Στην άμμο της αγάπης μου

Στην άμμο της αγάπης μου

      Μη ψάχνεις στην άμμο του κορμιού μου το κυμάτισμα τ’ ανέμου της φωτιάς. Τους αντικατοπτρισμούς οάσεων μην προσπαθείς ν’ αγγίξεις. 
 Αρκέσου στον ίδρο που ανατέλλει τη νυχτιά για να δροσίζει την αγάπη μας. Αρκέσου στο σοφό λουλούδι της προσφοράς που σύναξε τη σταγόνα του έρωτα μου. 
Στήσε την τέντα της δικής μας ύπαρξης και προφυλάξου απ’ το χαμσίνι.
 Όλα διαβαίνουν, όπως τα καραβάνια. 
Ο ήλιος γέρνει καθημερινά κι εγώ υπάρχω σταθερά στηρίζοντας τα πέλματα τ’ ονείρου σου. Και αν κυματίζω, και αν ορθώνομαι στήλη πυρός το δρόμο να σου δείχνω, και αν γαληνεύω καθρεφτίζοντας τη βροχή των αστεριών, και αν κραυγάζω τη σιωπή του θανάτου ,δεν είμαι παρά τ’ αποτύπωμα των βημάτων της αγάπης σου.

     Μην ψάχνεις τις οπλές απ’ τ’ άλογα των καραβανιών. Τα καρφιά, που συγκρατούσαν τις σκηνές τους, θάφτηκαν στη βαθιά μου σοφία. Τα μονοπάτια των εξερευνήσεων κυμάτισαν και νέοι αμμόλοφοι κάλυψαν τα οστά των τολμηρών. Ο άνεμος του ανέφικτου σάρωσε κάθε πορεία, ο ήλιος κατάκαψε κάθε προσπάθεια συγκομιδής και οι πολεμικές μηχανές σκέβρωσαν -περιγέλιο στα περαστικά παιχνίδια των χαμινιών- που δε λένε να γεράσουν.

    Αρκέσου στην όαση της δικής μας αιωνιότητας. Στο λιγοστό καθάριο νερό, που κράτησα για σένα τριγυρισμένο από εύφορα κλωνιά. Αρκέσου στο δάκρυ της άμμου, που μοσκοβολά τον έρωτά σου. Μη νοιάζεσαι για τ’ αποδημητικά, που στήνουν τις φωλιές τους στα πυκνόφυλλα κλαριά.

    Όλα μεταμορφώνονται και όλα παλιννοστούν.  Μένει μονάχα το πυκνό καθρέφτισμα τ’ ουρανού στη σταγόνα ζωής, που σύναξα στην άμμο της αγάπης μου για σένα.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου