Έφυγε ο μαστρ’ Αργύρης Πετρονώτης

 

Κλείνοντας τα 99 του χρόνια, ακμαίος μέχρι το τέλος, έφυγε ο μαστρ’ Αργύρης (όπως υπέγραφε και ήθελε να τον λέμε) αφήνοντας μας θησαυρούς κληρονομιάς επιστημης, τέχνης και κυρίως ανθρωπιάς και αγωνιστικότητας.

Γεννημένος το 1924 στην Τρίπολη Αρκαδίας, παιδί μιας πολυμελούς οικογένειας έγινε από μικρός, ορειβάτης, ποδηλάτης, εξερευνητής του τοπίου.

Την 28η Οκτωβρίου 1940, ο Αργύρης συμμετέχει στη μεγάλη διαδήλωση της πόλης και εκεί γνωρίζεται με τον Μίκη Θεοδωράκη. Ο διάσημος αρχιτέκτονας-πολεοδόμος-μηχανικός Γεώργιος Κανδύλης μυεί τον Πετρονώτη στην Εθνική Αντίσταση και στο ΕΑΜ. Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, λαμβάνει απολυτήριο από τον ΕΛΑΣ. Σπούδασε στην Αρχιτεκτονική Σχολή του ΕΜΠ, αλλά το 1947 στρατεύθηκε. Από το στρατόπεδο στην Τρίπολη μεταφέρθηκε ως πολιτικός κρατούμενος στη Μακρόνησο.

Το 1952 τελειώνει τη Σχολή Αρχιτεκτόνων και το 1953 συνεχίζει τις σπουδές του στη Στουτγάρδη της Γερμανίας. Επιστρέφει με ποδήλατο στην Αθήνα, τρεις χιλιάδες χιλιόμετρα, είκοσι επτά ημέρες. Φοίτησε και στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, απ’ όπου πήρε το πτυχίο του Ιστορικού-Αρχαιολογικού Τμήματος.

Το 1963 φεύγει ξανά με υποτροφία για σπουδές στο Μόναχο, απ’ όπου λαμβάνει το διδακτορικό του. Το 1968 επιστρέφει στην Ελλάδα. Βγάζει πύρινους λόγους για τη διατήρηση του Βαλιδέ Τζαμί στο Ηράκλειο της Κρήτης και έρχεται στα μαχαίρια με τον χουντικό υπουργό Στυλιανό Παττακό, ο οποίος του κάνει μήνυση. Στη δίκη οι μάρτυρες, εκτός από έναν, τον υποστήριξαν, πάνω απ’ όλους ο βασικός μάρτυρας, ο Θεοδόσης Τάσιος. Τελικά το Βαλιδέ Τζαμί κατεδαφίστηκε. Από το 1979 έως το 1991 ο Αργύρης Πετρονώτης δίδαξε στην Πολυτεχνική Σχολή Θεσσαλονίκης, απ’ όπου και συνταξιοδοτήθηκε.

Στα εγκαίνια του μνημείου για τους πεσόντες αρκάδες του 1940 το οποίο ο ίδιος κατασκεύασε

Λάτρης της πέτρας, πιστευε «οι μαστόροι έχτισαν τον κόσμο» ανέδειξε και μελέτησε το έργο «καταφρονεμένων χτιστών και μαστόρων». 

δημοσίευμα από το Περιοδικό Δίβρη με χειρόγραφο του μαστρ Αργύρη

Γνωριστήκαμε χάρη στο περιοδικό «Δίβρη», που εξέδιδε ο σύζυγός μου Σωτήρης Σωτηρόπουλος και τους κοινούς αγώνες για την ανάδειξη και διατήρηση της λαικής πολιτισμικής κληρονομιάς των ορεινών χωριών, αλλά συνδεθήκαμε με βαθύτερους δεσμούς χάρη στις κοινές διεκδικήσεις για ειρήνη και δημοκρατία. Κάθε βιβλίο και νέα μελέτη του μας ερχόταν με καλλιτεχνικά γραμμένη την αφιέρωση. 

Ο μαστρ’ Αργύρης έφυγε όπως έζησε. Αξιομακάριστος σύμφωνα με τα πρότυπα που όριζε ο Σολωνας. Πλήρης ημερών, έχοντας αξιοποιήσει τα δώρα που οι Μοίρες  τον προίκισαν κατά τον καλύτερο για την ανθρωπότητα τρόπο, αξιοσέβαστος, υπόδειγμα για τις νεότερες γενιές.

Είναι από τους ανθρώπους που όσο ζούμε θα μνημονεύουμε. Αυτό το γεγονός ευχόμαστε για την οικογένειά του να απαλύνει τον πόνο της απουσίας του από την θαλπωρή της καθημερινής τους συμβίωσης.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου