Maria Sotiropoulou

  Τα Χριστούγεννα κατά τα παιδικά μου χρόνια δεν ήταν μια εντυπωσιακή εκκλησιαστικά γιορτή, όπως το Πάσχα, που με το θεατρικό του τελετουργικό μας απασχολούσε όλη τη Μεγαλοβδομάδα. Είχαν μια γεύση απογοήτευσης, αφού όλα τα τραγούδια και τα παραμύθια μιλούσαν για χιόνια, που εμείς δε βλέπαμε ποτέ. Το γεγονός ότι και στην Παλαιστίνη οι ίδιες κλιματολογικές συνθήκες επικρατούν δεν τονιζόταν αρκετά και προ τηλεοράσεως δε είχαμε εξοικειωθεί με τα Χριστούγεννα σε πλαζ του Νότιου ημισφαιρίου. Τα Χριστουγεννιάτικα έθιμα, το δένδρο, τα γλυκά, είχαν σχέση κυρίως με τον Άγιο Βασίλη και τα δώρα της Πρωτοχρονιάς και όχι με το βάρβαρο ξύπνημα από τις 5 το πρωί για να πάμε νυσταγμένοι στη μακρόσυρτη λειτουργία. Εννοείται ότι το Χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν δεν είχε θέση στην ορθόδοξη οικογένεια, που νήστευε και το λάδι τουλάχιστον την τελευταία βδομάδα.  Οι αναμνήσεις μου για την ημέρα των Χριστουγέννων γίνονται ευχάριστες από το 1964, όταν εγκατασταθήκαμε στον Πειραιά. Τότε για πρώτη φορά ανακάλυψα το

Νοέμβρης 2019 ο Αη Νικόλας από την παραλία του αρχαιολογικού χώρου Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν Σκαλίζοντας χάρη στον αναγκαίο εγκλεισμό της Πανδημίας, τα παλιά μου έγγραφα βρήκα την επιστολή διαμαρτυρίας, που είχα στείλει στα «Θηραϊκά νέα» το 1987, για την καταστροφή του τοπίου γύρω από το ξωκλήσι του Αη Νικόλα το Μαύρο Ραχίδι από τις επιχωματώσεις για την κατασκευή του πάρκιν. Ο Αγιος Νικόλαος το Μαύρο (όχι κόκκινο όπως θα ταίριαζε) Ραχίδι, αν και βρίσκεται στην περιοχή του Ακρωτηρίου ανήκει εκκλησιαστικά στο Μεγαλοχώρι, επειδή είναι οικογενειακή εκκλησία της οικογένειας Σαλιβέρου (Μπατζάνη) στην οποία ανήκαν και πολλά από τα χωράφια της περιοχής πριν από την ανακάλυψη του αρχαιολογικού χώρου. Η αυλή της εκκλησίας ακουμπούσε στη θάλασσα κι έπρεπε να περάσεις μέσα από αυτή για ν’ ανηφορίσεις προς την πάντα επικίνδυνη για κατολισθήσεις Κόκκινη παραλία, την οποία σαν παιδιά βλέπαμε μόνο από ψηλά, μας απαγόρευαν να κατέβουμε. Μεγαλώνοντας αψηφούσαμε τις απαγορεύσεις αλλά δ

  Παραμονή της επετείου μνήμης του Πολυτεχνείου κι ενώ βρισκόμαστε σε καθεστώς παγκόσμιας Καραντίνας βγήκαν πάλι στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης τα ευφάνταστα εικονογραφημένα συνθήματα του στυλ «Τι άλλαξε; Χούντα ήταν τότε, Χούντα και τώρα. Ίδιες απαγορεύσεις.» Το σύνθημα «Χούντα είναι θα περάσει» πρωτοξεκίνησε από τη νεολαία της ΝΔ επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ και με απογοήτευσε οικτρά, καθώς η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή μετά τη Μεταπολίτευση είχε καταφέρει να ανατρέψει τη ζοφερή εικόνα των μεταεμφυλιακών κυβερνήσεων, ενώ η Χούντα ισοπεδώνοντας τις κομματικές γραμμές είχε απαλύνει τον πόνο από τις χαίνουσες ιστορικές πληγές και είχαμε πιστέψει ότι θα επικρατούσε πολιτικό ήθος.  Σκεπτόμουν «Αν είναι δυνατόν τόσο σύντομα η νέα γενιά να μη θυμάται τι ήταν η Χούντα για μας που τη ζήσαμε!!!» αλλά το σύνθημα εμπλουτίστηκε και πολλαπλασιάστηκε από την κάθε αντιπολίτευση, όποτε η εκάστοτε κυβέρνηση έκανε κάτι καταπιεστικό χρησιμοποιώντας την αστυνομία σαν όπλο επιβολής της τάξης με συχνά αμφισβη

Εμείς η επαπειλούμενη από τον Κορωνοιό γενιά είμαστε οι προνομιούχοι.  Γεννηθήκαμε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο και αν και περάσαμε φτωχικά παιδικά χρόνια θεωρούσαμε την παγκόσμια ειρήνη εφικτή, την ανέλιξη του πολιτισμού νομοτέλεια, την αέναη οικονομική ανάπτυξη δεδομένη, την τεχνολογική πρόοδο αυτονόητη, την δικαίωση των αγώνων φυσική συνέπεια.  Είμαστε η γενιά, που είδε τον άνθρωπο να πατά το φεγγάρι και το Τείχος στο Βερολίνο να γκρεμίζεται. Πιστέψαμε ότι χάρη στη λογική και τον ανθρωπισμό, τίποτε δεν είναι  αδύνατο για την ανθρωπότητα.  Ειδικά στην Ελλάδα οι ιστορικές δυσκολίες, που βιώσαμε, όπως η Χούντα, έληξαν σύντομα και με νίκη της Δημοκρατίας. Αν και οι σχέσεις μας με την Τουρκία εξακολουθούν να μας τρομάζουν και η πληγή από την Κυπριακή τραγωδία είναι νωπή, η επούλωση του από Βορρά κινδύνου και η διπλωματία των σεισμών και του φθηνού χρυσαφικού μας έφερε κοντά στους γείτονες. Στα χρόνια μας η οικονομική πίτα μεγάλωνε, οι συνθήκες ζωής βελτιώνονταν, η τεχνολογία γεφύρων

  Να γιατί η ΔΕΗ θα χάσει όλους τους καλούς πελάτες και θα γίνει ο φτωχότερος πάροχος ενέργειας Ήταν γνωστό ότι για ν’ αλλάξεις το όνομα στο ρολόι της ΔΕΗ έμπλεκες σε ατέρμονη πολυέξοδη γραφειοκρατική διαδικασία, γιαυτό και οι περισσότεροι ΔΕΝ αλλάζαμε το όνομα του ρολογιού στα ακίνητα που κληρονομούσαμε.  Με την είσοδο των νέων παρόχων ενέργειας, η διαδικασία απλοποιήθηκε και με μιαν υπεύθυνη δήλωση, τον τελευταίο εκκαθαριστικό λογαριασμό και τη φωτογραφία (από κινητό) του ρολογιού  έρχεται ο λογαριασμός στο όνομα που θες, να πληρώνεται και χωρίς εγγύηση, αν βάλεις πάγια εντολή σε τράπεζα.  Επί πάνω από 30 χρόνια είμαστε από τους πρώτους πελάτες, που εξοφλούσαμε όλους τους λογαριασμούς ΔΕΗ με πάγια τραπεζική εντολή. Αλλάζοντας πάροχο περίμενα, ότι η ΔΕΗ θα κατέθετε την επιστροφή στο πορτοφόλι (τραπεζικό λογαριασμό) απ’ όπου επί τόσα χρόνια εισέπραττε. Όταν αυτό δεν έγινε διαμαρτυρήθηκα και μου ζητούσαν εν μέσω πανδημίας  το IBAN του λογαριασμού σε επίσημο τραπεζικό έγγραφο!!!! αντίγρα

 Για την απαγόρευση των πυρηνικών όπλων                                                                   Πειραιάς 26-10-2020 Προς τα παιδιά της πατρίδας μου της Σαντορίνης Πολυαγαπημένα μου παιδιά Εσείς τα παιδιά του δημοτικού σχολείου Ακρωτηρίου  θα θυμάστε σίγουρα την επίσκεψη των Χιμπακούσα στο σχολείο σας πριν από δυο χρόνια και τις συγκλονιστικές μαρτυρίες που σας διηγήθηκαν από τις πυρηνικές βόμβες της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. https://mariasot.blogspot.com/2018/06/blog-post.html και εκείνοι δεν ξεχνούν τις ζωγραφιές και τις εκθέσεις που τους διαβάσατε, ούτε και το βίντεο που είχατε στείλει και είδαμε στο Όσλο με την ευκαιρία της απονομής του Νόμπελ ειρήνης στην ICAN . https://mariasot.blogspot.com/2017/12/blog-post_10.html Και σεις παιδιά του Δημοτικού σχολείου Φηρών  μείνατε για πάντα στις καρδιές μας με τις όμορφες εργασίες που ετοιμάσατε μετά την ομιλία μου για τα πυρηνικά στο σχολείο σας. https://mariasot.blogspot.com/2014/01/blog-post_24.html https://m

  Με αφορμή το πισωγύρισμα στην Πολωνία Από τη Ρουθ Γκίνσ μπερκ στην Αλίκη Γιωτοπούλου Μαραγκοπούλου Πάνω που όλοι έκαναν μνημόσυνο στα φεμινιστικά ιδεώδη, πάνω που οι δυτικές κοινωνίες έλεγαν ότι το πρόβλημα έχει λυθεί, ιδού ξανά η επανάληψη της Ιστορίας. Και όχι μόνο στις χώρες του σκληρού Ισλάμ ή για τις γυναίκες που βιώνουν την φρίκη του πολέμου και της προσφυγιάς, τα θύματα του τράφικιν, ή τα παιδιά νύφες.   Στην Πολωνία της ΕΕ του ανθρωπισμού, και όχι στις ΗΠΑ του Τραμπ έθεσαν τέρμα στην αυτοδιάθεση του γυναικείου κορμιού που με τόσο κόπο νομοθετήθηκε   με την επιστροφή στην ποινικοποίηση των εκτρώσεων. Και δεν είναι το μόνο πισωγύρισμα. Ακόμη και πριν από τον COVID /19, στο δυτικό κόσμο ξανά έσπρωχναν τις γυναίκες να επιστρέψουν στο σπίτι, και σήμερα ξανά οι γυναίκες σηκώνουν το βάρος των παιδιών, των εγγονιών και των γερόντων, ξανά οι γυναίκες αμείβονται λιγότερο, απολύονται πρώτες ή δεν    προσλαμβάνονται καθόλου. Όλα αυτά για τα οποία η Αλίκη Γιωτοπούλου Μαραγκοπούλου

 Συνηθίζουμε να δοξολογούμε τον ορθολογισμό και την επιστήμη και να κατακρίνουμε την έλλειψη παιδείας, την ημιμάθεια και το φανατισμό της όποιας πίστης και ιδεολογίας. Στη ζωή όμως υπάρχουν συχνά καταστάσεις, όπου η άγνοια είναι ίσως η μόνη σοφή επιλογή για την επιβίωση των ανθρώπων.  Δεν είναι μόνο τα «λευκά» ψέμματα, που ουσιαστικά στηρίζουν την κοινωνική μας συνοχή. Είναι και όσα επιλέγουμε να μη κοιτάμε όχι μόνο στην περίγυρο αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό. Υποκρισία θα έλεγε κάποιος έφηβος, όπως εγώ η ίδια στην εφηβεία μου. Όμως η μνήμη είναι και η ίδια μια απάτη. Καθένας θυμάται το ίδιο γεγονός από τη δική του οπτική και διαγράφει το σύνολο το οποίο είναι αδύνατο να κατανοήσει.  Η λογική και η γνώση, η επιστημοσύνη μας, είναι σταγόνα στον ωκεανό της άγνοιάς μας. Η πίστη μια ακόμη ψευδαίσθηση.  Συχνά είναι καλύτερο να κρύβουμε ή να μασκαρεύουμε τα συναισθήματα και τις προθέσεις μας για να προστατέψουμε και να προστατευθούμε. Η διαύγεια της γνώσης θα ήταν καταστροφική σε ένα σύμπ

Η τραγική έκρηξη που έγινε στις 4-8-2020 στο λιμάνι της Βηρυτού και ισοπεδώνοντας μεγάλο τμήμα της ιστορικής πόλης προκάλεσε εκατοντάδες νεκρούς, χιλιάδες τραυματίες και ακόμη περισσότερους αστέγους συγκλόνισε παγκόσμια.  Η εικόνα του τεράστιου μανιταριού της δεύτερης έκρηξης εντυπωσίασε βαθιά και πολλοί βιάστηκαν να κάνουν συγκρίσεις με τη Χιροσίμα τόσο ως προς τη δύναμη της έκρηξης όσο και ως προς τις εικόνες των κατεστραμένων πόλεων. Όσο και αν θλίβομαι βαθύτατα για την καταστροφή αυτής της υπέροχης πόλης (το κάποτε Παρίσι της Μέσης Ανατολής), που είχα την τύχη να επισκεφθώ, σε αυτή τη χιλιοταλαιπωρημένη αλλά πάντα φιλόξενη χώρα με τους ευγενικούς και ανεκτικούς κατοίκους, όσο και αν πιστεύω ότι έμπρακτα πρέπει να στηριχθεί σε αυτή την τραγική στιγμή, εν τούτοις δηλώνω ότι κάθε σύγκριση του τραγικού και εξοργιστικού δυστυχήματος με τα αποτελέσματα μιας πυρηνικής βόμβας είναι άστοχα, ειδικά σήμερα που συμπληρώνονται 75 χρόνια από την Χιροσίμα.  Το τραγικό δυστύχημα στη Βηρυτό δεν εί