Χριστούγεννα παντός καιρού
Τα Χριστούγεννα κατά τα παιδικά μου χρόνια δεν ήταν μια εντυπωσιακή εκκλησιαστικά γιορτή, όπως το Πάσχα, που με το θεατρικό του τελετουργικό μας απασχολούσε όλη τη Μεγαλοβδομάδα. Είχαν μια γεύση απογοήτευσης, αφού όλα τα τραγούδια και τα παραμύθια μιλούσαν για χιόνια, που εμείς δε βλέπαμε ποτέ. Το γεγονός ότι και στην Παλαιστίνη οι ίδιες κλιματολογικές συνθήκες επικρατούν δεν τονιζόταν αρκετά και προ τηλεοράσεως δε είχαμε εξοικειωθεί με τα Χριστούγεννα σε πλαζ του Νότιου ημισφαιρίου. Τα Χριστουγεννιάτικα έθιμα, το δένδρο, τα γλυκά, είχαν σχέση κυρίως με τον Άγιο Βασίλη και τα δώρα της Πρωτοχρονιάς και όχι με το βάρβαρο ξύπνημα από τις 5 το πρωί για να πάμε νυσταγμένοι στη μακρόσυρτη λειτουργία. Εννοείται ότι το Χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν δεν είχε θέση στην ορθόδοξη οικογένεια, που νήστευε και το λάδι τουλάχιστον την τελευταία βδομάδα. Οι αναμνήσεις μου για την ημέρα των Χριστουγέννων γίνονται ευχάριστες από το 1964, όταν εγκατασταθήκαμε στον Πειραιά. Τότε για πρώτη φορά ανακάλυψα το