Maria Sotiropoulou

                    Τα καλά νέα της οικονομικής μας κρίσης    Μέσα στη γενική κατήφεια των οικονομικών τσουνάμι, που σαρώνουν την Ευρώπη κινδυνεύοντας να καταποντίσουν πρώτα απ' όλους τους έλληνες, στα ψιλά πέρασε η ανακοίνωση της επιστροφής όλων των ελλήνων στρατιωτών, που υπηρετούν στο Αφγανιστάν , καθώς και η θετική ψήφος της Ελλάδας για την εκπροσώπηση της Παλαιστίνης ως κράτους στον ΟΗΕ.      Προφανώς ο ελληνικός λαός πνιγμένος από τα χρέη μικρή πια δίνει σημασία στην εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης, που πια δεν εμπιστεύεται. Όμως για όσους ασχολούμεθα με την προάσπιση της ειρήνης είναι θετικά βήματα για τα οποία παλεύαμε μάταια επί πολλά χρόνια. Αν και αυτό που μέτρησε ήταν το οικονομικό κόστος η επιστροφή των ελλήνων στρατιωτών από την εύφλεκτη περιοχή του Αφγανιστάν αποτελεί δικαίωση των θέσεων του ειρηνιστικού κινήματος. Θετική ακόμη φαίνεται η αναβλητικότητα στην κατασκευή των νέων πυ...

Θαυμάσιον δείλι  Στις υποβαθμισμένες συνοικίες του Πειραιά κάθε δειλινό το ίδιο Θάμα . Ένας θ εόρατος πορτοκαλής ήλιος σκαρφαλώνει τις σκεπές και χαράζει τις μπ o τιλιαρισμένες λεωφόρους, καθρεφτίζεται στα γυάλινα τερα τόμορφα κτίρια και χύνεται στις σκυθρωπές αυλές. Στον ουρανό απλώνεται σιωπή. Ευ λάβεια απλωμένου νυφιάτικου σεντονιού ανεμίζει με ξέφτια σύννεφων. Σμήνη πτηνών από το πουθενά ανατέλλουν και ριπιδίζουν χορευτικές συνθέσεις α πόλυτης ακρίβειας, αδιάφορα στις τουλίπες των αεροπλάνων, που χαράζουν στο βάθος των ορι ζόντων εφήμερες γιρλάντες. Εις αναζήτησιν στέγης οι φτερωτοί πιστοί κάτοικοι της αφιλόξενης πολιτείας. Πού κ ουρνιάζουν οι πρόσφυγες της παρανομίας; Πού απαγκιάζουν στην παγωνιά των δρόμω ν όπου τρεμοπαίζουν ανάβοντας οι πρώτες φωταψίες; Πώς τρέφονται στη ρυπαρή τσιμεντούπολη; Πώς επιμένουν και τρ α γουδούν τη ν επανάληψη της μαγείας του δειλινού και του λυκόφωτος ; Ούτε κήποι ούτε περιβόλια, ούτε μπαλκόνια φορτωμένα με γλάστρες...

Καμπάνες Τρανής Παναγιάς (Σαντορίνη) - 2012 http://www.youtube.com/watch?v=Q_39tZgp3Xc Οι καμπάνες ανατέλλουν λαχανιάζουν σφύζουν. Καμπάνες λυτρωτικές καμπάνες χαρμόσυνες λυπητερές καμπάνες του κινδύνου και της ευφροσύνης καμπάνες της παράκλησης και της δοξολογίας καμπάνες του όρθρου και του εσπερινού Καμπάνες της οδύνης της στέρησης και της ευλογίας. Καμπάνες άχρονα λειτουργικές καμπάνες ταξιδιάρικες καμπάνες των ονείρων και της μνήμης καμπάνες της ελάχιστης αυθυπαρξίας καμπάνες της αυτογνωσίας και της οικουμενικότητας καμπάνες λυτρωτικές του χωριού μου καμπάνες Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου Les cloches de mon village Les cloches pincent nos pensees respirent, battrent -Releillez, reveillez une fest est nee!! -Chantez, chantez le jour se couche sur votre lit! Des cloches qui brisent les bryit come une grenade et les oreils debourdent de bonheur clair. Cloches de gloir! Cloches inoubliable! Cloches de mon village! Maria Arva...

Και ο Θεός με Bar code ! Με τελετές γιορτάστηκε στον πολιτισμένο κόσμο η αποκωδικοποίηση του ανθρώπινου DNA . Πιο σημαντικό κι από το πρώτο βήμα του ανθρώπου στο φεγγάρι, είπαν. Εξ ίσου θεαματικό. Ο άνθρωπος πάντα γοητεύεται από το θέατρο.      Πραγματικό βήμα της επιστήμης ήταν η πρώτη προσελήνωση του σοβιετικού διαστημοπλοίου, όπως και η το 1953 πρώτη διατύπωση από τους Watson και Krig του γενετικού κώδικα. Τα υπόλοιπα είναι θαυμαστά, αλλά αναμενόμενα. Το θετικό είναι η διεθνής συνεργασία των επιστημόνων που με τη συμβολή των νέων υπολογιστών κατάφερε σε χρόνο ρεκόρ να καταγράψει το αλφαβητάρι του DNA μας.    Έτσι λοιπόν κι ο Θεός με bar codes και μπόλικα 666 μας έχει φακελωμένους και πουθενά το θρήσκευμα! Το υπέροχο είναι ότι από αυτό το ανακάτεμα των χημικών γραμμάτων αποδεικνύετ αι η αδελφοσύνη όλων των ειδών του πλανήτη (10% κοινά γονίδια με τα έντομα και 99% με τους πιθήκους, μόνο 1% η ειδοποιός μας διαφορά), η τελική δικαίωση του αφορισμέν...

     Για ένα καφέ     Σάββατο μεσημέρι στο πάρκιν μπροστά στο Α Νεκροταφείο. Αδιαχώρητο. Κάποιος γεράκος κάτι μου γνέφει. «Μάλλον τ’ ανθοπωλείο δείχνει» σκέπτομαι αναζητώντας μάταια με μάτι αρπαχτικού κενή θέση. Ο παππούς χτυπά το τζάμι. Αξιοσέβαστος, ημεδαπός.    «Να παρκάρεις δε θες;» ρωτά. Τον βεβαιώνω ότι αυτή είναι η μεγάλη προσδοκία μου. «Ακολούθα με» λέει και μου δείχνει ένα πεζοδρόμιο, όπου ανάμεσα σε άλλους δυο παράνομα παρκαρισμένους χωρώ να σφηνωθώ κι εγώ. Με βοηθάει μάλιστα και στις μανούβρες σταματώντας με άνεση τροχονόμου την κυκλοφορία στους εισερχόμενους. «Ευχαριστώ πολύ» του λέω ανοίγοντας το πορτοφόλι μου. «Για ένα καφέ» μου λέει και χαμογελώντας του δίνω ένα κέρμα.    Το έργο τόχα ξαναδεί. στην Πόλη. Έξω απ’ την Αγιά Σοφιά πριν 30 χρόνια, όταν κάποιος φρόντισε να παρκάρουμε κι επιτηρούσε την ασφάλεια (από κλέφτες και τροχονόμους) του παράνομα παρκαρισμένου ΙΧ μας έναντι λογικού αντιτίμου. «Εκεί το λένε μπα...