Γάτες οι εφτάψυχες Ο δικός μας Λάζαρος
Αγαπώ τις γάτες. Είχαμε πάντα μια στο σπίτι μας στη Σύρο (μάλλον για τα ποντίκια) και μια από αυτές, το Χαζό, όπως την είε βαφτίσει ο πατέρας μου, ήταν η κούκλα και συντροφιά μου στο κρεβάτι. Της ακουμπούσα το κεφάλι στο μαξιλάρι μου μέχρι τη στιγμή, που άκουγα την πόρτα να ανοίνει και τότε την έσπρωχνα κάτω από τα στρωσίδια (μη την δει η μαμά που απαγόρευε τη γάτα στο κρεβάτι) έτσι που έβγαινε κάπου ανάμεσα στα πόδια μου και κάποιες φορές με πρόδιδε. Την έντυνα, τη στόλιζα και είχα παρακολουθήσει τουλάχιστον μια γέννα της σε ένα χαρτόκουτο. Εκείνη την εποχή τα περισσότερα γατάκια εξαφανιζόντουσαν μόλις σταματούσαν το θηλασμό. Είχαμε αρχικά τη μάνα του Χαζού, τη Γριέλα, που παρέμεινε άγρια κι ερχόταν μόνο για φαγητό. Επειτα ήταν και ο Ποπέος, που κανονικά ανήκε, στην γειτόνισα Πόπη και που όταν εκείνη έφυγε από το νησί, ο γάτος έγινε το σκυλάκι του πατέρα μου, αφού κάθε πρωί τον συνόδευε μέχρι τη δουλειά και το μεσημέρι τον περίμενε για να επιστρέψουν μαζί. Η μακρόχρονη σχέση μου με