Maria Sotiropoulou

  Χαμένες πατρίδες! Πλατιά κουβέντα, όσο κι ο κόσμος μας. Πώς να χωρέσει σε δυο λέξεις; Και πώς να μιλήσεις με λέξεις πεθαμένες από καιρό;  Δεν είμαι μικρασιάτισσα εγώ, ούτε κυπριωτοπούλα, Τι μπορώ να θυμηθώ; Τι ξέρω εγώ από του χωρισμού το θάνατο;  Και όμως πρέπει να μιλήσω. Όσο το σκέπτομαι τόσο πονάει. Υπάρχουν πράγματα που νιώθεις δίχως να τα καταλαβαίνεις. Πληγές που πονούν δίχως σημάδια ορατά. Οι πρόσφυγες  δεν είναι οι πρώτοι ή οι έσχατοι στην Οδύσσεια αυτού του τόπου.  Η Ιστορία μας σημαδεύεται αμείλικτα από μιαν αλυσίδα μεταναστεύσεων από μια γεύση νοσταλγίας που ακόμη φιλεί τα χείλη μας.  Από τις χαμένες πόλεις της Κνωσσού και της Φαιστού ως τις τραγικές Μυκήνες κι από την Πόλη ως τη Σμύρνη και την Κύπρο η ιστορία μας χρέωσε με άπειρους καημούς. Ο Οδυσσέας ρίζωσε μέσα μας και η Ιθάκη μας πάντα χαμένη. Πορευόμαστε αιώνες τώρα αντιπαλεύοντας τα κύματα πότε βρίσκοντας και πότε ξαναχάνοντας την αγαπημένη γη που κι ο καπνός που βγαίνει από τις στέγες των σπιτιών της μας φαίνεται π

  Λογοτεχνία! Η Μαγική λέξη του λόγου. Κι ο λογοτέχνης, καθρέφτης της κάθε κοινωνίας, το πρίσμα που μεταμορφώνει την πραγματικότητα σε όνειρο, τις ιδέες σε πραγματικότητα.  Νάναι τυχαίο που μήτρα της λογοτεχνίας στάθηκε η θρησκεία; Η θρησκεία που μπερδεύεται με τη φυλή και γίνεται έπος ή πάλι μένει στενά ιερό βιβλίο. Κάθε τέχνη είναι λίγο πολύ ιερή γιατί ξεκινά πέρα από τον άνθρωπο, ακόμη και τώρα που οι μύθοι μοιάζουν συντριμμένοι.  Τα πρώτα μας γραπτά τραγούδια ελληνικά, τα ομηρικά έπη. Παραμύθια που γοήτεψαν και γοητεύουν το δυτικό και όχι μόνο κόσμο, ο αντίποδας των Ραμαγιάμα της Ανατολής.  Κατορθώματα θειικά ανθρώπων και ανθρώπινα πάθη θεών. Όλα στα ανθρώπινα μέτρα. Να τι διδάσκει η Ελλάδα στον κόσμο, αντίθετα από την Ανατολή. Την πίστη στην ανθρώπινη αξία. Την εποχή που η Βίβλος ή οι ινδικές Βέδες προπαγανδίζουν το θεό που κυβερνά και παραμορφώνει τα ανθρώπινα ήθη, τη στιγμή που το «Βιβλίο  των νεκρών» στην Αίγυπτο ή το κινεζικό Γι-Κιγκ μιλούν για το θάνατο σα νάναι προσφιλέστερο

 Το Αιγαίο! Μια μικρή ανυπότακτη θάλασσα, λίμνη θα πεις, σπαρμένη νησένια νούφαρα. Στη γαλανή του λάμψη αναδεύεται όλη η ελληνική ψυχή, στα κύματά του νανουρίστηκε η Ιστορία μας, νοτίστηκε από την άλμη του. Γενιές Ελλήνων πάλεψαν μ’ ερωτική διαμάχη να το κατακτήσουν, το κούρσεψαν, το διαφέντευαν αιώνες τώρα, από τα μινωικά καράβια ως τις τριήρεις της Σαλαμίνας κι απ’ τον Κατσώνη και τη Μπουμπουλίνα ως τον Κουντουριώτη και την Έλλη. Και αν η Ιστορία γράφεται με αίμα στα νερένια μονοπάτια του, η Τέχνη το φυλάκισε παντού, από το ψέλλισμα φθόγγων, χρώμα, νόηση. Η Μυθολογία μας πρώτη πρώτη με δέος και στοργή το ονοματίζει.  Το Αιγαίο. Το πέλαγο της πατρικής απελπισιάς, το πέλαγο που αν και μοιάζει καλόγνωμο στιγμές στιγμές ανταριάζει και μάχεται σαν ξωτικό, σαν τη Γοργόνα. Πάνω του οι θεοί παλεύουν να κρατήσουν τον πολύπαθο Οδυσσέα μακριά από το «νόστιμον ήμαρ». Πάνω του οι θεοί θα παλεύουν κρατώντας κάθε Έλληνα ναυτικό μακριά από τ’ αγαπημένο του ξερονήσι. Πόσες γενιές και γενιές πάλεψαν κ

  Στη σύντομη επιστροφή μου στο φλεγόμενο αττικό λεκανοπέδιο με χαρά παρέλαβα ένα βιβλίο. Το πόνημα του εκλεκτού συναδέλφου παιδιάτρου και γενικού γραμματέα της ΕΕΙΛ Αντώνη Καβάγια με τίτλο «Ελληνική Εταιρεία Ιατρών Λογοτεχνών 65 χρόνια Ιστορίας (1965-2021)». Με έκπληξή μου διάβασα στην εισαγωγή ότι το τομίδιο εκδόθηκε όχι σαν ιστορικό καθήκον «επειδή κάποια παλαιά μέλη που είναι σήμερα εν ζωή εξέφρασαν και εκφράζουν έντονη πικρία γιατί έχουν ξεχαστεί τόσον αυτά όσο και η προσφορά τους στην Εταιρεία»  και ότι «τα βιογραφικά σημειώματα καλύπτουν περίπου το 60%του συνόλου των μελών» . Με ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη διαπίστωσα ότι το μεγαλύτερο τμήμα των περιεχομένων είναι αντιγραφή από τον Κατάλογο Μελών της ΕΙΛ, που εκδόθηκε το 1990 επί προεδρίας Νίκου Ζακόπουλου , με δική μου επιμέλεια. Στις τελευταίες σελίδες του αναγράφεται περιληπτικά η Δράση της ΕΕΙΛ (η διοργάνωση 3 διεθνών συνεδρίων στην Ελλάδα (Αθήνα, Κέρκυρα, Χαλκιδική), η προκήρυξη 3 μέχρι τότε πανελληνίων λογοτεχνικών διαγωνισμών