Μαθητική παρέλαση: συμπόρευση στα χνάρια των ηρώων

Μαθητική παρέλαση= αρμονική συμπόρευση στα χνάρια των ηρώων

Έγινε πια έθιμο η αντιπαράθεση για τις μαθητικές παρελάσεις. Κι ενώ φέτος δεν υπήρξαν αντιδράσεις για την εθνικότητα ή το χρώμα των σημαιοφόρων (ας είναι καλά ο δικός μας Αντετοκούμπο), ούτε ενδυματολογικά κουτσομπολιά, υπήρξαν οι καταγγελίες για απαράδεκτο αποκλεισμό Ελλήνων ρομά μαθητών από την παρέλαση στη Θεσσαλονίκη και το αριστοφανικό παρατράγουδο με τις χορεύουσες μαθήτριες στη Ν. Φιλαδέλφεια και το αντιμιλιταριστικό τους μανιφέστο.

Είναι φαίνεται στο DNA μας να υπερβάλουμε με φανατισμό, πάντα διχασμένοι.

Ας θυμίσουμε ότι δεν μιλάμε για στρατιωτικές, αλλά για μαθητικές παρελάσεις. Η σύνδεση των παρελάσεων με το Μεταξά είναι απλοϊκή. 

Παρελαύνω σημαίνει κινούμαι μαζί με άλλους, συμπορεύομαι. Κάτι τέτοιο γινόταν πάντα ιστορικά στην Ελλάδα συνοδεία παιάνων, τουλάχιστον από τον 7ο πΧ αιώνα τόσο στην ολιγαρχική Σπάρτη όσο και στην δημοκρατική Αθήνα, για να τιμηθούν οι πρόγονοι. 

Παγκόσμια, παρελάσεις γίνονταν για να γιορταστούν στρατιωτικές (από τους Ρωμαίους, μέχρι τον κάθε δικτάτορα σήμερα) ή άλλες ιδεολογικές νίκες, (οι πρωτομαγιάτικες πορείες στη Σ. Ένωση και τους δορυφόρους της ήταν παρελάσεις, ενώ οι λιτανείες είναι η θρησκευτική τους έκφραση), ή διεκδικήσεις, όπως κάνουμε σε πορείες συνδικαλιστικές, διεκδικητικές ή ειρήνης μέχρι ν’ αρχίσουν τα παρατράγουδα και ο χημικός πόλεμος. 

Οι μαθητικές παρελάσεις μετά τον πόλεμο ήταν για τους Έλληνες κατά τις εθνικές γιορτές η γνησιότερη δημόσια μαζική κοινωνική έκφραση του σεβασμού στους προγόνους. 

Δεν είναι μόνο η σχολική γιορτή, που πρέπει να εκπαιδεύει τα παιδιά μας μέσα από τέχνη (θέατρο, απαγγελίες, χορό) για τις θυσίες των ηρώων και την ανάγκη ετοιμότητας όλων μας για κοινούς αγώνες και αυτοθυσία,  δεν είναι η κατάθεση στεφάνων και οι δοξολογίες, που συνήθως αφορούν μόνο τους εποχιακά επώνυμους. 

Το ότι όλη η οικογένεια σε κάθε χωριό και πόλη συγκεντρώνεται με ήλιο ή χιόνι να καμαρώσει τα παιδιά, που προσπαθούν να βαδίσουν στα χνάρια των ηρώων είναι σημαντικό μάθημα ελληνικής παράδοσης και δημοκρατίας, ειδικά σε μιαν εποχή, που όλα ισοπεδώνονται από την πολυπολιτισμικότητα του Διαδικτύου. Οι ίδιες οι πρόβες για την παρέλαση διδάσκουν την αρμονική συμπόρευση όλων, πίσω από το σύμβολο της πατρίδας. 

Παρατηρούσα και φέτος τα λιγοστά παιδιά της Δίβρης, που ετοιμαζόντουσαν για να παρελαύσουν υπερήφανα σαν ελληνόπουλα. Για περίπου 10 λεπτά η δασκάλα τους έκανε προθέρμανση σημειωτόν «Ένα το αριστερό, ένα το αριστερό» μέχρι να πάρουν το ρυθμό, και ενώ πίσω οι μαντράχαλοι του Λυκείου δυσανασχετούσαν (αυτοί όπως είναι φυσικό για την ηλικία τους πίστευαν ότι τα ξέρουν όλα και ότι η παραφωνία είναι θρίαμβος στη μάχη κατά του κατεστημένου). 

Βέβαια όταν το σημειωτόν έγινε βάδην κάποια παιδιά μπερδεύτηκαν, όμως όλα χειροκροτήθηκαν θερμά από την τοπική κοινωνία. 

Γιατί αυτό είναι η μαθητική παρέλαση. Προσπάθεια συμπόρευσης, μάθημα ανοχής, το να ταιριάξει το βήμα σου με το βήμα των πρώτων, πίσω από ένα κοινό σύμβολο, τη σημαία, το να αντιληφθείς ότι έξω από το ατομικό, υπάρχει και το κοινωνικό συμφέρον και ότι  σε μια εποχή ακραίων κλυδωνισμών, θα επιβιώσουμε σαν ελληνικός λαός, περήφανος για την ιστορική του προσφορά, μόνο κρατώντας το σωστό, κοινό για όλους, βήμα. 

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου