Θαυμάσιον δείλι

Θαυμάσιον δείλι

 Στις υποβαθμισμένες συνοικίες του Πειραιά κάθε δειλινό το ίδιο Θάμα. Ένας θεόρατος πορτοκαλής ήλιος σκαρφαλώνει τις σκεπές και χαράζει τις μπoτιλιαρισμένες λεωφόρους, καθρεφτίζεται στα γυάλινα τερατόμορφα κτίρια και χύνεται στις σκυθρωπές αυλές. Στον ουρανό απλώνεται σιωπή.

Ευλάβεια απλωμένου νυφιάτικου σεντονιού ανεμίζει με ξέφτια σύννεφων. Σμήνη πτηνών από το πουθενά ανατέλλουν και ριπιδίζουν χορευτικές συνθέσεις απόλυτης ακρίβειας, αδιάφορα στις τουλίπες των αεροπλάνων, που χαράζουν στο βάθος των οριζόντων εφήμερες γιρλάντες. Εις αναζήτησιν στέγης οι φτερωτοί πιστοί κάτοικοι της αφιλόξενης πολιτείας. Πού κουρνιάζουν οι πρόσφυγες της παρανομίας; Πού απαγκιάζουν στην παγωνιά των δρόμων όπου τρεμοπαίζουν ανάβοντας οι πρώτες φωταψίες; Πώς τρέφονται στη ρυπαρή τσιμεντούπολη; Πώς επιμένουν και τραγουδούν την επανάληψη της μαγείας του δειλινού και του λυκόφωτος; Ούτε κήποι ούτε περιβόλια, ούτε μπαλκόνια φορτωμένα με γλάστρες.

Σαρώθηκαν από τη χυδαία αναβάθμιση της αστικής μας τάξης. Μόνοι τους σύμμαχοι τα ηλεκτροφόρα καλώδια συνάζουν τις φτερωτές συνελεύσεις που ποτέ δεν αποφασίζουν καταλήψεις. Σωπαίνουν. Τραγουδούν μονάχα κάθε αυγή προαναγγέλλοντας το φως που ακόμη δεν χάραξε πίσω απ’ τον Υμηττό. Γαλατένια ομίχλη τυλίγει την ανατολή την Πολιτεία που αναδεύεται πλακωμένη απ' το πάπλωμα του μόχθου. Τα φώτα του δήμου σβήνουν απότομα λες και πέφτει λαιμητόμος. Τα πουλιά σωπαίνουν. Εξαφανίζονται ως, διά μαγείας. Τ’ απορριμματοφόρα βρυχώνται στα στενά. Η μέρα ξεκινά με αυτόν τον ήχο που θυμίζει ερπύστριες.

Ίσως γιατί η ζωή μας κατάντησε πόλεμος. Όλη μέρα. Μόνο το βράδυ το Θάμα επαναλαμβάνεται. Πόσοι όμως έχουν πια το κουράγιο σ' αυτή την πόλη να κοιτούν τον ουρανό;

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου