Μπορεί να επιβιώσει η ευγένεια στην τουριστική Σαντορίνη;

 

Αποφάσισα να επισκεφθώ το χωριό μου πριν ξεκινήσει η τουριστική σαιζόν με την ελπίδα να ξαναβρώ τη Σαντορίνη, που μετά από πολλά χρόνια που ακροβατούσα ανάμεσα στην έλλειψη αναγνώρισης του νέου της προσώπου και την κόπωση από την υπερβολική έκθεση και συνωστισμό, είχα ξαναγαπήσει αυθεντική όταν την επισκέφθηκα τη χρονιά της Καραντίνας. 

Τώρα στο Μεγαλοχώρι όλα τα εστιατόρια και τα περισσότερα μαγαζιά είναι ακόμη κλειστά, αν και στους δρόμους του νησιού η κυκλοφοριακή συμφόρηση είναι ήδη φανερή. 

Παρ’ ότι η πλατεία ήταν άδεια όταν ήλθαμε τη νυχτα ΔΕΝ παρκάρω ποτέ εκεί, απλώς αναγκαστικά ξεφορτώνουμε τα βαριά πράγματα (κυρίως συσκευασίες με νερό) που χρειάζονται περισσότερες διαδρομές μέχρι το σπίτι μας που όπως τα περισσότερα σπίτια στο ιστορικό χωριό δεν έχει πρόσβαση με αυτοκίνητο.

 Το επόμενο μεσημέρι επιστρέφοντας από το σούπερ μάρκετ βρήκα πλήθως από τουρίστες να συνωθούνται στον άδειο Ποταμό. Αργότερα έμαθα ότι αυτοί οι τουρίστες κάνουν στάση στην αυλή των Αγίων Αναργύρων, όπου τρώνε ότι έχουν φέρει μαζί τους, (μάλλον πακέτα από το κρουαζιερόπλοιο) αφήνοντας μόνο τα σκουπίδια στο χώρο.

Εκανα αναστροφή μπροστά στην Παναγιά για να ξεφορτώσω, χάρηκα γιατί η Κατίνα -ακοίμητος φρουρός της γειτονιάς- θα μπορούσε να φυλάξει το υπόλοιπο φορτίο (ενα πακέτο νερό και μια σακκούλα) που περίσσευαν για μένα, αφού πήρε ο ηλικιωμένος Σωτήρης όσα άντεχε κι εγώ θα κουβαλούσα σπίτι, αφού άφηνα το αμάξι στο χώρο πάρκιν. 

Με το που έκανα την αναστροφή για να ξεφορτώσω μια επαγγελματίας του τουρισμού με σκαιό ύφος μου είπε ότι δε μπορώ να παρκάρω μπροστά στο μαγαζί της. Της είπα ότι απλώς ξεφορτώνω και τότε είπε ότι ΔΕΝ έχω δικαίωμα να αφήνω πράγματα μπροστά στο μαγαζί της, αν και ουσιαστικά το πακέτο με το νερό ήταν μπροστά στο σπίτι του παπά και το μετακίνησα μπροστά στο κλειστό Ρακί. Η Κατίνα της είπε ότι δεν πρέπει να  μιλάει έτσι, γιατί πρέπει να ξέρει ότι είμαστε γιατροί. Για την Κατίνα η ιατρική ιδιότητα έχει ακόμη κύρος, που όμως είμαι βέβαιη ότι δεν έχει για τους περισσότερους Σαντορινιούς.

Ο Σωτήρης, 82 ετών, που σαν παιδίατρος από το 1972 εξέταζε δωρεάν κάθε καλοκαίρι κάθε παιδί σαντορινιού ή παραθεριστή στις διακοπές μας, επειδή τότε ούτε αγροτικός γιατρός δεν υπήρχε στο νησί, της είπε ότι είναι το χωριό μας και δε μπορεί να μας θέτουν με τόσο σκαιό τρόπο κανόνες οι νέοι ένοικοι του τόπου. 

Τότε η κυρία εξεμάνη για την αγένεια!!! λέγοντας ότι εκείνη ήλθε πιο παλιά από μας στο χωριό και άρα έχει περισσότερα δικαιώματα, λες και οι καλοί τρόποι συμπεριφοράς απαιτούν την εγγραφή σε βίβλο βαρωνείας.

Δεν ξέρω ποια είναι αυτή η γυναίκα, αλλά αυτό το ήθος με τρομάζει.

Επειδή το σπίτι μας δεν έχει εύκολη πρόσβαση, από την εποχή του πατέρα μου πάντα όταν ξεφορτώναμε βαλίτζες μπροστά στην Παναγιά, κάθε περαστικός έσπευδε να βοηθήσει. Το ίδιο συνεχίστηκε, και μετά το θάνατό του, αν και τότε είμαστε νεότεροι, επειδή και οι δυο μας σαν γιατροί πάντα εξυπηρετούσαμε τους Σαντορινιούς και πάντα γευόμαστε την εκτίμηση των συγχωριανών μου . 

Ακόμη και πέρυσι σε φουλ σαιζόν οι ιδιοκτήτες και υπάλληλοι των εστιατορίων καταλάβαιναν το αυτονόητο της ανάγκης για στιγμιαία στάση κάθε ανθρώπου, τουρίστα ή ντόπιου, για να ξεφορτώσεις βαριά αντικείμενα και έδειχναν κατανόηση.

Η συμπεριφορά αυτής της επαγγελματία του τουρισμού δείχνει την παρακμή κάθε αξίας, που η Σαντορίνη θέλει να προβάλει σαν πολιτισμό και δεν μιλώ για το γνωμικό «ο πελάτης (ακόμη και δυνητικός) έχει πάντα δίκιο». Με τρομάζει η επιθετικότητα κάθε τουριστικού εργαζόμενου πριν ακόμη η σαιζόν δείξει τη δυσκολία της, η αντιμετώπιση κάθε συνανθρώπου σαν εχθρού των οικονομικών συμφερόντων μας, η έλλειψη σεβασμού και αλληλεγγύης προς πιο ηλικιωμένα άτομα, η απανθρωπιά στην πιο ωμή της έκφραση.

Δεν πιστεύω ότι η κυρία είναι Μεγαλοχωριανή, όμως φοβάμαι ότι είναι η Αγριάδα που εξαπλώνεται στο γόνιμο αμπέλι μας. 

Αντίθετα πολύ γλυκάθηκα, όταν ανεβαίνοντας στο Μέσα Βουνό για να επισκεφθούμε ξανά μετά από χρόνια την Αρχαία Θήρα, έδειξα στο φύλακα στην είσοδο την πολυτεκνική μου ταυτότητα (δικαιούμεθα δωρεάν είσοδο σε αρχαιολογικούς χώρους), του είπα ότι και ο άνδρας μου έχει, αλλά την ξέχασε και να πληρώσουμε το δικό του εισιτήριο. 

-Είστε από τη Σαντορίνη; ρώτησε. 

-Ναι είπα εγώ από Μεγαλοχώρι.

-Τίνος;

- Του Νίκου Αρβανίτη (Κόλια) είπα, αλλά ήταν πολύ νέος για να θυμάται τον πατέρα μου και τις ιστορικές φωτογαφίες του Γυμνασίου Θήρας στον ίδιο χώρο. Ήταν πολύ νέος για να γνωρίζει τις ενιαύσιες ομαδικές εκδρομές των Μεγαλοχωριανών κάτω από την επιστασία του πατέρα μου, που με το πρώτο λεωφορείο ανεβαίναμε Πύργο, με τα πόδια ανεβαίναμε στον Προφήτη, κατεβαίναμε στο λαιμό και ανεβαίναμε για ξενάγηση στην Αρχαία Θήρα κι επειτα για φαγητό στη Ζωοδόχο, κι έπειτα Κατεφιανή για να καταλήξουμε στην Περίσσα για απογευματινό μπάνιο κι επιστροφή στο χωριό με το τελευταίο λεωφορείο. 

ο πατέρας μου με το Γυμνάσιο 1953 Αρχαία Θήρα

1960 οι Μεγαλοχωριανοί στην καθιερωμένη ημερήσια εκδρομή στην Αρχαία Θήρα

Ρώτησε και για τον άνδρα μου, αλλά του είπα ότι είναι εισαγόμενος Πελοποννήσιος. Αργότερα σκέφθηκα, ακριβώς όπως οι περισσότεροι μνημονευόμενοι στην Αρχαία Θήρα, μια πόλη χτισμένη από Δωριείς.

-Εντάξει, μας είπε. Περάστε.

Τον ευχαριστήσαμε θερμά. Προφανώς δεν είναι για τα λίγα Ευρώ της εισόδου. Είναι γιατί ένιωσα ότι αναγνωρίστηκε το δικαίωμά μου στη συνέχεια αυτού του τόπου, από το ευγενικό ενδιαφέρον αυτού του ανθρώπου. Είναι επειδή με έκανε να ελπίζω ότι κάτι μπορεί να επιβιώσει από αυτό το αλλοπρόσαλλο σκηνικό, που αυτή τη στιγμή περνά σε στυλ Πομπηίας, η αιώνια αναγεννόμενη μέσα από ποικίλες καταστροφές πατρίδα μου, η Σαντορίνη.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου