Για τη Συρία... Πότε θα κάνει ξαστεριά;

Για τη Συρία

Πότε θα κάνει ξαστεριά;;

Ο πόλεμος αργά μα σταθερά σιμώνει. Η καυτή του ανάσα πυρπόλησε τους βορινούς μας φράχτες. Τα λουλούδια στο περβόλι μας μαράθηκαν. Η άνοιξη τρόμαξε, κρύφτηκε στο μαύρο χώμα, κούρνιαξε κάτω απ’ τη φλούδα της γης να περιμένει το τέλος. Εδώ τελειώνουν, είπε, οι εποχές. Μόνη εποχή ο όλεθρος. Μανάδες σκούζουν και μαλλιοτραβιούνται, μοιρολογούν και κλαίνε, μανάδες εχθρές, μανάδες αδελφές, μανάδες χωρισμένες με συρματοπλέγματα, παιδιά που μάλωσαν διαβαίνοντας το φράχτη της αυλής, λουλούδια που μαράθηκαν σαν έγειραν να μυρώσουν το γειτονικό περβόλι. 

Βιετνάμ, Λίβανος, Ιράκ, Αφγανιστάν, Γιουγκοσλαβία, πάντα Παλαιστίνη, τώρα Συρία, Αίγυπτος, ίσως Ιράν κι η Μέση Ανατολή πυριτιδαποθήκη με πυρηνικό φιτίλι το Ισραήλ.... Γαία εν πυρί μειχθήτω...  Με πρόσχημα το Δίκαιο... Ξανά, όπως στο Ιράκ, όπως στα Βαλκάνια... Με δυο μέτρα και δυο σταθμά πάντα... Για ένα αδειανό πουκάμισο... για μιαν Ελένη..

 Έτσι έμαθαν να σφάζονται οι ανθρώποι. Γιατί το μήλο έπεσε στο διπλανό χωράφι, γιατί το δέντρο φύτρωσε καταμεσίς στο φράχτη, γιατί ο γιος λιμπίστηκε του γείτονα την κόρη, γιατί η θάλασσα χρυσό εγκυμονεί. Τα σπλάχνα της στοχεύουν και χτυπούν. Λιπαίνουν τα σύνορα απ’ τις πληγές, το αίμα τ’ αχνιστό, το δάκρυ το καυτό, τον τρόμο της ψυχής μας. Γονατίσαμε, σερνόμαστε, τη μάνα γης αγκαλιάζουμε, τ’ αγέρι οσμιζόμαστε, τα πάντα μύρισαν ψοφίμι. 

Τα όρνια στα ξερόκλαδα καραδοκούν τα χρήσιμα κουφάρια των ηρωικών πολεμιστών. Τα κουφάρια που θα γίνουν ζωγραφιές, ποιήματα, τραγούδια και παντιέρες, σύμβολα ευγενικά για κούφιες λέξεις: Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, λέξεις κλειδιά για το κλουβί της Πανδώρας. 

Πού την ελπίδα να φυλακίσουμε; Ξέφυγε, πέταξε κι αυτή σκιαγμένη απ’ την επιταγή των καθημερινών σφαλμάτων μας. Στον αέρα χορογραφίες του θανάτου, στη θάλασσα διακριτικές παρακολουθήσεις, σε κάποια ελάχιστα νησιά συναυλίες ειρήνης. 

Απ’ τη μια οι λύκοι σε γκρι και μπλε μείζονα, απ’ την άλλη το πρωινό κελάηδημα των χελιδονιών που δε γνωρίζουν σύνορα. Οι πολλοί ενοχλημένοι χειρονομούν σα να διώχνουν μύγες. «Ποιος θα μας ρωτήσει;» λένε. «Μας κοροϊδεύουν. Όλοι τους.» 

Ο Εγκέλαδος ανατριχιάζει στον ομφαλό της Γαύδου. Η Ελλάδα απομακρύνεται απ’ την Τουρκία 10 εκατοστά το χρόνο. Κούρσα θανάτου. Αυτό το Αιγαίο, που εγκυμονεί πετρέλαιο, ποιος θα το πάρει; Ο Άρης ή ο Εγκέλαδος; 

Φθινόπωρο σχεδόν και τα χελιδόνια μεταναστεύουν. Πότε θα κάνει ξαστεριά; Πότε θα ειρηνέψει ο κόσμος;

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου