Maria Sotiropoulou

  Ο ανταγωνισμός μαίνεται μεταξύ των ομάδων που εργάζονται σε διάφορες χώρες για την πυρηνική σύντηξη. Ωστόσο, αυτός ο ανταγωνισμός δεν διαδραματίζεται στα επιστημονικά πεδία, αλλά απλώς στο επίπεδο των δημοσίων σχέσεων. Παρόμοια δημοσιεύματα με ηχηρούς τίτλους έγιναν από τη Le Monde σαν παράδειγμα τίτλου διεθνούς εμβέλειας στις 12 Νοεμβρίου 1991 με τίτλο «Οι Ευρωπαίοι κάνουν ένα αποφασιστικό βήμα στη θερμοπυρηνική σύντηξη», στις 12 Δεκεμβρίου 1993 «Οι Αμερικανοί κάνουν μια σημαντική ανακάλυψη στη θερμοπυρηνική σύντηξη» και τ ριάντα χρόνια αργότερα,στις 13 Δεκεμβρίου 2022 «Πυρηνική σύντηξη: μια «μείζων επιστημονική ανακάλυψη» που ανακοινώθηκε από ένα αμερικανικό εργαστήριο». Το πρόσφατο δημοσίευμα έκανε το γύρο του κόσμου σαν ιστορική αποκάλυψη με αποσιώπηση του γεγονότος ότι η επιτυχία προερχόταν από στρατιωτικά εργαστήρια και δεν είχε σχέση με την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Όπως έγραψε η Washington Post: « Το πρόγραμμα σύντηξης του έθνους δημιουργήθηκε αρχικά με στόχο την απο

 Σε δύσκολους καιρούς (λίγο μετά την απαραδεκτη ενέργεια του κράτους Ερντογάν να απαγορεύσει την είσοδο του περιφερειάρχη Μακεδονίας Τζιτσικώστα κατά τη διάρκεια Ευρωπαικού Συνεδρίου στη Σμύρνη) πραγματοποιήθηκε 10-11 Νοεμβρίου 2022 το σημαντικό Συμπόσιο  για την Ειρήνη που διοργάνωσαν   ο δήμος Σμύρνης και η «Ένωση για την Ειρήνη και Επικοινωνία στο Αιγαίο» με πρόεδρο τον τέως δήμαρχο Τσανκάγια Αγκυρας  Bulent Tanik, το οποίο έκλεισε μ ε την ανάγνωση της -πολύ σημαντικής για τη «διπλωματία των δήμων»- Κοινής Διακήρυξης για την Ειρήνη και Συνεργασία που συνυπόγραψαν ο γενναίος δήμαρχος Σμύρνης  Mustafa Tunk Soyer  και οι δήμαρχοι -πόλεων με Μικρασιατικές ρίζες- Βύρωνα  Γρηγόρης Κατωπόδης  και Καισαριανής  Χρήστος Βοσκόπουλος. Εθιμοτυπική ανταλλαγή δώρων ανάμεσα στους δημάρχους μετά την υπογραφή της Κοινής Διακήρυξης Η επίσκεψη στα Μικρασιατικά παράλια έχει πάντα γλυκόπικρη γεύση. Η πολιτική των κρατών συχνά είναι αντίθετη με το βαθύτερο λαικό συναίσθημα, που συνήθως παρασύρεται από τα

  Εφυγε από τη ζωή ο γνωστός παιδίατρος- λογοτέχνης Μιχάλης Δελησάββας . Γεννημένος στη Νέα Μάκρη με καταγωνή από τη Μικρά Ασία υπηρέτησε τόσο την Ιατρική (έγινε διδάκτωρ) όσο και την Λογοτεχνία αφού είχε γράψει 16 βιβλία καλλιεργώντας όλα τα λογοτεχνικά είδη με επιτυχία. Μέλος της «Εταιρείας Ιατρών Λογοτεχνών» και της «Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών» διατηρούσε χαμηλό προφιλ, αν και ιδιαίτερα δούλεψε δημοσιεύοντας σημαντικές μελέτες της Χαμένης Πατρίδας του.  Εκτός από την λογοτεχνική του δράση ήταν ενεργός πολίτης και μέλος του ελληνικού κλάδου της IPPNW.   Ενδεικτικά κατά τη διάρκεια του πολέμου στον Κόλπο είχε δημοσιεύσει στο ειδικό αφιέρωμα του περιοδικού της ΕΙΛ σχετικό με την πυρηνική βόμβα «Κασταλία» το ακόλουθο ποίημα  Όσοι τον γνωρίσαμε εκτιμούσαμε το ήθος και την ευγένεια, που χαρακτήριζε κάθε του πράξη και την επίμονη αναζήτηση της συνέχειας του ελληνισμού μέσα από την Ιπποκρατική παράδοση και την αναζήτηση της χαμένης μα πάντα ζωντανής Μικρασιατικής κληρονομιάς . Η παρακατα

  Η  ειρήνη είναι μονόδρομος για την ευημερία των λαών Στις   30η Οκτωβρίου του 1930, οκτώ μόλις χρόνια από την τραγική κατάληξη του πολέμου στη Μικρά Ασία, υπογράφεται από τους Ελευθέριο Βενιζέλο & Mustafa Kemal Atatürk το «Σύμφωνο Φιλίας, Ουδετερότητας, Συνδιαλλαγής & Διαιτησίας» το οποίο επί 92 χρόνια ρύθμιζε -κατά κανόνα ειρηνικά- τις ελληνοτουρκικές σχέσεις σε επίπεδο κράτους. Σε αυτό το διάστημα οι σχέσεις μεταξύ των λαών υπήρξαν -όχι άδικα- επιφυλλακτικές και συχνά οι Έλληνες αντιμετώπιζαν τους Τούρκους με εθνικιστικά αρνητικά στερεότυπα (τεμπέληδες, υποκριτές, βρωμιάρηδες κλπ) μέχρι τους μεγάλους σεισμούς του 1999, που ανέδειξαν αισθήματα αλληλεγγύης και ξεκίνησαν τα τουριστικά ταξίδια των Ελλήνων στην γείτονα, τα οποία απέδειξαν τις ιστορικές ομοιότητες στην ιδιοσυγκρασία του ελληνικού και τουρκικού λαού -όπως απέδειξε αργότερα και η τηλεθέαση των τουρκικών σήριαλ στα ελληνικά κανάλια- και τις εγκάρδιες σχέσεις των απλών ανθρώπων. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης υπήρξε πρωτοπόρο

   Αγαπώ τις γάτες. Είχαμε πάντα μια στο σπίτι μας στη Σύρο (μάλλον για τα ποντίκια) και μια από αυτές, το Χαζό, όπως την είε βαφτίσει ο πατέρας μου, ήταν η κούκλα και συντροφιά μου στο κρεβάτι. Της ακουμπούσα το κεφάλι στο μαξιλάρι μου μέχρι τη στιγμή, που άκουγα την πόρτα να ανοίνει και τότε την έσπρωχνα κάτω από τα στρωσίδια (μη την δει η μαμά που απαγόρευε τη γάτα στο κρεβάτι) έτσι που έβγαινε κάπου ανάμεσα στα πόδια μου και κάποιες φορές με πρόδιδε. Την έντυνα, τη στόλιζα και είχα παρακολουθήσει τουλάχιστον μια γέννα της σε ένα χαρτόκουτο. Εκείνη την εποχή τα περισσότερα γατάκια εξαφανιζόντουσαν μόλις σταματούσαν το θηλασμό. Είχαμε αρχικά τη μάνα του Χαζού, τη Γριέλα, που παρέμεινε άγρια κι ερχόταν μόνο για φαγητό. Επειτα ήταν και ο Ποπέος, που κανονικά ανήκε, στην γειτόνισα Πόπη και που όταν εκείνη έφυγε από το νησί, ο γάτος έγινε το σκυλάκι του πατέρα μου, αφού κάθε πρωί τον συνόδευε μέχρι τη δουλειά και το μεσημέρι τον περίμενε για να επιστρέψουν μαζί. Η μακρόχρονη σχέση μου με

 Χάρη στο Facebook ξανασυναντήθηκα με τον παλιό μαθητή των γονιών μου στην Ερμούπολη και χάρη στο Ιντερνετ  https://mariasot.blogspot.com/2010/10/blog-post_31.html ανακαλύψαμε κοινές αναμνήσεις για τις δυσεύρετες πηγές του νησιού και για κείνη που θυμόμουν στο πατρικό του σπίτι  Ο Δημήτρης Λέστος, παλιός μαθητής των γονιών μου στο Γυμνάσιο Αρρένων Σύρου, είχε την ευγενή καλοσύνη να μοιραστεί μαζί μου τις αναμνήσεις του, καθώς με ξεναγούσε στο κτήμα που είχα επισκεφθεί τα παιδικά μου χρόνια και που τόσο με είχε εντυπωσιάσει. κυρίως χάρη στην πρωτοφανή για μένα πηγή νερού με τη σπηλιά με τους σταλαχτίτες, που λένε ότι είναι συνέχεια των πηγών της Εύβοιας, όπως και η πηγή του Σύριγγα στη Σύρο. Το γεφύρι, ξύλινο παλιά, παράδοξο σ’ ένα νησί χωρίς ποτάμια, θύμιζε κάστρο σε ιπποτικά κάστρα, όταν το πρωτογνώρισα. Το γέρικο κυνηγόσκυλο μετρά κάθε μας βήμα στον ίδιο χώρο, που άλλα, ενδοξότερα στα κυνηγητικά ταξίδια αναπαύονται κάτω από τη Μυγδαλιά. Μοιραστήκαμε εντυπώσεις από χρόνια δύσκολα τότε