Σε μια φλούδα ασβέστη

Σε μια φλούδα ασβέστη

Περί αέρων υδάτων, τόπων, που έλεγε και  παππούς Ιπποκράτης. Περί ανέμων και υδάτων που λέει κι ο λαός. 

Κλείνομαι λοιπόν στο όστρακό μου και βυθίζομαι στην αιωνιότητα των κυμάτων σου. Εγκυμονώ το μαργαριτάρι του ανθρώπινου πόνου. 

Ίσως κάποτε ξαναγεννηθώ σε μιαν άλλη ακρογιαλιά. Αρκεί που υπάρχω μέσα σου, ένα με το τραγούδι των σειρήνων, ένα με το βούισμα του ανέμου που χτυπάει τα πορτοπαράθυρα και γεννά τα παραμύθια των ανθρώπων γδέρνοντας με τα νύχια του τον ασβέστη στους τοίχους.

 Προσμένω να μου χαμογελάσεις ξανά. Να ντυθείς στα παιχνιδιάρικα πέπλα σου τους ιριδισμούς του φωτός, το κυμάτισμα των σπαρτών του ήλιου, τους αναστεναγμούς από τ’ απόνερα των πλοίων, που σε χαράζουν δρόμους αφρισμένους, καταδικασμένους στη λήθη των γλάρων. 

Προσμένω τη σιωπή σου τις φεγγαρόλουστες βραδιές και τα βλέφαρα των πυροφανιών που αναβοσβήνουν παιχνιδιάρικα λαγνεύοντας τα έγκατά σου που αντιστέκονται ναζιάρικα. 

Θα μείνω εδώ, ένα μαζί σου. Όσο εσύ καλύπτεις τη γη υπάρχει ακόμη ελπίδα. Νοστιμίζεις τη ζωή με ταξίδια ανείπωτα νοτισμένα στην άλμη.

 Όσο υπάρχεις εσύ, ίσως να μην υπάρχει θάνατος.

 Όλα δεν είναι παρά ένα ταξίδι. Εκεί ίσως κάποτε σε ξανασυναντήσω. Σε μια φλούδα ασβέστη καβάλα θα ταξιδέψουμε στις γειτονιές του κόσμου. Βολιβία, Μαρόκο, Αίγυπτο, Ταϊλάνδη, Ινδία, Γη του Πυρός, Αυστραλία, Ισλανδία, Μαδαγασκάρη, Κίνα, Αφγανιστάν, Σαντορίνη μου. 

Μια φλούδα από φως αλμυρό γλιστρά στον άνεμο. Το μαγικό μας χαλί, ο τόπος μας, ο έρωτάς μας. 

«Δος μοι παν στω και ταν γαν κινήσω» Άχρονα, όπως μας τόταξε ο Αϊνστάιν. Αιώνια όπως τα  τραγούδια μας. Πανανθρώπινα, όπως ο καμβάς που πασχίζω να σου ζωγραφίσω με ψυχεδελικά χρώματα, όπως η ποικιλομορφία της πανσπερμίας που απαρτίζει την ομορφιά στη γη, όπως η αντιφατικότητα που μας καθορίζει. Ρευστά όπως ο άνεμος και το νερό. Στατικά όπως οι τόποι που μεταβάλλονται, όπως η ιστορία που ανακυκλώνεται και μας χωνεύει. 

Σε μια φλούδα ασβέστη υπάρχουμε τελικά.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου