 Ευρώ μου έδωσε νέα κάρτα για το σαραβαλάκι, που κρατούσα στο συρτάρι και την ευτυχία ότι δεν αλλάζω αριθμό.

Επιστρέφοντας σπίτι τα παιδιά μου με προέτρεψαν ότι επείγει να αλλάξω κωδικούς σε fb και Google όπως και έκανα. Σε αυτή τη διαδικασία το  Google εντόπισε το κλεμμένο μου κινητό πριν κλείσει  απέναντι από το Μνημείο Λυσικράτη στην Πλάκα. Με ρώτησε αν θέλω να διαγράψω όλα μου τα αρχεία -αφού έχει κλαπεί- και συναίνεσα. Δεν πρόκειται να κυνηγήσω, όπως στις αστυνομικές ταινίες, το κινητό, μόλις ανοίξει ξανά και προτιμώ να διασώσω τις φωτογραφίες και τα αρχεία μου.

Με το άγχος να υποχωρεί έψαξα στο Google τι γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Πολλοί οι ομοιοπαθείς και δεν περιμένουν πια τον φιλότιμο που τυχόν θα έβρισκε πεταμένα τα έγγραφα. Τα θύματα κλοπής είναι υπεύθυνα για τη μοίρα τους. Πρέπει να προσέχεις και γιαυτό το κράτος τιμωρεί όχι τους κλέφτες αλλά τα θύματα. 

Δεν είναι μόνο η απώλεια των χρημάτων και η ταλαιπωρία. Νέος Γολγοθάς προβάλει μετά. Η επανέκδοση της άδειας οδήγησης απαιτεί  νέα παράβολα 100 Ευρώ από το ΚΕΠ στην Τράπεζα και η νέα Αστυνομική ταυτότητα απαιτεί παρέλαση από Τράπεζες και λοιπούς οργανισμούς .

Κατά τ' άλλα η Γραφειοκρατία έχει περιοριστεί και το κράτος είναι φιλικό στον πολίτη!!!!!

Η διαπίστωση ότι η Ελλάδα ποτέ δεν θ' αλλάξει ήταν το φετινό μου δώρο γενεθλίων. Και δεν αποτελεί την απαιτούμενη για τη γιορτή έκπληξη.

Όμως να μη γκρινιάζουμε σε αυτή την ηλικία, γιατί παρ' όλες τις ευχές που ήδη με ραίνουν από το Διαδίκτυο, στη ζωή υπάρχουν πάντα και τα πολύ χειρότερα.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου