Maria Sotiropoulou

 Στο αξιόλογο περιοδικό «Ημερολόγιο του Αρχιπελάγους» το οποίο εκδίδεται επι πολλά χρόνια από τις Εκδόσεις ΕΡΡΙΝΗ (Φιλιππότης) και έχει τιμηθεί από την Ακαδημία Αθηνών με Έπαινο περιέχεται το πολύ ενδιαφέρον κείμενο του δικού μας (αν και Πελοποννήσιος επέλεξε τη Σαντορίνη σαν δεύτερη πατρίδα)  Δημήτρη Πράσσου με τίτλο «Αργοναύτες, Σαντορίνη και Λιβύη». Είχα πολλά χρόνια να διαβάσω ένα τόσο απολαυστικό κείμενο που ταυτόχρονα να είναι ιστορικά σωστό και τεκμηριωμένο, που να πληροφορεί διασκεδαστικά και που να αποτελεί ένσαυσμα για περισσότερες αναγνώσεις.  Γνωρίζω το Δημήτρη μέσα από τη δημοσιογραφική του προσφορά και εκτιμώ το δημοσιογραφι΄κό του ήθος και την επάρκεια που δυστυχώς είναι πλέον σπάνια στον έντυπο ή ηλεκτρονικό χώρο. Το κείμενο αυτό ανέδειξε και τη συγγραφική του δεινότητα που θυμίζει τον αείμνηστο Τσιφόρο ή το Φρέντι Γερμανό χωρίς όμως να τους αντιγράφει. Είναι σημαντικό το πώς τόσο ευρύ πεδίο πληροφοριών ταξινομήθηκε με επάρκεια και οργανώθηκε έτσι ώστε τόσο ο αμύητος όσ

  Οι γιορτινές μέρες για τους μεγαλύτερους γίνονται αφορμή θλίψης, καθώς κατά την εθιμική ανταλλαγή τηλεφωνικών ευχών εμφανίζονται, όλο και περισσότερα απενεργοποιημένα τηλέφωνα, τα οποία μετά από έρευνα αποκαλύπτουν, νέες απώλειες ανθρώπων, που μας είχαν αγγίξει. Παλιότερα γινόταν αναγγελία των κηδειών με τοιχοκολλήσεις και στις ειδικές σελίδες των εφημερίδων, έτσι που ακόμη και στις μεγάλες πόλεις ο θάνατος γινόταν πάνδημο γεγονός.  Αργότερα απορούσαμε γιατί κάποιοι πολύ αξιοσέβαστοι άνθρωποι έφευγαν χωρίς ν’ ακουστεί το παραμικρό, συνήθως επειδή δεν είχαν οικογένεια ή επειδή τα παιδιά δεν ήξεραν τον ευρύτερο κοινωνικό κύκλο των γονιών τους. Η Πανδημία με τις αναγκαστικά κλειστές κηδείες και η αλλαγή στους κανόνες των νεκροταφείων εξάπλωσε το φαινόμενο, κι ενώ διαφημίζονται οι θάνατοι κάποιων -συχνά αμφιλεγόμενων- επωνύμων, σημαντικοί άνθρωποι φεύγουν χωρίς το κατευόδιο από ανθρώπους, που σε κάποιες εποχές και χώρους ουσιαστικά συμβίωναν με αμοιβαία εκτίμηση. Μέσα από το επάγγελμα ή

  ο Παύλος Ναθαναήλ στην πρώτη σειρά στους αγώνες κατά των πυρηνικών Είναι λίγοι οι άνθρωποι που φεύγοντας αφήνουν πραγματικά θετικό αποτύπωμα στη μνήμη των ανθρώπων που τους γνώρισαν. Ο Παύλος Ναθαναήλ ανήκει πραγματικά σε αυτούς τους ανθρώπους.  πρώτος και στους αγώνες για την κοινωνική δικαιοσύνη Τον γνώρισα πριν από 25 χρόνια στα πλαίσια της κοινής ειρηνιστικής και λογοτεχνικής μας πορείας και κέρδισε την καρδιά μου με τη γενναιόδωρη και ανιδιοτελή του προσφορά σε κάθε επίπεδο. Αν και ήταν πρόεδρος της  Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών και μεγάλος ευεργέτης της (έχει καθιερώσει λογοτεχνικό βραβείο) ποτέ δεν καυχήθηκε και δε μίλησε αφ’ υψηλού σε κανένα, ενώ ήταν πάντα συνεπής και ενεργός σε οποιαδήποτε ειρηνιστική δράση χωρίς να επιδιώκει προβολή ή αναγνώριση.  Πρωτοστάτησε σε κάθε δραστηριότητα για την ειρήνη, την κοινωνική δικαιοσύνη και τη δημοκρατία και αφουγκραζόταν πάντα τους νεότερους λογοτέχνες και τους έδινε βήμα για να εκφραστούν κάτι που δε συμβαίνει συχνά σε αυτό το χώρο. Ί σ

Η συνεχιζόμενη τραγωδία στη Γάζα, επανέφερε το θέμα της ευθύνης των λειτουργών υγείας βάσει των αρχών της Ιατρικής σε συνθήκες ειρήνης και πολέμου, που θέσπισε πρώτος ο Ιπποκράτης.  Η στρατιωτική εισβολή του Ισραήλ στο νοσοκομείο Al-Shifa στην πόλη της Γάζας είναι «εντελώς απαράδεκτη», δήλωσε ο Γενικός Διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, Δρ Tedros Adhanom Ghebreyesus,  στις 16 Νοεμβρίου.  «Τα νοσοκομεία δεν είναι πεδία μάχης», είπε  « σύμφωνα με το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο, οι εγκαταστάσεις υγείας, οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας, τα ασθενοφόρα και οι ασθενείς πρέπει να προστατεύονται και να προστατεύονται από όλες τις πολεμικές πράξεις».  Ο ΠΟΥ δεν έχει λάβει ενημερώσεις για τον αριθμό των θανάτων ή τραυματισμών στη Γάζα τις τελευταίες τρεις ημέρες, αλλά μόνο το ένα τέταρτο των νοσοκομείων της Γάζας εξακολουθεί να λειτουργεί – 26 από τα 36 νοσοκομεία είναι τώρα κλειστά, είτε λόγω ζημιών, επιθέσεων είτε επειδή έχουν ξεμείνει από καύσιμα.  Πριν από τη σύγκρουση υπήρχαν

    Στο βιβλίο μου «Γρηγόρης Λαμπράκης ο πρωτοπόρος ειρηνιστής γιατρός» (1988) https://mariasot.blogspot.com/2012/04/blog-post_03.html  πρωτοανέφερα ότι: «Το 1940 παρουσιάζεται και υπηρετεί στη Σχολή Εφέδρων αξιωματικών Σύρου απ' όπου σώζεται ένα αναμνηστικό λεύ­κωμα όπου γράφει:   «Δέκα μέρες προτού φύγω από τη σχολή ως ιατρός δια το μέτωπον, εσκέφθην να ζητήσω από τους συμμαθητάς μου να χαράξουν σ' αυτό το τετράδιο λίγα λόγια για να τους θυμούμαι εάν ζήσω, Ως αρχηγός των εν τη σχολή προσεπάθησα να προσ­δώσω εις τους μαθητάς την έννοια της αγάπης και της αλλη­λεγγύης... Χαρισμένο εις τους αγαπημένους μου συμμαθητάς τους οποίους εύχομαι να εύρη το τέλος του σκληρού αυτού πο­λέμου υγιείς». 21-12-1940.» Επειδή κατά την επίσκεψη μου στο Στρατόπεδο Σύρου το Σεπτέμβρη του 2021 https://mariasot.blogspot.com/2021/09/1923-1934-2014.html   ο διοικητής είπε ότι δεν υπάρχουν στοιχεία γιαυτό το γεγονός κι επειδή στο  Διαδίκτυο συνάντησα ακροδεξιές καταχωρήσεις που αμφισβητούσαν τόσο τη στρ

  Η μεγάλη μου εγγονή, που τη νανούριζα με διηγήσεις από τη Μυθολογία  https://mariasot.blogspot.com/2016/12/blog-post_23.html  είναι πλέον άριστη μαθήτρια της Α Γυμνασίου.  Έτσι ένιωσα μεγάλη έκπληξη όταν την άκουσα να γκρινιάζει «Τι τη θέλουμε την Οδύσσεια; Και μάλιστα να μας βάζουν βαθμό γιαυτό το μάθημα!!!» και «Τι τα θέλουμε τα Αρχαία και γιατί να μάθουμε τα πνεύματα και τους τόνους;» Και για μεν τα πνεύματα και τους τόνους, ίσως έχει δίκιο, αφού ήταν μεταγενέστερη εφεύρεση των Αλεξανδρινών, που δημιουργήθηκε για διευκόλυνση της προφοράς των αλλοδαπών, που μάθαιναν τα ελληνικά (τότε διεθνή γλώσσα) όπως τα παιδιά μας σήμερα μαθαίνουν τα αγγλικά, όμως για την Οδύσσεια ένιωσα ενοχή γιατί δεν την προετοίμασα έγκαιρα ν’ αγκαλιάσει το θαύμα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Σαν παιδί δύο φιλολόγων και με ιδιαίτερο θαυμασμό για τα αριστουργήματα την ελληνικής γραμματείας ένιωσα κατάθλιψη για όσα μου είπε η συνονόματη εγγονή και την παρακάλεσα να διαβάσουμε μαζί το αυριανό της μάθημα.  Το βασικ

Φέτος με αφορμή τον διεθνή εορτασμό της νίκης των συμμάχων κατά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο ξεκίνησε δεξιότροπη συζήτηση -γκρίνια για την «ανοησία» και τον «επαρχιωτισμό» των Ελλήνων, που δεν συνεορτάζουμε τις νίκες μας όπως κάνουν οι λοιποί Ευρωπαίοι και φυσικά οι Αμερικανοί. Αυτό μου θύμισε την παλαιότερη εξ αριστερών άποψη  ότι οι παρελάσεις θα πρέπει να αντικατασταθούν με λαϊκές πορείες, ότι   κακώς γιορτάζουμε την 28 η  Οκτωβρίου   (επειδή ήταν η αρχή του πολέμου) και ότι θα έπρεπε να τιμούμε τη νίκη του λαού με το τέλος του 2 ου   Παγκοσμίου πολέμου. Στην Ελλάδα ποτέ δεν τιμούμε το τέλος οποιουδήποτε πολέμου, αλλά πάντα το συμβολισμό της αντίστασης . Γιαυτό και εξακολουθούμε να γιορτάζουμε στις 25 Μαρτίου την Επανάσταση του 1821, την αποδεδειγμένα πια λαθεμένη ιστορικά απαρχή του ξεσηκωμού στα Καλάβρυτα, αντί της Ναυμαχίας στο Ναυαρίνο. Γιαυτό και για τους Περσικούς πολέμους, περηφανευόμαστε για το Μαραθώνα, τη Σαλαμίνα,  και τις Θερμοπύλες και όχι τις καταληκτικά νικηφόρους Πλαταιές