Maria Sotiropoulou

 Αν υπάρχει κάτι που απολαμβάνουμε τις νύχτες της Καραντίνας, αυτό είναι η ασυνήθιστη ησυχία, χωρίς κραυγαλέες εξατμίσεις διτρόχων, παλλόμενα από ντεσιμπέλ τροχοφόρα και μεθυσμένες νεανικές κουβέντες, καυγάδες για τις θέσεις παρκαρίσματος, συριγμούς από συρόμενες βαλίτσες νυχτερινών δρομολογίων, που αναδύονται από τη συνεπή βουή της αδιάλειπτης ροής των τροχοφόρων στους πολυσύχναστους βασικούς άξονες κυκλοφορίας.  Τώρα την ονειρική σιωπή, που θυμίζει χωριό, διακόπτει το σταθερό στις 4 -σαν ελβετικό τρένο- άδειασμα των κάδων απορριμμάτων με τις αναγκαίες κουβέντες των σκουπιδιάρηδων να αντηχούν αλλόκοσμα και η αιφνίδια έξαψη κάποιων σειρήνων αστυνομίας ή οι ήχοι σαν πυροτεχνήματα προφανώς από εκρήξεις, που γίνονται στην ανάπλαση του παραλιακού δρόμου. Τα νυχτερινά γαυγίσματα και οι γατίσιες ολονύχτιες ερωτικές κραυγές έχουν κοπάσει λες και τα ζώα, αποκαμωμένα από τις ημερήσιες υποχρεωτικές τσάρκες, υπακούουν στις νυχτερινές απαγορεύσεις κυκλοφορίας. Η γειτονιά μας είναι ήσυχη, χωρίς φασ

Με λύπη μου πληροφορήθηκα ότι σήμερα «εκοιμήθη» ο προηγούμενος της Ιεράς μονής Προφήτου Ηλιού Θήρας Γαβριήλ Μάινας, ένας π ραγματικά ΑΓΙΟΣ άνθρωπος.    Εικονίζεται στη φωτογραφία από το αρχείο των γονιών μου (ο ιερωμένος με τα σκούρα ρούχα) από την εκδρομή του Γυμνασίου στην Αρχαία Θήρα το 1956, τότε που ήταν ήταν μαθητής και από τότε ξεχώριζε με το ήθος του απ’ όσα μου ιστορούσαν οι γονείς μου.  Απ’ ότι μου είχαν πει, προερχόταν από ευκατάστατη οικογένεια, ο ίδιος ήταν εξαιρετικός μάγειρας και μόνο αφού υπηρέτησε το στρατό και αποκατέστησε τις αδελφές του, κλείνοντας το κοινωνικό του καθήκον,  προσχώρησε στην ιεροσύνη.  Αν και πανέξυπνος, παρέμενε ταπεινός, δεν έδωσε ένα τελευταίο μάθημα στη Θεολογία για να μην πάρει πτυχίο και γίνει κάποτε Αρχιερέας. Μεγαλώνοντας τον εκτίμησα ιδιαίτερα κι εγώ. Μας εξομολογούσε στο χωριό την περίοδο που ήταν ηγούμενος στον Προφήτη κι έζησα από κοντά τον αγώνα του να διασώσει τα αρχεία του Μοναστηριού του Προφήτης Ηλία και να δημιουργήσει το πρώτο λαογ

  Μόλις είχαν ανοίξει τα σύνορα με την Αλβανία όταν ο Αντιπρόεδρος της IPPNW για την Ευρώπη Wout Klein Hanevelt μου πρότεινε να συμμετέχω στην αποστολή (με δικά μου έξοδα) στα Τίρανα, όπου ήθελαν να δημιουργήσουν κλάδο της IPPNW. Ήταν η εποχή, που υπήρχε ένταση ανάμεσα σε Ελλάδα και Αλβανία με αφορμή ένα περιστατικό με κάποιο παπά, και οι ευρωπαίοι συνάδελφοι ανησυχούσαν για την ασφάλειά μου, αδικαιολόγητα όπως αποδείχθηκε αφού μόλις συστηνόμουν Αρβανίτη γινόμουν παντού δεκτή σαν συγγενής. Πέμπτη 29-7-1993 Ο μόνος τρόπος να ταξιδέψεις τότε ήταν μια πτήση της «Ολυμπιακής» κάθε Πέμπτη και χρειάστηκε να μπω σε λίστα αναμονής, που τελευταία στιγμή έγινε ΟΚ. Το εισιτήριο μετ’ επιστροφής ήταν 61.000 δραχμές. Οι διοργανωτές είχαν κανονίσει να μείνουμε όλοι μαζί σε σπίτι -σαν φιλοξενούμενοι- με κόστος 125 $, ενώ αν και δεν χρειαζόμουν βίζα έπρεπε να πληρώσω 28$ κατά την είσοδο στο αεροδρόμιο των Τιράνων. Σώπα όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες Στο αεροπλάνο κάθισα με μια γιαγιά από το Δυρράχιο

 Αναμνήσεις από μια ιστορική συνάντηση της IPPNW  Fati Arafat- Palestine, Maria Arvaniti Sotiropoulou- Greece, Hillel Schenker -Israel Λίγες μέρες πριν ξεσπάσει ο πόλεμος στον Κόλπο στις 12-15 1990 η IPPNW διοργάνωσε ένα Ευρωπαϊκό Συνέδριο στο Πράτο της Ιταλίας με παρουσία για πρώτη φορά αντιπροσώπων από την Παλαιστίνη όπου πρόεδρος του κλάδου ήταν ο   Dr Fati Arafat (αδελφός του προέδρου).  Τη Γερμανία εκπροσωπούσε ο καθηγητής Urlich Gottstein. Urlich Godstein (Germany) Fati Arafat (Palestine), Alexey Dmitriev (Soviet representative), Maria Arvvaniti Sotiropoulou (Greece) Bill Monning, Gigi Wizowzly (Central office IPPNW USA) Hillel Schenler (Israel) Φθάσαμε στο στις 12-10-1990 Είχε διοργανωθεί δείπνο υποδοχής από τον κουμουνιστή δήμαρχο Martini, με την παρουσία του αρχιεπισκόπου σε ατμόσφαιρα του «Δον Καμίλλο». Δεν υπήρχαν αντιπρόσωποι από την Τουρκία, ενώ υπήρχε από την Αλγερία. Εγώ εκπροσωπούσα τον ελληνικό κλάδο και ο Μωχάμετ Ελ Μπάτα τους έλληνες φοιτητές. Ο Mohamet El Batta και

Πρώτη μου επαφή με τη μεγάλη μου διεθνή οικογένεια της IPPNW Με τον υποχρεωτικό εγκλεισμό λόγω COVID/19 άρχισα να ξεσκονίζω τα αρχεία και τις παλιές φωτογραφίες μου ανακαλύπτοντας εμπειρίες, που θα έπρεπε να αναδιατάξω για να μοιραστώ με τους νεότερους. Μια από αυτές ήταν η πρώτη μου επαφή με τη μεγάλη μου διεθνή οικογένεια της IPPNW κατά τη διάρκεια ενός Ευρωπαϊκού Συνεδρίου ταξιδιού εν πλω πάνω στο Ρήνο 15-18 Οκτωβρίου 1988. Το ταξίδι πάνω σε ποταμόπλοια αποφασίστηκε επειδή ο Ρήνος θεωρείτο από τους πιο μολυσμένους ποταμούς στην Ευρώπη κι επειδή έτσι μπορούσαμε εν πλω να συζητούμε τα εσωτερικά μας θέματα ενώ κάθε μέρα σταματούσαμε σε διαφορετικές χώρες Ελβετία (Βασιλεία), Γαλλία (Στρασβούργο), Δυτική Γερμανία (Βόννη) και Ολλανδία (Ρότερνταμ) όπου διοργανώθηκαν από τους τοπικούς κλάδους μεγάλες ενημερωτικές για το κοινό εκδηλώσεις. Την οργάνωση είχε αναλάβει ο γερμανικός κλάδος αφού εκείνη την εποχή αντιπρόεδρος για την Ευρώπη ήταν ο Urlich Gotsein που ετοίμασε τα πάντα με την λογι