Ο πολυμήχανος έρωτας

Ο πολυμήχανος Έρωτας

Ο πολυμήχανος έρωτας κούρνιασε στο φλούδι του εγκεφάλου.
Ντύθηκε την ιδέα για να εκπορθήσει τους κυματοθραύστες των αναστολών.
Λίμνασε τα συναισθήματα για να πυρπολήσει τις αισθήσεις.
 Στα πλοκάμια του αφήνεσαι, παρασύρεσαι. Καθρεφτίζεις τις πεθυμιές σου στο σχήμα του.
Πήραν μορφή τα οράματά σου.
Ψηλαφάς του κορμιού του τα μονοπάτια αναζητώντας το δαίδαλο της ψυχής σου.
Η κατάκτηση είναι γυναικεία προτέρημα.
Κατακρατάς, κατασπαράζεις την ηδονή, ρουφάς την ανδρική δροσιά.
Μάταια οργώνουν το κορμί σου. Ανήκει μοναχά σε σένα. Ανήκει στη ζωή. Ανήκει στων ανέμων τα γυρίσματα και της θάλασσας της απεραντοσύνη.
Μελετώ των χεριών σου τα βήματα, αφουγκράζομαι την ανάσα σου ν’ ακουμπά στο κορμί μου. μετρώ τρόπους προσέγγισης χρυσωμένους από το φως της επίγνωσης.
Στιγμιαίες εκρήξεις και μετά το σκοτάδι. Όπως στο όνειρο. Όσο αντέχει το κορμί να φτερουγά καβάλα στην ελπίδα.
 Παράνομα βλέμματα κάτω απ’ τον ήλιο. Παράνομα φευγαλέα αγγίγματα σ’ ένα κόσμο παράνομα χτισμένο.
Οι πεθυμιές στήνουν καρτέρι ν’ αδράξουν τη στιγμή.
Τ’ όμορφο ντύνεται η Αλήθεια.
Το μαντήλι μου ντύνω στο κοντάρι της καρδιοχτυπώντας μη το δω ματωμένο απ’ το αίμα μου.
Στις λέξεις φωλιάζω καρτερώντας το βοριά της στέρησης να γυμνώσει τα όνειρα απ’ τις ακόρεστες πεθυμιές.
Την αρετή σφραγίσαμε φιλάργυροι και σα μαράθηκε την αποδώσαμε στο νοτιά να την καταπιεί.
Γιατί δεν ακούγαμε τους χτύπους του καιρού στο κατώφλι μας μήτε οσφραινόμαστε τις αλλαγές της άνοιξης, μήτε λουστήκαμε στο αίμα της ανατολής.
Κούφια η αγάπη, άγευστη η πείρα μας. Λευκά τα φύλλα της τόλμης.
Κι ως την αιχμή του μαχαιριού η καρδιά μας μια ανάσα φως.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου