Maria Sotiropoulou

Για την Μακεδονία πάντα Ανήκω στη γενιά που μεγάλωσε τραγουδώντας στο σχολειό «Μακεδονία ξακουστή» και που συγκινήθηκε διαβάζοντας εξωσχολικά τα «Μυστικά του βάλτου» της Πηνελόπης Δέλτα. Το 1992 με αφορμή τα τότε συλλαλητήρια αντιτάχθηκα έμπρακτα στην επιβολή της ονομασίας Μακεδονία στο νεογέννητο κράτος των Σκοπίων και με την ιδιότητα της διευθύντριας σύνταξης του ιατρολογοτεχνικού Περιοδικού «Κασταλία» εκδώσαμε αφιέρωμα στη Μακεδονία, το οποίο προλόγισα εξηγώντας τους λόγους της ελληνικής δυσφορίας και υπογραμμίζοντας ότι « Η Ελλάδα είναι μικρό αλλά Μέγα έθνος. Γενναιόδωρη πρόσφερε τη λάμψη του πολιτισμού της δίχως ποτέ να ζητήσει "πνευματικά δικαιώματα". Δεν είναι το όνομα που τσιγκουνεύεται το έθνος που ξαπλώθηκε με αυτό το όνομα μπολιάζοντας με πολιτισμό όλα τα έθνη.  Είναι που τόσα έπαθε από τους φίλους στην πρόσφατη ιστορική πορεία . Και καταλήγοντας ότι  «η Μακεδονία, όπως κάθε ελληνική γωνιά μοσκοβολά τον πολιτισμό που αναπηδά από κάθε λιθάρι, κάθε τάφο

Αφιέρωμα στη Μακεδονία Στο τεύχος 108 (Απρίλιος-Ιούνιος 1992) σαν διευθύντρια συντάξεως του Δελτίου της Ελληνικής Εταιρείας Ιατρών Λογοτεχνών ¨Κασταλία" (ήμουν τότε γενική γραμματέας με πρόεδρο το Νίκο Ζακόπουλο) με αφορμή την τότε επικαιρότητα είχα την πρωτοβουλία της έκδοσης τεύχους αφιερωμένου στην Μακεδονία.  Παραθέτω το προλογικό σημείωμα, το οποίο εξακολουθεί να με εκφράζει και σκαναρισμένα όλα τα κείμενα των γιατρών λογοτεχνών που περιέχονται. Η Μακεδονία είναι μια και ελληνική" Αυτό το σλόγκαν διαφημίζεται από τα ΕΛΤΑ μέχρι τις παγωτοβιομηχανίες. Οι Έλληνες βάλθηκαν να πείσουν τους Έλληνες για το αυτονόητο της ελληνικότητας της Μακεδονίας. Οι ξένοι μειδιούν  ειρωνικά στις ογκώδεις διαδηλώσεις της ομογένειας. "Μα ο Μέγας Αλέξανδρος θα αισθανόταν πανευτυχής ιδρύοντας μια νέα Μακεδονία!!!" διατύπωσε έγκριτη αμερικανική εφημερίδα. Και βέβαια έχει δίκιο. Ο κόσμος είναι σπαρμένος με Αλεξάνδρειες, ενώ μόνο στην Αμερική υπάρχουν δεκάδες Αθή

Η κινούμενη εικόνα της αγάπης  Μάλλον είναι αλήθεια. Η πρώτη φορά μας εντυπωσιάζει. Στην έρωτα, τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Έπειτα όλα μοιάζουν επανάληψη. Χαίρεσαι αλλά με κανόνα σύγκρισης. Λυπάσαι αλλά με την αίσθηση ότι και αυτό θα επουλωθεί. Η μνήμη ευτυχώς είναι δημιουργική. Δεν αποτελεί φωτογραφία του παρελθόντος, αλλά πίνακα, που διαρκώς ανασκευάζουμε. Κινούμενη εικόνα η αλήθεια της κάθε μας στιγμής και όλα αβέβαια.  Αυτή η κινούμενη εικόνα της αλήθειας αποτελεί την γεύση της ζωής που είναι πολύτιμη ακριβώς επειδή είναι εύπλαστη και εύθραυστη.  Με 4 παιδιά και 4 εγγόνια συχνά με ρωτούν, αν αγαπώ κάποιο περισσότερο. Υπάρχει μέτρο στην αγάπη; Μόνο τα χρώματα, που κι αυτά μεταλλάσσονται στο καλειδοσκόπιο του χρόνου. Και οι γεύσεις. Η ανάγκη να μυρίσεις την επιδερμίδα του νεογνού που νανουρίζεις στην αγκαλιά σου, η χαρά του να νιώσεις ότι το βρέφος χαμογελά κι απλώνει τα χεράκια του, όταν σε αναγνωρίζει, τα πρώτα βήματα και το σφιχταγκάλιασμα "Γιαγιά, γιαγιά"