Το Λεύκωμα
![Εικόνα](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPuSeTEITXtZ0pMCx6UwuTMt_6sgVEq-p6SWsu2VTPweWim35zit7d7pGXSWegq1LHsd87lTSKYbnFuoFSgsdbgzmEGy6e2coBikB_oFokyJiiQqk20m05fQe1MEPm5snMC4tkE6dMzYQ/s640/panagoulis.jpg)
Το Λεύκωμα “Καληνύχτα Κεμάλ. Ο κόσμος δε θ' αλλάξει ποτέ” Μάνος Χατζηδάκης καταλήγοντας την μουσική επένδυση του ΚΕΜΑΛ του Nίκου Γκάτσου Η καθηγήτρια μούπιασε το σχολικό μου Λεύκωμα. -Δε ντρέπεστε να χαζολογάτε την ώρα του μαθήματος ηλίθιες; μας φώναξε. Το ξεφύλλισε οργισμένα και το μάτι της έπεσε αμέσως σε αυτά που την αφορούσαν. -Ώστε έτσι, ξεφώνισε κατακόκκινη. Δε σέβεστε τους καθηγητές σας που θυσιάζονται για σας, ζώα, για να σας κάνουν ανθρώπους, παλιοτόμαρα. Τώρα έτρεμε από το κακό της. -Έλα αμέσως μαζί, μου φώναξε. Κι εσύ κι η άλλη. Πήρα τη Νταίζη από το χέρι, συνεργό στο έγκλημα και την ακολουθήσαμε στο γραφείο της γυμνασιαρχίνας. -Ωχ, σκέφθηκα αμέσως. Τώρα θα δει πως τη λέμε “μικρή Λουλού”! Μα ας μη χτενιζόταν έτσι αστεία να μη της έμοιαζε. Άθελά μου μου ξέφυγε ένα νευρικό γελάκι. -Γιατί γελάς; με ρώτησε παίζοντας στα μικροσκοπικά παχουλά χεράκια της το ωραίο μου Λεύκωμα. Το χαμόγελο πάγωσε στα χείλη μου και η Νταίζη άρχισε