Ο Τηλέμαχος από τη Δίβρη δεν έφυγε ποτέ

Το «εκρηκτικό δίδυμο της Δίβρης» όπως ο Τηλέμαχος έλεγε, πάνω στην πεζογεφυρα που κατασκεύασε

 Η Δίβρη είναι τυχερός τόπος, επειδή έχει γεννήσει πολλούς άξιους ανθρώπους, που ευεργέτησαν τον τόπο και τους ανθρώπους του, αν και οι μεταγέστεροι σπάνια τους μνημονεύουν. Από παλιά καθένας με τα όπλα του, άλλοι από την Αμερική και άλλοι από τόπους ευθύνης στην Αθήνα, φρόντιζαν για την ευποιία και τη βελτίωση της ζωής των κατοίκων της. Και βέβαια δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο της Δίβρης, η αχαριστία των ευεργετημένων και η τάση των νεότερων να ξεχνούν τους αγώνες που προηγήθηκαν για να απολαμβάνουν οι ίδιοι όσα σήμερα θεωρούν φυσιολογικά στη ζωή τους.

Ο Τηλέμαχος Φωτεινός ήταν η πρόσφατη χαρακτηριστική περίπτωση Διβριολάτρη, που κυριολεκτικά μέχρι την τελευταία του πνοή φρόντιζε για το καλό της Δίβρης, την ώρα που το διαδικτυακό καφενείο (facebook) βούιζε από διάφορους «Σφήκες», που ανίκανοι να παράγουν οι ίδιοι μέλι, προσπαθούν να κεντρίσουν όποιον αποδεινκύεται πιο παραγωγικός. 

Γνώρισα τον Τηλέμαχο την εποχή, που διαφωνούσε έντονα με τον έτερο σε παθολογικό βαθμό Διβριολάτρη, το σύζυγό μου, Σωτήρη Σωτηρόπουλο. Είχα ακούσει ότι ο Τηλέμαχος είναι απότομος, οργίλος, βρίζει, κάνει του κεφαλιού του κοκ. Εγώ εντυπωσιάστηκα, επειδή όταν μιλούσαν ήταν τόσο υπομονετικός με τις «εμμονές» των απόψεων του Σωτήρη, και επικοινωνούσε ξανά και ξανά πρόθυμος για διάλογο και ανοικτός στην διαφορετική άποψη. Αυτή του η ανοικτή οπτική γωνία συνέβαλλε στην σταδιακή αλλαγή της σχέσης του με το Σωτήρη, που μετεστράφη από αντίπαλος, σε στενό συνεργάτη και συμπαραστάτη των έργων ευποιίας, που μαζί σχεδίαζαν και ο Τηλέμαχος υλοποιούσε, με τη χαρακτηριστική του αποφασιστικότητα σε πείσμα όσων αντιδρούσαν. Λίγες μέρες πριν από το θάνατό του, μέσα από το νοσοκομείο, με μισή φωνή επικοινώνησε γεμάτος αγωνία στο Σωτήρη για να παραστεί (επειδή είμαστε στη Δίβρη) στην τελετή του Γυμνασίου για τη δωρεά που έκανε σε όλα τα Διβριωτόπουλα, την τελευταία (όσο ήταν εν ζωή) ευεργεσία του.

Η επαναστατικότητα ήταν χαρακτηριστικό του Τηλέμαχου, από τα νεανικά του χρόνια μέχρι και την επιχειρηνατική του καταξίωση. Όμως δεν ήταν ο άκαμπτος μαχητής, αλλά ο στρατηγός της δράσης. Σε όλη του τη ζωή, δεν ήταν μόνο ότι δεν φοβόταν να υπερβεί τους κανόνες, αλλά ήξερε πως να συμπεριφερθει στον κάθε άνθρωπο για να πετύχει τους στόχους του. Γιατί δεν ήταν όπως οι περισσότεροι άνθρωποι μόνο ωραία λόγια και σχέδια επί χάρτου. Ο Τηλέμαχος αποκλειστικά με δικά του χρήματα ανακαίνησε τον Υγειονομικό σταθμό (που είχε χτιστεί από τους ομογενείς Διβριώτες και είχε εγκαταληφθεί από το κράτος) και τον επάνδρωσε με μόνιμο γιατρό τον οποίο ο ίδιος μισθοδοτούσε. Την ώρα που το κράτος έκλεινε το Ταχυδρομικό κατάστημα της Δίβρης απ’ όπου οι ντόπιοι και χρηματοδοτούντο,  κατάφερε να φέρει ΑΤΜ για την εξυπηρέτηση ντόπιων και περαστικών και φρόντισε για την εγκατάστασή του, ενώ για την ασφάλεια των Διβριωτών τοποθέτησε κάγκελα στήριξης στους εσωτερικούς δρόμους και στα επικίνδυνα σημεία της εθνικής οδού, όπως η πεζογέφυρα της επικίνδυνης στροφής στη συμβολή προς το Άνω μοναστήρι. Σε αυτά πρέπει να προστεθούν μικρές αθόρυβες προσφορές σε κατοίκους, που μόνο μετά το θάνατό του βρήκαν το θάρρος να ομολογήσουν.

Υπάρχουν ακόμη αρκετοί που διαφωνούν με τα υδροηλεκτρικά έργα. Όμως ο Τηλέμαχος χωρίς να το διαφημίζει, φρόντισε να βάλει η ΔΕΗ τις κολώνες υψηλού φωτισμού και από τα νόμιμα ανταποδοτικά χρήματα της ΔΕΗ του ΜΥΗΕ της Δίβρης να φτιαχθεί πρόσφατα το Γήπεδο ποδοσφαίρου 5χ5 στο χώρο του γήπεδου Μπάσκετ, την ώρα που κανένας δεν ξέρει που πήγαν τα υπόλοιπα ανταποδοτικά χρήματα από τον Δήμο, που τα εισπράττει τώρα και 12 χρόνια.

Κάθε άνθρωπος γεννιέται με το χαρακτήρα του και κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες της ιστορικής στιγμής, που η Μοίρα του επιφυλάσσει προσπαθεί να αναπεξέλθει αφήνοντας κάτι καλό για τους επιγόνους. Ο Τηλέμαχος, αν από κάπου μας παρακολουθεί, πρέπει να νιώθει περήφανος για το θετικό πρόσημο, που η ζωή του άφησε στις ζωές όλων των κατοίκων της Δίβρης.

Για την οικογένειά του ο θάνατός του αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό. Όμως επειδή ο Τηλέμαχος ήταν καλός άνθρωπος, θα επιβιώσει μέσα στις καρδιές όλων όσοι τον γνώρισαν από κοντά. Και αυτό είναι κάτι περισσότερο από μιαν αφηρημένη «αιωνία μνήμη» κάθε διαχρονικού ονόματος. Είναι ότι περισσότερο μπορεί να εύχεται για τη μεταθανάτια ύπαρξή του κάθε άνθρωπος.

Δεν εύχομαι «καλό ταξίδι» στον Τηλέμαχο, γιατί ξέρω ότι από τη Δίβρη δεν έφυγε ποτέ.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου