Για την Μακεδονία πάντα

Για την Μακεδονία πάντα

Ανήκω στη γενιά που μεγάλωσε τραγουδώντας στο σχολειό «Μακεδονία ξακουστή» και που συγκινήθηκε διαβάζοντας εξωσχολικά τα «Μυστικά του βάλτου» της Πηνελόπης Δέλτα. Το 1992 με αφορμή τα τότε συλλαλητήρια αντιτάχθηκα έμπρακτα στην επιβολή της ονομασίας Μακεδονία στο νεογέννητο κράτος των Σκοπίων και με την ιδιότητα της διευθύντριας σύνταξης του ιατρολογοτεχνικού Περιοδικού «Κασταλία» εκδώσαμε αφιέρωμα στη Μακεδονία, το οποίο προλόγισα εξηγώντας τους λόγους της ελληνικής δυσφορίας και υπογραμμίζοντας ότι

«Η Ελλάδα είναι μικρό αλλά Μέγα έθνος. Γενναιόδωρη πρόσφερε τη λάμψη του πολιτισμού της δίχως ποτέ να ζητήσει "πνευματικά δικαιώματα". Δεν είναι το όνομα που τσιγκουνεύεται το έθνος που ξαπλώθηκε με αυτό το όνομα μπολιάζοντας με πολιτισμό όλα τα έθνη. Είναι που τόσα έπαθε από τους φίλους στην πρόσφατη ιστορική πορεία.

Και καταλήγοντας ότι «η Μακεδονία, όπως κάθε ελληνική γωνιά μοσκοβολά τον πολιτισμό που αναπηδά από κάθε λιθάρι, κάθε τάφο, κάθε μνημείο, κάθε επιγραφή, κάθε λέξη, κάθε τραγούδι, κάθε έθιμο, κάθε στιγμή που περικλείει την αιωνιότητα που χώρεσε σε αυτό τον τόπο. 

Η Μακεδονία, όπως η Ελλάδα δεν είναι μια λέξη, που να μπορούν να καπηλευτούν οι όποιοι πλαστογράφοι. Η Ελλάδα επέζησε μέσα από την ρωμαϊκή πυγμή για ν' αναπηδήσει το θαύμα του Βυζαντίου. Η Ελλάδα έφερε την άνοιξη στον ευρωπαϊκό Μεσαίωνα με μόνο εφόδιο την πίκρα της προσφυγιάς που γέννησε η Τουρκοκρατία. Η Ελλάδα αντιστάθηκε και λευτερώθηκε στα 400 χρόνια της σκλαβιάς. Η Ελλάδα πρωτοστάτησε στη νίκη κατά του φασισμού, η Ελλάδα και κάθε γωνιά της θα επιζήσει.

Η Μακεδονία είναι ελληνική. Θα είναι ελληνική όσο υπάρχουν Έλληνες, όσο η γλυκόηχη λαλιά του ελληνισμού μένει χαραγμένη στους γενέθλιους βράχους της. Αυτό δεν έχουμε ανάγκη να το αποδείξουμε. Αρκεί να μη ξεχνάμε.»

Αργότερα στα πλαίσια της λειτουργίας μιας Διεθνούς ειρηνιστικής οργάνωσης -όπως η IPPNW- χρειάστηκε επανειλημμένα να διαμαρτυρηθώ και ν’ απαιτήσω, ώστε η χώρα να αποκαλείται με το αναγνωρισμένο από τον ΟΗΕ όνομα (και όχι με κείνο που όλοι διακρατικά την αποκαλούσαν) μέχρι και το 2011 που αναγκάστηκα με επίσημο έγγραφο ν’ απολογηθώ για τα αίτια της «παράλογης» εμμονής μου περί το όνομα εξηγώντας τα για εμάς αυτονόητα. Πιστεύω ότι το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν όλοι κατά τα τελευταία χρόνια σε εμπορικές, μορφωτικές, πολιτιστικές ή κάθε είδους διεθνείς συναλλαγές.

Η επιστολή μου με ημερομηνία 3-2-2011 έχει ως εξής

«Αγαπητέ συνάδελφε

 Όπως ίσως θυμάσαι από τα μαθήματα Ευρωπαϊκής Ιστορίας κατά την αρχαιότητα η Μακεδονία ήταν ένα από τα κράτη -πόλεις της εποχής, όπως η Αθήνα και η Σπάρτη, μιλούσαν όλοι ελληνικά, όπως φαίνεται από τις επιγραφές που άφησαν και ο Μέγας Αλέξανδρος, ένωσε όλα τα ελληνικά κράτη και δημιούργησε ένα πολυπολιτισμικό κόσμο πριν από τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

 Τα σλαβόφωνα φύλα κατέβηκαν στα Βαλκάνια περίπου το Μεσαίωνα, μιλώντας και τη γλώσσα που σήμερα αποκαλούν «μακεδονική». Κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα ζήσαμε αρχικά Βαλκανικούς πολέμους και ακόμη και κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής οι βόρειοι γείτονες μας προσπάθησαν να αποσπάσουν ελληνικά κομμάτια εφαρμόζοντας εκκαθαρίσεις σε ελληνικά χωριά της Μακεδονίας, για παράδειγμα στη Χαλκιδική. Κατά την ηγεμονία του ο Τίτο, για τους δικούς του πολιτικούς λόγους ονόμασε για πρώτη φορά δίπλα από τα σύνορά μας τη γιουγκοσλαβική επαρχία της Μακεδονίας.

 Πιστεύουμε ότι Μακεδονία είναι ένας γεωγραφικός όρος που περιλαμβάνει την ελληνική και την τέως γιουγκοσλαβική περιοχή. Όπως διαβάζουμε θα αποδεχόμεθα σύνθετες ονομασίες όπως Νέα, Βόρεια ή Σλαβο - μακεδονία, αλλά εκείνοι το αρνούνται διακηρύσσοντας ότι αποτελούν την «αληθινή» Μακεδονία. Μιλούν ακόμη για αλύτρωτα μακεδονικά εδάφη, που βρίσκονται κάτω από ελληνική κατοχή και εμφανίζουν χάρτες στους οποίους περιλαμβάνουν στο κράτος τους και τη Θεσσαλονίκη. Στην αρχή είχαν χρησιμοποιήσει ακόμη και το χρυσό άστρο της Βεργίνας σαν σύμβολο στη σημαία τους και χρειάστηκε η μεσολάβηση του ΟΗΕ για να το αφαιρέσουν. Προσπαθούν να ξαναγράψουν την Ιστορία ισχυριζόμενοι ότι ο μέγας Αλέξανδρος - ο οποίος σε όλη του τη ζωή διακήρυττε ότι οι επιθετικές του πράξεις στην Περσία δεν ήταν παρά η ελληνική εκδίκηση για τη Σαλαμίνα και το Μαραθώνα- δεν ήταν έλληνας!

 Σε αυτή τη γωνιά του κόσμου ζήσαμε πολλές εθνικές τραγωδίες. Αν και πολεμήσαμε στο πλευρό των νικητών και στους δυο παγκόσμιους πολέμους στο τέλος προδοθήκαμε, και είδαμε την ουδέτερη Τουρκία να γίνεται το χαϊδεμένο παιδί των νικητών συμμάχων μας. Το 1974 βιώσαμε την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και καθημερινά βλέπουμε τις παραβιάσεις του εθνικού μας εναέριου και θαλάσσιου εδάφους από τις τουρκικές -«συμμαχικές» κατά τα άλλα, στο πλαίσια του ΝΑΤΟ- δυνάμεις, η Τουρκία διεκδικεί συγκυριαρχία στο Αιγαίο και μας απειλεί με causus belli αν τολμήσουμε να εφαρμόσουμε το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών μας υδάτων.

  Για όλους αυτούς τους ιστορικούς λόγους εμείς οι έλληνες φοβόμαστε τις πολιτικές συνωμοσίες. Το ξέρουμε καλά. «Για ένα αδειανό πουκάμισο, για μιαν Ελένη» σύμφωνα με το νομπελίστα μας ποιητή Γ. Σεφέρη γινόντουσαν πάντοτε οι πόλεμοι, απ’ τον καιρό της Τροίας ακόμη. Γιατί όχι και για ένα όνομα;

  Δεν πιστεύουμε ότι οι κάτοικοι των γειτονικών χωρών είναι εχθροί μας, αντίθετα τους γνωρίσαμε από κοντά με την εκτεταμένη μετανάστευση που έγινε κατά τα τελευταία χρόνια και τώρα μπαινοβγαίνουμε για φθηνότερα ψώνια στα σύνορά μας. Αυτό που φοβόμαστε είναι όσα οι μεγάλες δυνάμεις μπορούν να δημιουργήσουν. Είδαμε πόσο αποτελεσματικοί γίνονται όταν πρόκειται να προωθήσουν τα συμφέροντά τους στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία. Απλώς χρησιμοποίησαν ένα πρόσχημα για τον πόλεμο που δημιούργησε νέα κράτη σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Γιαυτό δεν κατανοούμε πώς ένα μικρό νεοσύστατο κράτος βρίσκει τόσο μεγάλη και οργανωμένη υποστήριξη και φέρεται τόσο αδιάλλακτα σε ένα καταφανώς παράλογο στόχο. Ξέρουμε ότι τώρα πια πολλά κράτη έχουν αναγνωρίσει μεμονωμένα στις διακρατικές τους συμφωνίες το κράτος με αυτό το όνομα, αλλά το επίσημο όνομα στον ΟΗΕ είναι «Former Yugoslavian Republic of Macedonia" και για όσο ο διάλογος συνεχίζεται από τις δυο κυβερνήσεις στα ΗΕ δε μπορούμε να αποδεχθούμε οποιαδήποτε άλλη ονομασία στα επίσημα έγγραφα της Εταιρείας μας.

  Σήμερα στην Ελλάδα ζούμε σε καθεστώς μεγάλης πίεσης. Ο γερμανικός τύπος και όχι μόνον αυτός συστηματικά δυσφημίζει τη χώρα μας. Υπήρξε το σκάνδαλο της Ζήμενς και φαίνεται ότι κάποια χρήματα κατέληξαν σε κομματικά ταμεία. Αλλά αν εμείς είμαστε διεφθαρμένοι και εκείνοι δεν είναι αθώοι. Συνεχίζουν να δίνουν χρήματα υπερτιμώντας τα προϊόντα τους για να εξασφαλίσουν καλύτερες εμπορικές συμφωνίες στις εταιρείες τους.

 Τώρα στην Ελλάδα θυμηθήκαμε , από τα δημοσιεύματα των ΜΜΜ ότι κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής είχαν «δανεισθεί» τα ταμειακά μας αποθέματα τα οποία ποτέ δεν επέστρεψαν. «Είναι σύμμαχοί μας οι γερμανοί!» λένε οι ελληνικές κυβερνήσεις. Ποτέ δεν πλήρωσαν αποζημιώσεις για τις γενοκτονίες στα Καλάβρυτα, το Δίστομο και τις άλλες μαρτυρικές πόλεις. Κατασκεύασαν ελαττωματικά υποβρύχια και μας ανάγκασαν να τα παραλάβουμε. Νιώθουμε οργή κυρίως γιατί μας περιγράφουν σαν τεμπέληδες και διεφθαρμένους. Οι έλληνες αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν μετά τον πόλεμο, στις ΗΠΑ, τη Γερμανία, το Βέλγιο και κανείς δεν τους κατηγόρησε για τεμπελιά ή διαφθορά, ζώντας στο πλευρό τους.

  Αυτοί είναι οι λόφοι για τους οποίους σε μια διεθνή οργάνωση όπως η IPPNW οι πλούσιοι κλάδοι, όπως ο γερμανικός θα έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικοί. Ελπίζω να μπορείτε να κατανοήσετε. Εμείς, σαν άτομα στα πλαίσια του αντιπυρηνικού και φιλειρηνικού κινήματος, συναντάμε ανθρώπους από τη FYROM και τους αναγνωρίζουμε σαν μακεδόνες (όπως ο άνδρας μου είναι πελοποννήσιος και εγώ κυκλαδίτισα). Αποκαλώντας τους μακεδόνες αποδεχόμεθα την αλήθεια ότι προέρχονται από το βόρειο τμήμα της περιοχής που και οι δυο ονομάζουμε Μακεδονία. Δεν πιστεύουμε ότι υπάρχουν καθαρά φυλετικοί άρειοι έλληνες ή «μακεδόνες». Αλλά σαν επίσημοι αντιπρόσωποι ενός διεθνούς οργανισμού πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Προσπαθούμε να προλάβουμε νέες τραγωδίες στην περιοχή μας. Γιαυτό πρέπει να είμαστε όλοι πολύ ευαίσθητοι και προσεκτικοί.»

Η Συμφωνία των Πρεσπών αποτελεί μια ευκαιρία για να κάνουμε όλοι ένα βήμα μπροστά γιαυτό και την στηρίξαμε εξ αρχής στα πλαίσια των Διεθνών (τιμημένων με Νόμπελ Ειρήνης)  Οργανώσεων IPPNW και ICAN. Αν και κατανοώ την πίκρα των ελλήνων μακεδόνων για τον από καιρού αναμενόμενο συμβιβασμό, σε μια εποχή όπου όλοι πλην ημών έτσι αποκαλούν τα Σκόπια, εξοργίζομαι με τα ψέματα και τις απειλές που έχουν κυριαρχήσει, με καταθλίβει η υποκρισία όλων όσοι σαν προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν συμφωνήσει και τώρα υπαναχωρούν, με απογοητεύει η σύμπλευση Ακροδεξιάς και ΚΚΕ με στόχο καθαρά την ψηφοθηρία.

Τα εθνικά θέματα είναι πολύ σοβαρά για να τα μεταχειριζόμαστε για προσωπικά ή κομματικά οφέλη και απαιτείται λογική και αντικειμενική συζήτηση για να μην επαναλαμβάνουμε σαν λαός, διαρκώς τα ίδια θανάσιμα λάθη.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου

Πρόεδρος του ελληνικού κλάδου της IPPNW

Αντιπρόσωπος της Ελλάδας στην ICAN