Maria Sotiropoulou

                                                       Η κληρονομιά της Σαντορίνης                        Στον ενδιαφέροντα τουριστικό οδηγό Santorini 2012-2013 περιέχεται δημοσίευμα με τίτλο « Megalochori living project Η ιστορία   ξαναγράφεται». Με έκπληξή μου παρατήρησα ότι το δημοσίευμα για το πατρογονικό χωριό μου περιορίζεται στα εγκώμια για την «αναγέννηση» που έγινε σε αυτό από τον δραστήριο πετυχημένο επιχειρηματία κ Πολ Παναγιωτόπουλο.          Επειδή ανήκω στη γενιά, που γνώρισε κι αγάπησε το Μεγαλοχώρι στη χειρότερη εποχή του νησιού μας θα ήθελα να επισημάνω ότι -ειδικά σήμερα που τόσο η οικονομική κρίση, όσο και οι Κασσάνδρες σεισμολόγοι απειλούν τον τουριστικό παράδεισο που με τόσο κόπο στήθηκε- πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα σφαιρικότερα.    Το Μεγαλοχώρι το λέμε Μεγάλο, αν και είναι από τα μικρότερα χωριά της Σαντορίνης, επειδή έβγαλε μεγάλους ανθρώπους. Έτσι μας έμαθαν οι γονείς μας και έτσι αποδεικνύουν τα ιστορικά στοιχεία για όποιον κάνει τον κόπο

Βιβλία στο Διαδίκτυο Από τις ΗΠΑ η είδηση. Κυκλοφόρησαν ήδη στο Διαδίκτυο μυθιστορήματα αριστουργηματικά όπως το «Πόλεμος και ειρήνη» και «η Καλύβα του μπαρμπα Θωμά» διαβασμένα από γνωστούς ηθοποιούς και με την κατάλληλη κλασσική μουσική επένδυση.  Επανάσταση; Όχι βέβαια. Η ανάγνωση στα πρώτα της βήματα ήταν ακρόαση, τότε που τα βιβλία ήταν δυσεύρετα και πανάκριβα ενώ οι εγγράμματοι δυσεύρετοι. Η μυστική σχέση σου σιωπηλού αναγνώστη με το δικό του αντίτυπο είναι πολύ πρόσφατη κατάκτηση  κι έγινε δυνατή  χάρη στην επανάσταση της Τυπογραφίας.  Όμως και  σχετικά πρόσφατα όλοι με ευχαρίστηση ακούγαμε τις εκπομπές «Το θέατρο στο ραδιόφωνο» που έφερναν το θέατρο στο πιο απομονωμένο χωριό. Ήταν κέρδος.  Δεν υποκαθιστούσαν τη μαγεία του θεάτρου, αλλά ερέθιζαν τη φαντασία των ακροατών έτσι ώστε να γίνου θεατρόφιλοι. Υπήρχε η αναγκαία δημιουργική απόσταση.  Αντίθετα το Θέατρο στην τηλεόραση πάντα παράπαιε ανάμεσα στο φιλμ και το γυμνό μαγείας θέατρο. Η ανάγνωση είναι και ακρόαση.

e Mail ή Επιστολαί πτερόεσσαι                      Θυμάμαι που σκαλίζαμε μπαούλα ανακαλύπτοντας παλιές φθαρμένες επιστολές. Ανορθόγραφες, φθαρμένες ζωντάνευαν ένα κόσμο νεκρό από καιρό.      Πόσα από τα λογοτεχνικά μας κείμενα δε στηρίχθηκαν σε τέτοιες επιστολές και πόσα η δημοσιογραφία δε χρωστά σ’ αυτό το φθαρμένο κυριολεκτικά ξεθαμμένο υλικό; Ήταν η καθημερινότητα των απλών ανθρώπων, οι καημοί κι οι έγνοιες τους. Ήταν η νοοτροπία της εποχής.   Τώρα πια όλοι συνομιλούμε με e Mail. Είναι τόσο εύκολο. Γράφεις σύντομα και χωρίς φιοριτούρες πατάς RESENT και στέλνεις αμέσως την απάντηση δίχως να μπεις στον κόπο να ξαναγράψεις τη διεύθυνση του παραλήπτη και μετά πετάς στο TRASH, ήτοι στα σκουπίδια, ο,τι υλικό δε σου χρειάζεται. Ελάχιστα καταγράφεις στο χαρτί του εκτυπωτή σου, ελάχιστα διασώζεις.      Είμαστε στην εποχή των μιας χρήσεως. Γιατί κι η αλληλογραφία μας θα έπρεπε να επιβιώσει;. Είμαι σίγουρη ότι για τα σημαντικά κείμενα θα βρεθούν CD και τρόποι αρχειοθέτησης. Αυτό

Σαπουνόφουσκες Ζεστό πρωινό καλοκαιριού σε ρόλο γιαγιάς κι η τηλεόραση τρομοκρατεί με ριπές πολιτικής ένδειας. Κούφια λόγια, προκατασκευασμένες ιδέες σε μπετόν συσκευασία, καμιά προοπτική ελπίδας. Φυσικό. Η Ιστορία ανακυκλώνεται.  Κενό βλέμμα η μελέτη της. Η ανθρωπότητα καταστρέφει ότι δημιουργεί. Κάθε γενιά πρέπει να πάθει για να μάθει. Η πείρα δε μεταγγίζεται. Η ζωή ευφάνταστη δημιουργεί σήριαλ τρόμου και δεν υπακούει στη φωνή της λογικής. Πρυτανεύουν οι κανόνες του χάους. Η φρίκη κυοφορείται τόσο στην ευμάρεια, όσο και στην απόλυτη ένδεια. Ενώ στον τρίτο κόσμο δίχως ενοχή εξακολουθούν να πεθαίνουν με φυσική επιλογή σε ζωώδεις συνθήκες, στη Δύση ζούμε στην ιστορική μετάβαση από την εκβιομηχάνιση στην δυναστεία των αγορών.  Όσο υπεύθυνος ήταν ο γεωργός που εξαναγκάστηκε να γίνει βιομηχανικός  εργάτης, άλλο τόσο είναι και ο εργαζόμενος που αν και είχε πρόσφατα κατακτήσει το οκτάωρο και πίστευε στην αέναη κερδοφορία των επιχειρήσεων, βρέθηκε άνεργος ή δουλεύοντας 12ωρο με ελάχι

Πίσω απ’ τα κάγκελα του σπιτιού μας Δε ζούμε πια στην ίδια πόλη. Μας απειλούν όλα εκείνα που διαφεύγουν ακόμη κι απ’ τα ψιλά των εφημερίδων. Κοινοτυπία πια οι διαρρήξεις μέρα μεσημέρι στα διαμερίσματα λαϊκών πολυκατοικιών κι η εισβολή στην κρεβατοκάμαρη την ώρα που κοιμάσαι -ξυπνάς και τριγύρω όλα ανάκατα- λείπουν λεφτά και χρυσαφικά, κοσμήματα, έμβλημα μικροαστικής ματαιοδοξίας, απ’ το υστέρημα αγορασμένα, που σημάδευαν μνήμες τώρα θα ξεπουληθούν κοψοχρονιά στον πρώτο κλεπταποδόχο. -Ευτυχώς που δεν ξυπνήσατε! λένε οι αστυνομικοί. Θα σας μαχαίρωναν. -Σε κοιμίζουν με σπρέι, αποφαίνεται η γειτονιά, που έπαθε και έμαθε. Ρουμάνοι, Πολωνοί ή Αλβανοί, διαγιγνώσκει η Ασφάλεια από τη μέθοδο εργασίας. Εθνικές σχολές διαρηκτικής υψηλής τέχνης. Τι γίναν οι δικοί μας μπουκαδόροι; Βροχή τα κρούσματα στις συνοικίες που πριν λίγα χρόνια όλοι κοιμόντουσαν στα μπαλκόνια κάθε καλοκαίρι. Θησαυρίζουν οι κλειδαράδες κι οι σιδηρουργοί στις φτωχογειτονιές, ενώ το νόμο πήραν στα χέρια τους

H αγέλη της πόλης. Το πλήθος το πολύβουο, η ασχήμια κι η ομορφιά της πόλης. Ατιθάσευτο ξεχειλίζει τα πεζοδρόμια, τους δρόμους όπου απειθάρχητα κυλούν τα αυτοκίνητα. Χαζεύει τις πολύχρωμες βιτρίνες, μπαινοβγαίνει στα μαγαζιά, πάντα βιαστικό, συχνά φορτωμένο, πάντα σκεφτικό κι αδιάφορο στη ζητιανιά που σέρνεται στα πεζοδρόμια σπάνια ευτυχισμένο. Το πλήθος, η αγέλη της πόλης. Μια κραυγή αρκεί να ξυπνήσει το ένστικτο, να ξεσκεπάσει τον πανικό που φωλιάζει στην καρδιά, μια κραυγή κι ορμούν τυφλά στον όλεθρο, ποδοπατώντας ο ένας τον άλλο στα γήπεδα. Η ατομικότητα. Πού κρύβεται η ατομικότητα στο πλήθος; Μάταια ντυνόμαστε και στολιζόμαστε, φτιασιδωνόμαστε για να ξεχωρίσουμε. Στο βάθος θέλουμε να μοιάζουμε. Αλίμονο σ’ όποιον ξεφεύγει απ’ τους κανόνες. Θεά η μόδα. Φυλές ενδυματολογικές καθορίζουν την ένταξή μας σε κανόνες συμπεριφοράς. Η κυριαρχία του Προκρούστη. Αλίμονο στον ψηλό ή τον κοντό, τον πανέμορφο ή τον κακάσχημο, τον άγιο ή τον εγκληματία, τον ξεχωριστό. Αρκεί να επιπλέεις

Η πανάκεια των Placebo Ξανά τα φώτα της δημοσιότητας σε τσαρλατάνους που πουλούν άχρηστες και επικίνδυνες ουσίες ή ατιμώρητοι θησαυρίζουν διαφημίζοντας, με την ανοχή του κράτους και παρά τις επισημάνσεις των Ιατρικών συλλόγων, ότι βρήκαν το φάρμακο κατά του καρκίνου. Κλειδί στην ερμηνεία του φαινομένου αποτελούν τα Placebo . Έτσι ονομάζονται οι ανενεργοί ουσίες, που χορηγούνται στις έρευνες για τον έλεγχο των πραγματικών επιδράσεων κάποιου φαρμάκου στον ανθρώπινο οργανισμό. Με αυτό τον τρόπο οι ερευνητές αποκλείουν τη θετική δράση της αυθυποβολής, που τόσο εκμεταλλεύονται όσοι ασχολούνται με την ψυχολογική επιρροή στην εξέλιξη της νόσου.           Πρόσφατη ανακοίνωση έγκριτου ιατρικού περιοδικού ( J Natl Cancer Institute 2003,95:19-29) διαπίστωσε ότι στους κ αρκινοπαθείς που λάμβαναν placebo υπήρξαν βελτιώσεις της όρεξης (8-27%), του πόνου (8-27%) και της λειτουργικής κατάστασης (6-14%), ενώ σε ποσοστά 2-7% παρατηρήθηκε αντικειμενικά διαπιστωμένη απαντητικότητα του όγ

          Ειδικά    για    άντρες     Το πιοτό ποτέ δεν μ' άρεσε. Ισα για μια μπουκιά λικέρ, εντάξει. Κι η μεταλαβιά καλή. Το ψωμάκι γλύκιζε παπαριασμένο στο χλιαρό κρασόνερο. Και πόση προσοχή να μη χυθεί! 'Επειτα μ' έβαζαν θυμάμαι, σε κάτι γιορτινές συνάξεις, να τσουγκρίζω το ποτήρι μου και γω, να γίνω άντρας.. 'Ισα που τόφερνα στη γλώσσα κι αηδίαζα. Πικρό, καυτό, σα φάρμακο.      -Βρε, άσπρο πάτο, γρύλιζαν τριγύρω μου και γω κοιτούσα σα χαμένος ν' αναψοκοκκινίζουν και να τραγουδάνε συνεπαρμένοι από κάποιο πυρετό, όλοι καλόκαρδοι κι ευγενικοί, αυτοί που τις καθημερνές ήταν γρουσούζηδες και γκρινιάρηδες, αυτοί που πετροβολούσαν τα γατιά και τους ζητιάνους έβλεπα να μεταμορφώνονται σ' ανοιχτοχέρηδες άρχοντες, να τσακώνονται ποιος θα πρωτοκεράσει την παρέα, να γεμίζουν τα ποτήρια των διπλανών, να παραγγέλνουν ξανά και ξανά κι άλλους μεζέδες, να χορεύουν μ'όλο τους το κορμί σαν τους δερβίσηδες και ν' απλώνουν τα χέρια τους να κρεμαστούν απ'

Το παραμύθι του δικέφαλου αετού   Οι σημαίες έχουν τη δική τους ιστορία που δε χάνεται στα βάθη του χρόνου. Σύμβολο κατ’ εξοχήν πολεμικό εφευρέθηκε από την ανάγκη να μην αλληλοσφάζονται οι στρατιώτες του ιδίου στρατεύματος. Στην αρχαιότητα χρησιμοποιήθηκαν αντί σημαιών κειμήλια και θρησκευτικά σύμβολα ανυψωμένα σε κοντό. Πάντα οι θεοί καλούνται να μεροληπτήσουν στους ανθρώπινους καυγάδες.   Οι εβραίοι δε δίσταζαν να κουβαλούν στη μάχη ολόκληρη την Κιβωτό να τους συντρέξει ο μοναδικός θεός στο σφαγιασμό των άλλων.  Οι Χιττίτες ήταν οι πρώτοι που έφεραν σαν σύμβολο τον δικέφαλο αετό, που σήμερα ανεμίζει περήφανα στα σημαιάκια της λιμουζίνας του αρχιεπισκόπου. Οποία ιερά παράδοσις δια να σπεύσωμεν όπισθεν της, όπως μας προτρέπουν οι γνωστοί εθνοσωτήρες!  Όμως σημαίες από ύφασμα χρησιμοποίησαν πρώτοι οι σκύθοι, οι πέρσες και οι εβραίοι. Οι έλληνες στους κλασσικούς χρόνους αντί για σημαίες χρησιμοποιούσαν τα «επίσημα» που τα τοποθετούσαν στις ασπίδες ή τα ακρόπρωρα των πλοίων τ

Ταϋγέτου Ανάβαση       Όχι λ οιπόν. Δεν είναι υπεράνθρωπος όποιος αποφασίζει και πεθαίνει νέος, πανικόβλητος μπροστά στο φάσμα της αδήριτης φθοράς, που το γήρας συνεπάγεται. Δεν είναι ύψιστη φιλοσοφία η επιλογή της ημερομηνίας απέκδυσης του υλικού σώματος που πειθήνια μας υπηρέτησε, ούτε αξιοθαύμαστη πράξη η εγκατάλειψη των ανθρώπων που μας αγαπούν.       Η Ελευθερία δεν βρίσκεται στη μόνωση κύριε Σοπενχάουερ. Δεν υπάρχει σκληρότερος δυνάστης από τον ίδιο μας τον εαυτό κι οι δεσμοί μας με τον συνάνθρωπο επιμερίζουν την οδύνη, πολλαπλασιάζουν τη χαρά, δίνουν περιεχόμενο στην ύπαρξή μας. Είμαστε όντα πρωτίστως κοινωνικά. Η άρνηση της αδελφικότητας με τον κάθε συνάνθρωπο είναι ύψιστη ύβρις. «Άνεμος και ποταμός» το ψήγμα της άμμου;        Αυτοχαρακτηρισμός φιλοσόφου! Είμαι λοιπόν ότι δηλώνω; Νιτσεϊκός απάνθρωπος; Αναλγησία ή τι άλλο; Δεν έστερξε ούτε στη μητρική επίκληση  της γερόντισσας «Περίμενε παιδί μου να πεθάνω πρώτη» Δάσκαλος; Ποιας γνώσης; Δήθεν πράξη ηρωική για