Και ο Θεός με Bar code!

Και ο Θεός με Bar code!

Με τελετές γιορτάστηκε στον πολιτισμένο κόσμο η αποκωδικοποίηση του ανθρώπινου DNA. Πιο σημαντικό κι από το πρώτο βήμα του ανθρώπου στο φεγγάρι, είπαν. Εξ ίσου θεαματικό. Ο άνθρωπος πάντα γοητεύεται από το θέατρο.      Πραγματικό βήμα της επιστήμης ήταν η πρώτη προσελήνωση του σοβιετικού διαστημοπλοίου, όπως και η το 1953 πρώτη διατύπωση από τους Watson και Krig του γενετικού κώδικα. Τα υπόλοιπα είναι θαυμαστά, αλλά αναμενόμενα. Το θετικό είναι η διεθνής συνεργασία των επιστημόνων που με τη συμβολή των νέων υπολογιστών κατάφερε σε χρόνο ρεκόρ να καταγράψει το αλφαβητάρι του DNA μας.    Έτσι λοιπόν κι ο Θεός με bar codes και μπόλικα 666 μας έχει φακελωμένους και πουθενά το θρήσκευμα! Το υπέροχο είναι ότι από αυτό το ανακάτεμα των χημικών γραμμάτων αποδεικνύεται η αδελφοσύνη όλων των ειδών του πλανήτη (10% κοινά γονίδια με τα έντομα και 99% με τους πιθήκους, μόνο 1% η ειδοποιός μας διαφορά), η τελική δικαίωση του αφορισμένου Δαλβίνου, και η καταρράκωση του ρατσισμού, αφού όλες οι φυλές μοιράζονται τα ίδια γονίδια κι η διαφορά από άνθρωπο σε άνθρωπο περιορίζεται στο 0,2%, ανεξάρτητα από το πού ζουν, τι ηλικία έχουν, τι φύλο ή σε τι θεό πιστεύουν. 

Παράλληλα αποκαλύπτεται το ποίημα της μοναδικότητας του κάθε ατόμου (εκτός απ’ τα μονοωικά δίδυμα). «Μοίρα σε λένε DNA» θα μπορούσαμε ν’ αναφωνήσουμε αν το περιβάλλον, αλλά και η τύχη δεν επηρέαζαν το γενετικό μας πεπρωμένο. Πουθενά δε γράφει στα γονίδιά μας ότι θα πεθάνουμε από τροχαίο, ότι θα γεννηθούμε στον πεινασμένο τρίτο κόσμο ή ότι θα έλθουμε σ’ επαφή με κάποιο καρκινογόνο παράγοντα, που θα πυροδοτήσει τη λανθάνουσα ροπή μας προς τη νόσο. Το λυπηρό είναι ότι ενώ όλοι πια γνωρίζουν το DNA  και τη γοητευτική του κλιμακωτή έλικα που θυμίζει γλυπτό μοντέρνας τέχνης και στάθηκε πηγή έμπνευσης για πολλούς καλλιτέχνες στο τελευταίο μισό του 20ου αιώνα, μόνον οι ειδικοί θυμούνται τα ονόματα των επιστημόνων που την αποκάλυψαν.

 Οι σημαντικές ανακαλύψεις συχνά δεν ανταμείβουν με αθανασία τους ερευνητές. Ελάχιστοι γίνονται μύθοι και επιβιώνουν. Είναι όμως άδικο σήμερα, που γευόμαστε τους καρπούς της δικής τους σποράς να μην αποτίουμε φόρο τιμής στους Watson και Crick. 

Είναι σα να μιλάμε για την ατομική βόμβα και να ξεχνάμε τη συμβολή του Αινστάιν. Θυμάμαι ότι είχα διαβάσει σε μια συνέντευξή τους με πόσο πάθος, αλλά και αμφιβολίες, πάλευαν να πείσουν την επιστημονική κοινότητα για τ’ ότι σίγουρα αυτή ήταν η λύση στο γρίφο. «Καταλάβαμε, είπαν, ότι αυτό ήταν το κλειδί, επειδή ήταν τόσο ωραίο.» Το ίδιο είχε πει και ο Αϊνστάιν για τη θεωρία της σχετικότητας. «Είναι τόσο όμορφη που πρέπει να ισχύει» Το ίδιο έλεγε και ο Θεός την κάθε μέρα που δημιουργούσε αυτό τον κόσμο- κόσμημα. Το γράφει στη Γένεση «Και είδεν ο Θεός ότι καλόν». Γιατί το κάλλος δημιουργεί και τη ζωή. 

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου