Δόξα στη σοφία της άγνοιας
Συνηθίζουμε να δοξολογούμε τον ορθολογισμό και την επιστήμη και να κατακρίνουμε την έλλειψη παιδείας, την ημιμάθεια και το φανατισμό της όποιας πίστης και ιδεολογίας. Στη ζωή όμως υπάρχουν συχνά καταστάσεις, όπου η άγνοια είναι ίσως η μόνη σοφή επιλογή για την επιβίωση των ανθρώπων. Δεν είναι μόνο τα «λευκά» ψέμματα, που ουσιαστικά στηρίζουν την κοινωνική μας συνοχή. Είναι και όσα επιλέγουμε να μη κοιτάμε όχι μόνο στην περίγυρο αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό. Υποκρισία θα έλεγε κάποιος έφηβος, όπως εγώ η ίδια στην εφηβεία μου. Όμως η μνήμη είναι και η ίδια μια απάτη. Καθένας θυμάται το ίδιο γεγονός από τη δική του οπτική και διαγράφει το σύνολο το οποίο είναι αδύνατο να κατανοήσει. Η λογική και η γνώση, η επιστημοσύνη μας, είναι σταγόνα στον ωκεανό της άγνοιάς μας. Η πίστη μια ακόμη ψευδαίσθηση. Συχνά είναι καλύτερο να κρύβουμε ή να μασκαρεύουμε τα συναισθήματα και τις προθέσεις μας για να προστατέψουμε και να προστατευθούμε. Η διαύγεια της γνώσης θα ήταν καταστροφική σε ένα σύμπ