Χρέος μνήμης 65 χρόνια ΕΕΙΛ

 


Στη σύντομη επιστροφή μου στο φλεγόμενο αττικό λεκανοπέδιο με χαρά παρέλαβα ένα βιβλίο. Το πόνημα του εκλεκτού συναδέλφου παιδιάτρου και γενικού γραμματέα της ΕΕΙΛ Αντώνη Καβάγια με τίτλο «Ελληνική Εταιρεία Ιατρών Λογοτεχνών 65 χρόνια Ιστορίας (1965-2021)».

Με έκπληξή μου διάβασα στην εισαγωγή ότι το τομίδιο εκδόθηκε όχι σαν ιστορικό καθήκον «επειδή κάποια παλαιά μέλη που είναι σήμερα εν ζωή εξέφρασαν και εκφράζουν έντονη πικρία γιατί έχουν ξεχαστεί τόσον αυτά όσο και η προσφορά τους στην Εταιρεία»  και ότι «τα βιογραφικά σημειώματα καλύπτουν περίπου το 60%του συνόλου των μελών» .

Με ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη διαπίστωσα ότι το μεγαλύτερο τμήμα των περιεχομένων είναι αντιγραφή από τον Κατάλογο Μελών της ΕΙΛ, που εκδόθηκε το 1990 επί προεδρίας Νίκου Ζακόπουλου, με δική μου επιμέλεια. Στις τελευταίες σελίδες του αναγράφεται περιληπτικά η Δράση της ΕΕΙΛ (η διοργάνωση 3 διεθνών συνεδρίων στην Ελλάδα (Αθήνα, Κέρκυρα, Χαλκιδική), η προκήρυξη 3 μέχρι τότε πανελληνίων λογοτεχνικών διαγωνισμών, έκθεση βιβλίων κλπ) ενώ στο νέο πόνημα αναφέρεται μόνο το Συνέδριο στη Χαλκιδική .



Όπως αναφέραμε στο Φυλλάδιο- Καταστατικό- Κατάλογο μελών του 1990 η ΕΕΙΛ ιδρύθηκε το 1957 από 10 γιατρούς λογοτέχνες με πρόεδρο τον Άγγελο Τανάγρα. 
Τον Ιανουάριο του 1958 εγκρίθηκε το Καταστατικό και υπογράφηκε από 21 μέλη και προσωρινό ΔΣ με Πρόεδρο το Στέλιο Σπεράντζα, Αντιπρόεδρο τον Γιώργο Τσουκαντά Γενικό Γραμματέα το Νίκο Δρακουλίδη (Αγγελος Δόξας) Ταμία τον Νίκο Τουτουντζάκη και έφορο τον Ιωάννη Κουμαρη.
Στις πρώτες εκλογές της 22-10-1958 εκλέχθησαν
Πρόεδρος Στέλιος Σπεράντζας
Αντιπρόεδρος Νίκο Δρακουλίδη (Άγγελος Δόξας
Γενικός Γραμματέας Γιώργος Τσουκαντάς
Ταμίας Ηώ Λαμπίρη
Έφορος Ιωάννης Αναστασιάδης
και σύμβουλοι Μάρκος Αυγέρης και Ιωάννης Κούμαρης
Ο Στέλιος Σπεράντζας επανεξελέγη πρόεδρος μέχρι τις εκλογές της 3-3-1963
Επόμενοι πρόεδροι ήταν ο Κώστας Μουρίκης μέχρι το 1971, Γιώργος Τσουκαντάς και από το 1974 μέχρι το θάνατό του το1989 ο Γιάννης Μουτάφης οπότε εξελέγη ο Νίκος Ζακόπουλος
Από τα ΔΣ πέρασαν σημαντικοί γιατροί λογοτέχνες όπως η Ηώ Λαμπίρη, ο Φώτης Παυλάτος, η Τούλα Σουβαλιώτου Μπούτου, η Γαβριέλα Πολυχρονάκη Πασπαλιάρη (Πίτσα Σωτηράκου), ο Άγγελος Γέροντας, και ο Γεράσιμος Ρηγάτος, ο οποίος εξελέγη πρόεδρος μετά την παραίτηση του Νίκου Ζακόπουλου  το 1992.

Με πόνο ψυχής διαπίστωσα την πλήρη απουσία σημαντικών συναδέλφων λογοτεχνών μελών της ΕΕΙΛ όπως του αείμνηστου υφηγητή της Μικροβιολογίας, ποιητή, πεζογράφου και ζωγράφου Κώστα Μιχαήλ και άλλων και εξοργίστηκα με την ελάχιστη αναφορά στο Γιάννη Μουτάφη, που επί μισόν αιώνα ήταν η ψυχή της ΕΕΙΛ, αν και ανάμεσα στα τεύχη της Κασταλίας υπάρχει τεύχος αφιερωμένο αναλυτικά στη λογοτεχνική του δράση. 

Επί 15 χρόνια κατείχα υπεύθυνη θέση, μέλος του ΔΣ αρχικά, έφορος (1986-1989) και γενική γραμματέας (1989-1995) ενώ ανέλαβα κυριολεκτικά από το Τυπογραφείο (λόγω της ασθένειας του προέδρου που οδήγησε στο θάνατό του) αποκλειστικά την πλήρη φροντίδα έκδοσης της Κασταλίας από το 96 μέχρι το 118 τεύχος. Ας σημειωθεί ότι η κυρία Καίτη Μουτάφη, η οποία εκτελούσε χρέη γραμματέα και οικονομικού συμβούλου της ΕΕΙΛ (λόγω της πολυετούς εμπειρίας από την εργασία της σε Τράπεζα) μας παρέδωσε πλήρες λεπτομερές αρχείο, το οποίο χρειάστηκαν δύο άτομα (Μάκης Ρηγάτος και Άγγελος Γέροντας) να φορτώσουν με κόπο στο ΙΧ, μετά την παραίτησή μου από το ΔΣ, επειδή έπρεπε να ασχοληθώ πιο ενεργά με τον αγώνα κατά των πυρηνικών συμμετέχοντας στον Ελληνικό κλάδο της IPPNW.

Έτσι τώρα, καθώς σαν συνταξιούχος έχω περισσότερο χρόνο, νιώθω ότι είναι καθήκον μου να τιμήσω τους συναδέλφους,  που προηγήθηκαν αναδεικνύοντας (στο προσωπικό μου ιστολόγιο) το έργο τους μέσα από τα τεύχη της «Κασταλίας», που έχω διαφυλάξει. 

Ας ελπίσουμε ότι η ΕΕΙΛ θα αξιωθεί κάποτε να εκδώσει βιβλίο εφάμιλλο του  «Οι Έλληνες γιατροί λογοτέχνες από την άλωση της Πόλης ως τα σήμερα» 

που είχε συγγράψει ο πρώτος εκλεγμένος πρόεδρος οδοντίατρος και σπουδαίος ποιητής Στέλιος Σπεράντζας.



Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου





Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο γιος σου στο Ναυτικό

Ο Τηλέμαχος από τη Δίβρη δεν έφυγε ποτέ

Τα Λουβιάρικα της Σαντορίνης