Maria Sotiropoulou

 Στο αξιόλογο περιοδικό «Ημερολόγιο του Αρχιπελάγους» το οποίο εκδίδεται επι πολλά χρόνια από τις Εκδόσεις ΕΡΡΙΝΗ (Φιλιππότης) και έχει τιμηθεί από την Ακαδημία Αθηνών με Έπαινο περιέχεται το πολύ ενδιαφέρον κείμενο του δικού μας (αν και Πελοποννήσιος επέλεξε τη Σαντορίνη σαν δεύτερη πατρίδα)  Δημήτρη Πράσσου με τίτλο «Αργοναύτες, Σαντορίνη και Λιβύη». Είχα πολλά χρόνια να διαβάσω ένα τόσο απολαυστικό κείμενο που ταυτόχρονα να είναι ιστορικά σωστό και τεκμηριωμένο, που να πληροφορεί διασκεδαστικά και που να αποτελεί ένσαυσμα για περισσότερες αναγνώσεις.  Γνωρίζω το Δημήτρη μέσα από τη δημοσιογραφική του προσφορά και εκτιμώ το δημοσιογραφι΄κό του ήθος και την επάρκεια που δυστυχώς είναι πλέον σπάνια στον έντυπο ή ηλεκτρονικό χώρο. Το κείμενο αυτό ανέδειξε και τη συγγραφική του δεινότητα που θυμίζει τον αείμνηστο Τσιφόρο ή το Φρέντι Γερμανό χωρίς όμως να τους αντιγράφει. Είναι σημαντικό το πώς τόσο ευρύ πεδίο πληροφοριών ταξινομήθηκε με επάρκεια και οργανώθηκε έτσι ώστε τόσο ο αμύητος όσ

  Οι γιορτινές μέρες για τους μεγαλύτερους γίνονται αφορμή θλίψης, καθώς κατά την εθιμική ανταλλαγή τηλεφωνικών ευχών εμφανίζονται, όλο και περισσότερα απενεργοποιημένα τηλέφωνα, τα οποία μετά από έρευνα αποκαλύπτουν, νέες απώλειες ανθρώπων, που μας είχαν αγγίξει. Παλιότερα γινόταν αναγγελία των κηδειών με τοιχοκολλήσεις και στις ειδικές σελίδες των εφημερίδων, έτσι που ακόμη και στις μεγάλες πόλεις ο θάνατος γινόταν πάνδημο γεγονός.  Αργότερα απορούσαμε γιατί κάποιοι πολύ αξιοσέβαστοι άνθρωποι έφευγαν χωρίς ν’ ακουστεί το παραμικρό, συνήθως επειδή δεν είχαν οικογένεια ή επειδή τα παιδιά δεν ήξεραν τον ευρύτερο κοινωνικό κύκλο των γονιών τους. Η Πανδημία με τις αναγκαστικά κλειστές κηδείες και η αλλαγή στους κανόνες των νεκροταφείων εξάπλωσε το φαινόμενο, κι ενώ διαφημίζονται οι θάνατοι κάποιων -συχνά αμφιλεγόμενων- επωνύμων, σημαντικοί άνθρωποι φεύγουν χωρίς το κατευόδιο από ανθρώπους, που σε κάποιες εποχές και χώρους ουσιαστικά συμβίωναν με αμοιβαία εκτίμηση. Μέσα από το επάγγελμα ή