Maria Sotiropoulou

Μαθητική παρέλαση= αρμονική συμπόρευση στα χνάρια των ηρώων Έγινε πια έθιμο η αντιπαράθεση για τις μαθητικές παρελάσεις. Κι ενώ φέτος δεν υπήρξαν αντιδράσεις για την εθνικότητα ή το χρώμα των σημαιοφόρων (ας είναι καλά ο δικός μας Αντετοκούμπο), ούτε ενδυματολογικά κουτσομπολιά, υπήρξαν οι καταγγελίες για απαράδεκτο αποκλεισμό Ελλήνων ρομά μαθητών από την παρέλαση στη Θεσσαλονίκη και το αριστοφανικό παρατράγουδο με τις χορεύουσες μαθήτριες στη Ν. Φιλαδέλφεια και το αντιμιλιταριστικό τους μανιφέστο. Είναι φαίνεται στο DNA μας να υπερβάλουμε με φανατισμό, πάντα διχασμένοι. Ας θυμίσουμε ότι δεν μιλάμε για στρατιωτικές, αλλά για μαθητικές παρελάσεις. Η σύνδεση των παρελάσεων με το Μεταξά είναι απλοϊκή.  Παρελαύνω σημαίνει κινούμαι μαζί με άλλους, συμπορεύομαι. Κάτι τέτοιο γινόταν πάντα ιστορικά στην Ελλάδα συνοδεία παιάνων, τουλάχιστον από τον 7ο πΧ αιώνα τόσο στην ολιγαρχική Σπάρτη όσο και στην δημοκρατική Αθήνα, για να τιμηθούν οι πρόγονοι.  Παγκόσμια, παρελάσεις γίνονταν

Η προληπτική λογοκρισία στο Facebook Mας υποσχέθηκαν ότι η τεχνολογία των κομπιούτερ και το Ίντερνετ φέρνουν την αθανασία και την ελευθερία στο λόγο και την εικόνα. Τέρμα οι φραγμοί και οι πολιτικές των ΜΜΕ ελεύθερη πληροφόρηση για όλους, έλεγαν. Η αλήθεια δεν ήταν έτσι. Αν και εύκολα διαχειριζόμαστε τις πληροφορίες η νέα τεχνολογία καταστρέφει και δεν διασώζει, αφού όλα εξαφανίζονται μόλις ο βασικός σύνδεσμος στο Διαδίκτυο διαλυθεί, ενώ και τα αποθηκευτικά του μέσα (flopy disk, CD, σκληροί δίσκοι κλπ) αποδείχθηκαν πιο αναξιόπιστα από το χαρτί.  Προς το παρόν το Ίντερνετ, αν και ταχύτατα παρέχει πληροφόρηση, δεν έχει βρει ακόμη κανόνες για να φιλτράρει την αξιοπιστία τους, έτσι που μόλις αρρωστήσουμε Googlάρουμε τα συμπτώματα και μέσα από τις αληθινά ιατρικές συμβουλές, τη γκρίνια ταλαιπωρημένων ασθενών, τα μαντζούνια της κάθε πρακτικής, τις αμπελοφιλοσοφίες κάθε άσχετου και τις παραδοξολογίες κάθε είδους, αναζητούμε μάταια αλλά επίμονα τη γιατρειά μας. Προς το παρόν, σε κά

Στη Συρία κάποτε- Στη Συρία πάντα Ήταν Πάσχα του 2008 όταν αποφασίσαμε να πάμε στη Συρία. Τίποτε το ιδιαίτερο. Φθηνός μαζικός τουριστικός προορισμός, που δεν υποπτευόμουν το καλειδοσκόπιο του πολιτισμικού πλούτου που θα μου αποκάλυπτε.  Πόλεις μυθικές κι ευωδιαστές, όπως η Δαμασκός και το Χαλέπι, πόλεις ιστορικές όπως η Παλμύρα και η Απάμεια, σε μια περιοχή που σαν την ακροθαλασσιά δεν έπαψε ποτέ να δέχεται την άμπτωτη και την πλημμυρίδα των ανθρώπων, που με αίμα και ιδρώτα, πότε καταστροφικά και πότε δημιουργικά, τη διαμόρφωσαν στην υπέροχη πολυπολιτισμική τοιχογραφία, που πρόλαβα να γνωρίσω πριν τη πυρηνική βόμβα του 2011, που  απτόητη συνεχίζει και σήμερα να τη διαμελίζει.  Η Συρία ανήκει στους τόπους θεμέλια, που στέγασαν τους πρώτους σημαντικούς πολιτισμούς της Μεσοποταμίας, έχει συνδεθεί στενά με την χριστιανική πίστη (εδώ ο απόστολος Παύλος είδε το όραμα που τον μεταμόρφωσε, εδώ ο Λέσβιος Συμεών έγινε Στυλίτης), ενώ αποτελεί το λίκνο του  πολυπολιτισμικού Ισλάμ, π