Η απόλαυση της ουράς για σούπερ μάρκετ

Η απόλαυση της ουράς για σούπερ μάρκετ

Πού να το φανταζόμαστε;;; Το ζήσαμε κι αυτό.

Μετά από πολυήμερη αποχή, αφού τα παιδιά μου ψώνιζαν όλο λάθος πράγματα στο σούπερ μάρκετ και αφού πλησιάζει Πάσχα και πρέπει να φτιάξουμε Μελιτίνια. (Το «Μένουμε σπίτι» ξύπνησε πολλές μας άγνωστες ικανότητες) αποφάσισα να πάω πρωί πρωί στις 8 στο σούπερ μάρκετ ΣΚΛΑΒΕΝΤΙΤΗ στο Πασαλιμάνι απέναντι από το ιστορικό -λόγω της Βουγιουκλακικής εποχής ατάκας «Και πού να σφίξουν οι ζέστες»- ρολόι.

Στην ταινία «Η Αλίκη στο ναυτικό» στον ίδιο χώρο δεν κρατούν την αναγκαία απόσταση, αν και άγνωστοι!!!!! Ευτυχώς δεν ανήκαν τότε στις ευπαθείς ομάδες

Έκπληξη πρώτη, πολλά αυτοκίνητα στο πάρκιν. Έκπληξη δεύτερη ο ευγενέστατος νεαρός που μοιράζει τις αποστειρωμένες κάρτες μου έδειξε την έξοδο και είπε ότι πρέπει να πάω όπου τελειώνει η ουρά, μετά την κυρία... 

Στο άνετο πεζοδρόμιο με τη λιακάδα περπάτησα μέχρι το τέλος του τετραγώνου όπου απλωτά απλωτά βασικά ηλικιωμένοι όπως εγώ με μάσκα ή χωρίς κρατούσαν αποστάσεις ασφαλείας. Οι νεραντζιές μοσκοβολούσαν άνοιξη.

Υπέροχα σκέφθηκα. Αφορμή για ήλιο, πλάι στη θάλασσα!!!  Τα κότερα λικνίζονταν νωχελικά, τα αυτοκίνητα ελάχιστα και ακόμη και το πεζοδρόμιο έμοιαζε πιο καθαρό. Τηλεφώνησα σπίτι για να ανακοινώσω την καθυστέρηση και αμέσως η μπροστινή μου μασκοφορεμένη κυρία μου απευθύνεται.

-Είστε η κυρία ΜΑΣ; Με θυμάστε,  Είμαι η .... από τη δουλειά. Από τη φωνή σας γνώρισα! 
Αν και είχα πάνω από 10 χρόνια να τη δω, και φυσικά με τη μάσκα δεν τη θυμόμουν απλώς με την αναφορά του ονόματος, το ότι δε με γνώρισε από το ακάλυπτο πρόσωπο, αλλά από τη φωνή, μου φάνηκε δυσοίωνο για την εμφανισιακή μου εντύπωση, αν και μετά από εβδομάδων εγκατάλειψη στη φυσική διαδικασία, μόλις είχα βάψει με χρωμοσαμπουάν την κόμη! Πάντως χαρήκαμε κι οι δυο και θυμηθήκαμε παλιούς συναδέλφους, έμαθα τα νέα τους και περάσαμε τέλεια μέχρι να έλθει η σειρά μας να μπούμε. 

Το σύστημα προβλέπει αποστείρωση των καρτών με τους αριθμούς προτεραιότητας πριν την επαναχρησιμοποίησή τους και έτσι έρχονται ανά ομάδες, ενώ πριν πάρεις το καροτσάκι υπάρχει άφθονο απολυμαντικό στην είσοδο για πριν και για μετά. Δε σε θερμομετρούν, ούτε σε αναγκάζουν να φορέσεις γάντια, μάσκα, ποδονάρια ή χειρουργική ποδιά. Απλώς τα πατώματα γυαλίζουν σαν καθρέφτες και έχουν κίτρινες απαιτητικές γραμμές που πρέπει να υπακούς. 

Πάντα ο Σκλαβενίτης έχει τους πιο ευγενικούς (ίσως πιο ευχαριστημένους) εργαζόμενους, αλλά τώρα που οι συνθήκες είναι δύσκολες μου φάνηκαν πιο φιλικοί, παρ’ ότι καλούνται να δίνουν ξανά και ξανά τις ίδιες οδηγίες για το πώς να στεκόμαστε στις ουρές και να υποφέρουν κριτικές του αν πρέπει ή όχι να φορούν  οι ίδιοι μάσκες κλπ. Παρά την κούρασή τους υπέμεναν την πολυλογία των περισσότερων ηλικιωμένων πελατών, που θεωρούσαν την έξοδο σαν ευκαιρία κοινωνικής σχέσης και τη δικαιολογία- αυτοπροβολή «Θέλω 3 πακετάκια των 200 γρ τυρί γιατί ψωνίζω και για κάποιες ηλικιωμένες γειτόνισσες».

Παραδόξως τα απολυμαντικά και τα χαρτιά υγείας περίμεναν στα ράφια τους υπομονετικά τους πελάτες (για τη γενιά μας, που χρησιμοποιούσε στην τουαλέτα οτιδήποτε έντυπο για την -κατά τις ιδιωτικές μας στιγμές- διπλή χρήση καθαρισμού σώματος και ψυχής, ο πανικός για την έλλειψη του συγκεκριμένου προϊόντος είναι αδιανόητος), τα λαγουδάκια και τα σοκολατένια αυγά ήταν μελαγχολικά, οι πασχαλινές χαρτοπετσέτες σε έκπτωση, τα αρνιά σε αναμονή, τα νηστίσιμα στις δόξες τους, τα λαχανικά πάντα σε πρώτη ζήτηση.

Ένας υπέροχος κόσμος αφθονίας σε αναμονή και όλοι με κοντά χέρια να μη πολυαγγίζουν, να μη πολυδοκιμάζουν, να μη επανατοποθετούν, πάντα σε αποστάσεις, πάντα καχύποπτοι, στο ασανσέρ δυο το πολύ, πλάτη με πλάτη, στους διαδρόμους μετά από ανίχνευση κυκλοφορίας, υπέροχες ταμπέλες αφ’ υψηλού κατευθύνουν τις αναζητήσεις μας, από μακριά σαν τροχονόμοι, οι πωλήτριες που τοποθετούν τα τρόφιμα δίνουν πρόσθετες οδηγίες. 

Η απλοχωριά της πολυτέλειας σε κάνει να νιώθεις προνομιούχος. Μέχρι να ξαναρχίσουν οι οικονομικές έγνοιες, για όσο ακόμη έχουμε το ελάχιστο, μπορούμε να βυθιζόμαστε στην κραιπάλη των αναγκαίων. Φέτος το γιορταστικό μας τραπέζι θα είναι μικρό κι έτσι χωρά να προσφέρουμε κάτι στον άγνωστο, τον ξένο, το μετανάστη, τον ασθενή. Βαρύ φορτίο η μοναξιά. Ας το μοιραστούμε.

Τώρα που τα πάντα απαγορεύονται οι μικρές έξοδοι στο σούπερ μάρκετ γίνονται η μονάκριβή μας περιπέτεια, η απολαυστική μας σπατάλη, η θαυμάσια επικοινωνία μας με τον άγνωστο συνάνθρωπο. 

Σε λίγο και πάλι θα γκρινιάζουμε για το μποτιλιάρισμα, την πολυκοσμία, την κακοσμία, την κακοδαιμονία, την απανθρωπιά του πλήθους.

Ο Κορωνοιός μας εκπαιδεύει στην αναγκαία τήρηση των αποστάσεων. Μας ανατρέπει την οικογενειακή μας ρουτίνα. Πόσο πουλιέται το φιλί στη Δύση, την Ανατολή, σήμερα; Πόσο μας έλειψε η αγκαλιά όσων αγαπάμε; Ποια είναι η ιδανική απόσταση ανάμεσα σε ολοκληρωμένους ανθρώπους; Πόσο αυτάρκεις είμαστε; Ποια είναι τα όρια ανάγκης για επικοινωνία και ενόχλησης;

Χωρίς αυταπάτες για ιστορικά μαθήματα και αυτή η εμπειρία θα ξεπεραστεί. Θα γίνει παραμύθι. Θυμάσαι τότε που.....

Αυτό που δεν θ’ αλλάξει ποτέ είναι οι πρωινές ουρές των ηλικιωμένων σε τράπεζες, σούπερ μάρκετ, ιατρεία, καφενεία. 

Μιάμιση ώρα μετά, φεύγοντας από το σούπερ μάρκετ, το πάρκιν είχε αδειάσει και ο ευγενικός υπάλληλος με τις αποστειρωμένες κάρτες ανά χείρας στην είσοδο περίμενε νέους πελάτες. Οι νέοι ή δουλεύουν ή κοιμούνται τέτοιες ώρες.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου