Maria Sotiropoulou

  Ο κοινωνικός ρόλος του γιατρού μέσα από τα Ιπποκρατικά κείμενα   Μαρίας Αρβανίτη Σωτηροπούλου γιατρού συγγραφέα Προέδρου της «Πανελλήνιας Ιατρικής Εταιρείας για την προστασία του περιβάλλοντος και κατά της πυρηνικής και βιοχημικής απειλής» δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Indermedica (Όργανο φοιτητών Ιατρικής) HelMCIC Σεπτέμβριο 1992 και στο Ιατρικό Βήμα (όργανο ΠΙΣ) Μάρτιο 1993                                 Όλοι επικαλούνται κι όλοι αγνοούν τον περιλάλητο Ιπποκρατικό Όρκο. Κανείς δε φαίνεται να γνωρίζει ότι οι έλληνες γιατροί μόλις πρόσφατα το 1992, για πρώτη φορά από την ίδρυση του Πανεπιστημίου Αθηνών, μετά από απόφαση της Συγκλήτου, ορκίστηκαν μετά τόσους αιώνες στον Απόλλωνα, τον Ασκληπιό, την   Υγεία, την Πανάκεια και όλους τους θεούς της Γης , ότι θα τιμούν τους δασκάλους τους, θα χρησιμοποιήσουν την τέχνη τους για όφελος των ανθρώπων, δε θα έχουν σεξουαλική σχέση με κανένα τους ασθενή, δε χορηγήσουν δηλητήριο θανατηφόρο σε κανένα, ακόμη κι αν τους ζητηθεί, δε θα κάν

  Ζάππειο 1995 Σωτήρης Σιώκος, Πάνος Τριγάζης, Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου, υπουργός Ευάγγελος Γιαννόπουλος «Ωφελέειν ή μη  βλάπτειν» Εισήγηση Μαρίας Αρβανίτη Σωτηροπούλου στην Ευρωπαϊκή Συνδιάσκεψη για την Ειρήνη στα Βαλκάνια Ζάππειο 24-4-99   Δημοσιεύτηκε ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 19-5-99 με τίτλο « Ο Ιπποκράτης είχε καταγγείλει το έγκλημα του ΝΑΤΟ»               Η International Physicians for the Prevention of Nuclear War , στον ελληνικό κλάδο της οποίας έχω την τιμή να είμαι πρόεδρος, ιδρύθηκε το 1981 από την πρωτοβουλία δυο γιατρών του Bernard Lown (ΗΠΑ) και του   Evgeni Chazov (ΣΕ) μεσούντος του ψυχρού πολέμου και επειδή κινητοποίησε την κοινή γνώμη για τον κίνδυνο των πυρηνικών όπλων τιμήθηκε το 1985 με Νόμπελ Ειρήνης. Μετά την εμπειρία του πολέμου στον Κόλπο όπου πρωτοχρησιμοποιήθηκαν οι Οβίδες Ουρανίου έγινε κατανοητό ότι δε μπορεί πια να υπάρξει σαφής διαχωρισμός στα πυρηνικά και συμβατικά όπλα και προχωρήσαμε σε αλλαγή του Καταστατικού έτσι που στους σκοπούς μας   να περι

 Ο παρατεταμένος εγκλεισμός λόγω COVID-19 ενέτεινε το διαδικτυακό κουτσομπολιό (άλλωστε το facebook δεν είναι παρά η άυλη εξέλιξη του παγκόσμιου ξεκατινιάσματος).  Έτσι ασχοληθήκαμε εκτενώς με το τραπέζωμα των ελάχιστων ξένων, που μας τίμησαν για τα 200 χρόνια από το 1921 και τη σχέση του δακρυσμένου διαδόχου της Αγγλίας με τους τέως βασιλιάδες της Ελλάδας (το μόνο βέβαιο -που όμως δεν ειπώθηκε- είναι ότι όλοι οι βασιλικοί οίκοι σήμερα έχουν γερμανικές ρίζες) και τέλος με τη θέση του συντρόφου της Προέδρου της δημοκρατίας στην παρέλαση. Προφανώς και υπάρχει πρωτόκολλο σε τέτοιες εκδηλώσεις και οι προηγούμενοι πρόεδροι της δημοκρατίας, στις παρελάσεις το είχαν τηρήσει αυστηρά. Αυτό που δεν ειπώθηκε καθαρά από τους συντηρητικούς κύκλους, που λασπολόγησαν επαίσχυντα είναι ότι ο παρακαθήμενος δεν είναι σύζυγος, αλλά σύντροφος, δηλαδή μια νέα επαίσχυντη περίπτωση Τσίπρα- Μπαζιάνα, που όμως -φευ- εξελέγη από την ιερά ΝΔ παράταξη. Και φυσικά επιβάλλεται στη Δημοκρατία ο ανοικτός έλεγχος όλων

  Φέτος γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από την εθνική μας παλιγγενεσία. Κι επειδή για κάποιους φαίνονται πολλά, εν μέσω Πανδημίας Covid 19 και με τα σχολεία κλειστά, ψάχνοντας  παλιούς φακέλους (μια από τις επιτρεπόμενες δραστηριότητες του εξαντλητικού μας εγκλεισμού) ανακάλυψα τις φωτογραφίες από τον εορτασμό των 140 χρόνων, που κάναμε τότε στο σχολείο με θεατρική παράσταση (δρώμενα) για την οποία είχαμε προετοιμασθεί με μεγάλο ενθουσιασμό. Για όσους θυμούνται ακόμη Ιδού εγώ, μαθήτρια δημοτικού, στο Α Δημοτικό Ερμούπολης Σύρου, σε ρόλο σκλαβωμένης Ελλάδας με νεκρό στα πόδια μου, τον μυστακοφόρο αγωνιστή συμμαθητή μου Θάνο Θρεψιάδη και στην άλλη οπτική γωνία η Ρένα Μαούτσου σαν Δόξα. Θυμάμαι ότι με είχε δαφνοστεφανώσει και κατά την πορεία της στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη, ενώ καταγράφει την Ιστορία, το ένα φτερό της έριξε το στεφάνι μου. Ο δάσκαλος Ακίνδυνος Παλαιολόγος μου είπε μετά ότι φοβήθηκε μήπως σκύψω να το σηκώσω, δημιουργώντας έτσι άτοπη φαιδρότητα στη φαντασμαγορική αναπαράσταση τ

 Συνετά διάλεγαν οι παλιοί την πέτρα από το χώμα. Πεζούλια έστηναν να κοσκινίσουν τη λιγοστή γονιμότητα, να τιθασεύσουν το νερό, που -ακράτητο τους χειμώνες- καθάριζε τις κόπρους των κατσικιών και τις σοδιές των αποθηκών τους, να φυτέψουν στοργικά δενδρύλλια, να κεντρώσουν τις βυσσινιές, να ημερέψουν τ’ απίδια, να νοικοκυρέψουν το λόγγο σε κήπο.  Έτσι επιβίωναν με λιγοστό φαί κι άφθονο καθαρό αέρα τότε. Ώσπου οι πιότεροι άνοιξαν πανιά κι όσοι έμειναν προτίμησαν τη θέα των τηλεοπτικών παραθύρων από τη λάμψη των βουνών τους. Τα βάτα ξεθάρρεψαν διστακτικά στην αρχή κι αργότερα ασυγκράτητα αγκάλιασαν τις μηλιές, τα κλήματα άπλωσαν αρπαχτικά δάκτυλα σκαρφαλώνοντας στην υπεροψία των ελάτων, κισσοί κάλυψαν με βαρύτιμα χαλιά τις σκιερές γωνιές, αφήνοντας λεύτερες φωτόλουστες κηλίδες, που τις κατέλαβαν λογής λογής αγριόχορτα, που θέριεψαν στεγάζοντας ερπετά κι έντομα, όλα όσα εν σοφία ο πλάστης εποίη ν’ αλληλοσπαράσσονται και ν’ αλληλοβοηθούνται συμβάλλοντας στον πλούτο και την ομορφιά του κόσμ

  200 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την εθνική μας επανάσταση που κατέληξε στη δημιουργία   του Ελληνικού κράτους και παρά τους περιορισμούς που επέβαλε η Πανδημία παγκόσμια όλοι πρέπει να γιορτάσουμε τα γενέθλια και να προβληματιστούμε για το μέλλον της πατρίδας μας.     Το έθνος   είναι μία λέξη φάντασμα για τους επιστήμονες. Παρ΄ ότι κυριολεκτικά χύνεται αίμα   στ’ όνομά του κανείς δε θα μπορούσε να το περιγράψει με σαφήνεια. Η φυλή, η γλώσσα και η θρησκεία, που παλιότερα αποτελούσαν το συνδετικό ιστό του, έχουν αποσαρθρωθεί με τις αθρόες μεταναστεύσεις, ενώ ποτέ δεν ταυτίστηκε με το κράτος. Παραμένει έννοια που ορίζεται από εσωτερικά κυρίως πολιτιστικά στοιχεία κι έτσι μεταμορφώνεται ανά τους αιώνες.       Οι αλληλοσπαρασσόμενες πόλεις- κράτη της αρχαίας Ελλάδας και οι μακρινές θυγατέρες τους στη μεγάλη Ελλάδα είχαν συναίσθηση του ότι ανήκουν στο ελληνικό έθνος, γιαυτό και συγκεντρωνόντουσαν στους πανελλήνιους εορτασμούς των Ολυμπίων, των Νεμέων των Πυθίων και για να μπορού