Στη Συρία κάποτε Στη Συρία πάντα

Στη Συρία κάποτε- Στη Συρία πάντα

Ήταν Πάσχα του 2008 όταν αποφασίσαμε να πάμε στη Συρία. Τίποτε το ιδιαίτερο. Φθηνός μαζικός τουριστικός προορισμός, που δεν υποπτευόμουν το καλειδοσκόπιο του πολιτισμικού πλούτου που θα μου αποκάλυπτε. 

Πόλεις μυθικές κι ευωδιαστές, όπως η Δαμασκός και το Χαλέπι, πόλεις ιστορικές όπως η Παλμύρα και η Απάμεια, σε μια περιοχή που σαν την ακροθαλασσιά δεν έπαψε ποτέ να δέχεται την άμπτωτη και την πλημμυρίδα των ανθρώπων, που με αίμα και ιδρώτα, πότε καταστροφικά και πότε δημιουργικά, τη διαμόρφωσαν στην υπέροχη πολυπολιτισμική τοιχογραφία, που πρόλαβα να γνωρίσω πριν τη πυρηνική βόμβα του 2011, που  απτόητη συνεχίζει και σήμερα να τη διαμελίζει. 

Η Συρία ανήκει στους τόπους θεμέλια, που στέγασαν τους πρώτους σημαντικούς πολιτισμούς της Μεσοποταμίας, έχει συνδεθεί στενά με την χριστιανική πίστη (εδώ ο απόστολος Παύλος είδε το όραμα που τον μεταμόρφωσε, εδώ ο Λέσβιος Συμεών έγινε Στυλίτης), ενώ αποτελεί το λίκνο του  πολυπολιτισμικού Ισλάμ, που ενσωμάτωσε και διέσωσε προηγούμενους πολιτισμούς και δόγματα με αποκορύφωμα το ισπανικό θαύμα που πλούτισε την Ευρώπη. 

 Η Συρία έχει στενή σχέση και με την Ελλάδα όχι μόνο λόγω του Βυζαντινού της παρελθόντος, (διασώζεται -ίσως ακόμη- ατόφιος ολόκληρος βυζαντινός οικισμός), αλλά και πολύ πιο πρόσφατα αφού δέχθηκε φιλόξενα την Ελληνική προσφυγιά του 1922 ενώ στο παραθαλάσσιο Χαμιντιέ -τουλάχιστον μέχρι τον πόλεμο- ζούσαν ακόμη άνθρωποι, που έλεγαν ότι είναι Έλληνες και μιλούσαν τα ελληνικά με κρητική προφορά. 

Στη Συρία του 2008 αναστήσαμε στην εκκλησία του Σωτήρος στη Χριστιανική συνοικία της Δαμασκού, όπου (και ενώ ήδη είχε αρχίσει η μετενσάρκωση του στυγνού οικονομικού πολέμου των ΗΠΑ σε Σταυροφορικό έκτρωμα) σε μια μουσουλμανική χώρα η μειοψηφία του 10% των χριστιανών, όχι μόνο δεν κρυβόντουσαν, αλλά περήφανα σημάδευαν τα σπίτια τους με εικόνες και χριστιανικά σύμβολα, ενώ οι μουσουλμάνες γυναίκες, αν και φορούσαν τη μαντήλα, καθόντουσαν μακιγιαρισμένες στους καφενέδες και κάπνιζαν φλυαρώντας το ναργιλέ. 

Προλάβαμε να δούμε το (κατεστραμμένο πια από ισλαμιστές) Τζαμί των Omayad, διαμάντι της πολυπολιτισμικότητας, που αγκάλιασε με σεβασμό τον προϋπάρχοντα βυζαντινό ναό κι έγινε πρότυπο για όσα σημαντικά ο πολιτισμός του Ισλάμ έχτισε. Προλάβαμε ν’ ανεβούμε στο ερειπωμένο σήμερα κάστρο στο Χαλέπι, να πατήσουμε χωρίς σιδερένιες πανοπλίες στα σταυροφορικά κάστρα, επισκεφθήκαμε τις ιστορικές εκκλησιές, που ενώ επί τόσα χρόνια προστάτευαν οι μουσουλμάνοι της περιοχής, ισοπέδωσαν πρόσφατα οι φανατικοί τζιχαντιστές σφαγιάζοντας τους υπερασπιστές τους, Προλάβαμε να περπατήσουμε την ιστορική Παλμύρα και να θαυμάσουμε το ηλιοβασίλεμα πάνω από την εντυπωσιακή της νεκρόπολη πριν την βομβαρδίσει ο ISIS. Σεργιανίσαμε στις πολύχρωμες μοσκοβολιστές αγορές του Αλ Χαμιγιε, γευθήκαμε παγωτό και σερμπέτια, απολαύσαμε τις χίλιες και μια νύχτες  της εξωτικής Μέσης Ανατολής, επικοινωνήσαμε με τους φιλικούς κατοίκους,  τόσο περήφανους για τον πολιτισμό τους «Ανώτερος των Αιγυπτίων!» έλεγαν, αγκαλιάσαμε χαμογελαστά παιδιά.
Δυσπιστούσαμε στο καθεστώς με τα πολλά αγάλματα σπαθιών και την πανταχού παρούσα φωτογραφία του Άσαντ, όμως ποιοι είμαστε εμείς που με πρόσχημα τον εκδημοκρατισμό καταστρέφουμε περιοχές που -εντελώς συμπτωματικά- έχουν κάτι που χρειαζόμαστε, που δημιουργούμε μισθοφορικούς στρατούς από ταραξίες, που μετά σπεύδουμε με πλήρη πόλεμο να αποδομήσουμε, καταστρέφουμε χώρες δημιουργώντας στρατιές προσφύγων, που αφήνουμε να πνίγονται ή φυλακίζουμε στα σύνορα του «Πολιτισμένου» κόσμου μας;

Η Ιστορία επαναλαμβάνεται όχι σα φάρσα, αλλά σαν θρίλερ. Η εισβολή της Τουρκίας στην Συρία «Πηγή της ειρήνης»!!! είναι η επανάληψη της εισβολής στην Κύπρο και επιβεβαιώνει ότι αυτός ο άδικος κόσμος δεν πρόκειται ποτέ να διορθωθεί. Αυτό που μετρά είναι τα συμφέροντα των ισχυρών και η αναλγησία όσων κατέχουν και φοβούνται μη χάσουν. 

Μόνη ελπίδα η ανθεκτικότητα των απλών καλών ανθρώπων, που μέσα από την καταστροφή και το θάνατο σαν το Φοίνικα αναγεννώνται και μεγαλουργούν.
 Μόνη ελπίδα η ασημαντότητα της ανθρώπινης ύπαρξης απέναντι στη νομοτέλεια της ανθρώπινης φύσης, που καταφέρνει παρά τη φρίκη και τον πόνο να δημιουργεί ξανά και ξανά ένα συλλογικό μέλλον.
Μόνη ελπίδα η Άνοιξη που πάντα επιστρέφει και ομορφαίνει ακόμη πιο πολύ τα ερείπια, που οι πράξεις μας δημιουργούν.
 Μόνη ελπίδα τα ερείπια που θ’ αποτελέσουν το θεμέλιο λίθο για το Αύριο της Συρίας.
Μόνη ελπίδα να μη πετρώσει η δική μας η καρδιά στην επανάληψη αυτής της φρίκης.
Γιατί σαν άνθρωποι αισθανόμαστε πλέον, το τίμημα της Ικάρειας ύβρης μας, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είμαστε τίποτε περισσότερο από φτερά στον τυφώνα της Ιστορικής πορείας και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κρατάμε σφιχτά το χέρι στο συνάνθρωπό μας. Μέχρι να ξαναρθεί η Άνοιξη.

πολύγλωσση επιγραφή πάνω από την είσοδο της εκκλησίας του 1807 Θεσπέσιος οδε ναός ο τη Κοιμησει της Θεοτόκου τιμώμενος 

στο τζαμί των Ομεναιδών στη Δαμασκό είναι σαφής η αρχιτεκτονική μετεξέλιξη του βυζαντινού ναού σε τέμενος

παρά την απαγόρευση του Ισλαμ για απεικονίσεις τα ψηφιδωτά του τζαμιού μαρτυρούν τη βυζαντική επιρροή

το καμπαναριό έγινε μιναρές

πασχαλινά αυγά σε μουσουλμανικό τραπέζι

χορός των δερβισιδων σε πασχαλινό τραπέζι

αρνάκι του Πάσχα με το πιλάφι που θα γεύονται οι μουσουλμάνοι στον Παράδεισο

βουνά τα σιροπιαστά

σαλέπι στο δρόμο

γιαυτή την έρημο σταυροδρόμι γίνονται τόσοι πόλεμοι

Στην υπέροχη Παλμύρα όπου η βασίλισσα Ζηνοβία χρησιμοποίησε τους Ρωμαίους κερδίζοντας περισσότερα από την Κλεοπάτρα

 θέατρο στην Παλμύρα

Η Παλμύρα από την όαση

το δειλινό πάνω από μια πόλη που αντιστάθηκε από το Ναβουχοδονόσορα μέχρι τους Τζιχαντιστές

μιλώντας με κρητική προφορά με κάποιους που δεν τους λογαριάζουμε για Ελληνες

ότι απέμεινε από το στύλο του συνέλληνα (λεσβίου) αγίου Συμεών του Στηλίτη

ένα κτίριο από ολόκληρο βυζαντινό χωριό!!

εντυπωσιακή Απάμεια

έξω από το τότε υπέροχο κάστρο στο Χαλέπι

δείγμα του καθεστωτικού ύφους Άσαντ

Η σημαία μας πανταχού παρούσα

το βυζαντινό παρελθόν εντός του ναού με τον Ιουστινιανό και τη Θεοδώρα 

τα κορίτσια «παπαδάκια» στο ναό που κατέστρεψε η ISIS

η ελευθερία των βοστρύχων μου κάτω από το σκεπτικό βλέμμα του διπλανού καταστηματάρχη

μαντήλα, ναργιλές και κουτσομπολιό στον καφενέ της Δαμασκού

Αυτά τα παιδιά από το Χαλέπι τώρα πού βρίσκονται;;;;;

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου