Maria Sotiropoulou

Σε μια φλούδα ασβέστη Περί αέρων υδάτων, τόπων, που έλεγε και  παππούς Ιπποκράτης. Περί ανέμων και υδάτων που λέει κι ο λαός.  Κλείνομαι λοιπόν στο όστρακό μου και βυθίζομαι στην αιωνιότητα των κυμάτων σου. Εγκυμονώ το μαργαριτάρι του ανθρώπινου πόνου.  Ίσως κάποτε ξαναγεννηθώ σε μιαν άλλη ακρογιαλιά. Αρκεί που υπάρχω μέσα σου, ένα με το τραγούδι των σειρήνων, ένα με το βούισμα του ανέμου που χτυπάει τα πορτοπαράθυρα και γεννά τα παραμύθια των ανθρώπων γδέρνοντας με τα νύχια του τον ασβέστη στους τοίχους.  Προσμένω να μου χαμογελάσεις ξανά. Να ντυθείς στα παιχνιδιάρικα πέπλα σου τους ιριδισμούς του φωτός, το κυμάτισμα των σπαρτών του ήλιου, τους αναστεναγμούς από τ’ απόνερα των πλοίων, που σε χαράζουν δρόμους αφρισμένους, καταδικασμένους στη λήθη των γλάρων.  Προσμένω τη σιωπή σου τις φεγγαρόλουστες βραδιές και τα βλέφαρα των πυροφανιών που αναβοσβήνουν παιχνιδιάρικα λαγνεύοντας τα έγκατά σου που αντιστέκονται ναζιάρικα.  Θα μείνω εδώ, έν...

Φθινοπωρινή ραψωδία Στην ακροθαλασσιά με το μπουρίνι ν’ ανακατεύει τα μαλλιά του πελάγου, γυμνός με το στήθος προτεταμένο στην ανατριχίλα τ’ ουρανού, τα κύματα να καλπάζουν απειλητικά, με τ’ αυτιά σου να βουίζουν υποσχέσεις αιωνιότητας νάσου κι ορθώνεσαι ν’ αντιπαλέψεις τη ζωή που ανταριάζεται σαν την ψυχή σου.  Δίνεις μια και βουτάς στ’ αφρισμένα βράχια, αφήνεις τ’ ακροδάχτυλα της θάλασσας να σου μαλάζουν το κορμί. Χώνεσαι ξανά στη ζεστή της μήτρα, γίνεσαι ένα με τον ουρανό και τον αέρα, αφήνεσαι φτερό στον άνεμο και φύκι ξεμαλλιασμένο απ’ την οργή της, που τώρα το πιπιλά στυφόγλυκο μέχρι να το φτύσει στη στεριά. Εγκαταλείπεσαι στα χέρια της, στην πρωτεϊκή της δύναμη και μια σ’ ανεβάζει μέχρι ν’ αγγίξεις το γκαστρωμένο βροχή ουρανό και πότε σε βουλιάζει  στον κόλπο της κι ο κόσμος χάνεται κι όλα γίνονται ασήμαντα. Ίσα που προλαβαίνεις να δεις γυμνά τα σπλάχνα της τη στιγμή που κρατά την ανάσα της κι εσύ στέκεις στην κορφή του αφρισμένου της στήθους.  Κόκαλα ...

Μεθυσμένος πλανήτης Γερνούσα κι ανηφόριζα κατά της συνήθειας τα στενά. Διάφανη πεταλούδα χαιρόμουν τον ήλιο που με κατασπάραζε. Οι κηλίδες στα φτερά πιτσιλιές χρόνου. Η ομορφιά σαν επίγνωση είναι παραμύθι. Λευτερωμένοι από την ομορφιά καλπάζουμε στο αύριο. Υπομένουμε καρτερικά τις μέρες, που γιορταστικά σφυρίζουν σαν πλοία φωταγωγημένα, που μπαίνουν στο λιμάνι. Ακούμε καρτερικά τη σταλαγματιά να μας νοτίζει την καρδιά στυφά. Σα δάκρυ. Ψιθυρίζουμε, ουρλιάζουμε, σκάβουμε με τα νύχια το μέλλον, γονατίζουμε στο βωμό του χθες. Και ο καιρός τρομάζει τις νύχτες μας. Βουερά ποτάμια οι σκέψεις, θολά από τη βροχή της μοναξιάς μας, που τη σέρνουμε κατάσαρκα. Τη ζωή σαν τον κλέφτη χουφτώνουμε, ενώ αστραπόβροντα γλυκαίνουν την προσμονή της Άνοιξης. Η σιωπή βαριά πλημμυρίζει τα πούπουλα της γνώσης. Από τη στέγη το φως κατηφορίζει σε λεπτή ισορροπία. Στενάζοντας γυμνάζονται οι λέξεις στα υπόγεια. Εκστρατείες κίνησε η φύση για να συντρίψει τους απείθαρχους. Σεισμολογίας εγκώμι...

Μόνοι στο πλήθος Κυριακή τον Αύγουστο κι η φτωχολογιά κατέλαβε τους δρόμους γύρω απ’ την πλατεία Ιπποδαμείας. Τηγανίτα που  ψήνεται στην άσφαλτο, λεκές από λάδι, τέρας του περιθωρίου με ραχοκοκαλιά τις γραμμές του τρένου απλώνει τα πλοκάμια σε δαιδάλους ασφυχτικούς, όπου ένα ζαλισμένο απ’ τον ήλιο και τη ζέστη πλήθος συνωστίζεται. Σκιά και φως, γαλήνη κι εκκωφαντικοί ήχοι, αλλόγλωσσες κουβέντες, χαρμάνι ενδυματολογικό, δειγματισμός φυλών, διαλογή συμπεριφορών ανάμεσα στα παπούτσια του χιλιάρικου και την απορία για την έκθεση προς πώληση σκουπιδιών που περιφρονείς αν συναντήσεις εγκαταλειμμένα πλάι στους κάδους του δήμου.  Το πλήθος πότε ανασαίνει και πότε συνωθείται ασφυχτικά. Σε μια πόλη έρημη, θαρρείς και άνοιξαν μυστικές πηγές για να ξεχυθούν εκείνοι που δεν έχουν δικαίωμα διακοπών, διεκδικώντας το δικαίωμα στην κατανάλωση. Σαν το ποτάμι πότε λιμνάζουν σε τέλματα και πότε παφλάζουν.  Κάτω από τέντες σεντόνια που ανεμίζουν άσπρους ουρανούς διαλαλούν την π...

Μνήμες και προβληματισμοί με αφορμή τη συνάντηση με τους συμφοιτητές μου 44 χρόνια μετά την εισαγωγή μας στο Πανεπιστήμιο Ανήκουμε στη γενιά της Ουτοπίας. Μπήκαμε στην Ιατρική μετά από σκληρή προσπάθεια οι περισσότεροι γιατί πιστεύαμε στην ιερότητα της αποστολής του ιατρικού λειτουργήματος και γιατί στοχεύαμε στο όνειρο. Ήταν σημαδιακό. Όταν διαβάζαμε για τις εισαγωγικές οι ασπρόμαυρες τηλεοράσεις στις βιτρίνες πρόβαλαν σε διαρκή σύνδεση τα πρώτα βήματα του ανθρώπου στο διάστημα και είμαστε φοιτητές, όταν ο Νηλ Άρμστρονγκ πάτησε το φεγγάρι. Και όμως την ίδια χρονιά, το 1968, που και σε μας στην Ιατρική Αθηνών πρώτη είχε μπει γυναίκα, η Έφη Λεοντίδου, κάποιος πατέρας στις ειδήσεις, δήλωνε ότι θα έπρεπε ν’ απαγορεύσουν στις γυναίκες να κλέβουν αντρικές θέσεις μπαίνοντας στο Πανεπιστήμιο, αφού μόλις παντρευτούν σταματάνε τις σπουδές!!! Πρώτη απογοήτευση! Ο απρόσωπος συνωστισμός στο αμφιθέατρο της Φυσικής. Πρώτη αχτίδα ελπίδας, τα μαθήματα Βιολογίας στο σινεμά «Ίρις» και τα υπ...

το Κάστρο με φεγγάρι Ανατολή στο Κάστρο                                         Επιστροφή στην Αστυπάλαια Την Αστυπάλαια τη γνώρισα μέσα από τις ζωντανές διηγήσεις του άνδρα μου. 1967 λίγο μετά την 21 η Απριλίου κι ενώ υπηρετούσε στην Αεροπορία, τον έστειλαν δυσμενή μετάθεση τμηματάρχη στο «Μετεωρολογικό Σταθμό» Αστυπαλαίας (απαγορευμένη τότε στρατιωτικά περιοχή) δηλαδή να υπηρετήσει σα γιατρός στο ραντάρ στην κορφή του Καστελάνο, το αγριοβούνι που δεσπόζει το Μέσα νησί. Βουνίσιος αυτός, βρέθηκε στο σκυλοπνίχτη Φίλιππο μετά από 36 ωρών ταξίδι ν’ αποβιβάζεται στην Αστυπάλαια, που τότε έβλεπε -και αν- καράβι κάθε 15 μέρες. Παρ’ ότι έτυχαν τα ελληνοτουρκικά, που τους κράτησαν σε επιφυλακή, χωρίς φαγητό για δυο μήνες αποκλεισμένους στην κορφή (25 χιλιόμετρα χωματόδρομος) με τους σμηνίτες να λιποθυμούν από την αγρύπνια στη σκοπιά μετά 16 ώρες και την παρηγοριά των ιταλικών το...

 Σα γάτες αλανιάρες Το φθινόπωρο ή η ευτυχία της ανάρρωσης. Απολαμβάνεις χίλια δυο μικροπράγματα που πριν δεν έβλεπες βουλιαγμένος στο πανηγύρι των διακοπών. Τον πρωινό περίπατο στους άδειους δρόμους, τ’ αναπάντεχο συναπάντημα με μιαν ανθισμένη γαζία απ’ όπου κλέβεις δυο χνουδωτά μυρωδάτα λουλούδια, που θυμίζουν πρωτοφτέρουγα κοτόπουλα, ο πρωινός ήλιος που θωπεύει, η λαμπερή θάλασσα κι ο γαλήνιος ουρανός, τα μυστικά των κυμάτων.  Στιγμές ευτυχίας. Το γιασεμί που επιμένει να μοσκοβολά μεθυστικά, κάποια πουλιά που τιτιβίζουν στα δέντρα, το ξαφνικό φτεροκόπημα ερωτευμένων χελιδονιών, οι γλάροι που εξαφανίστηκαν κι οι βάρκες που ράθυμα χαράζουν τον ορίζοντα, η ξαφνική μπόρα. Απολαμβάνεις τις τελευταίες καλοκαιριές. Σαν γάτα. Το μεσημέρι, στο εξοχικό, την ώρα του φαγητού ξετρελαμένες από την πείνα τσακωνόντουσαν ποια θα πρωταρπάξει το ψαροκέφαλο που τους πετούσαμε. Μια μικρή, η πιο αυθάδης, ανέβηκε και στο τραπέζι. Τα σπίτια όλα κλειστά κι ο χειμώνας καταδικάζει αυτά τ...