Αιωνία η μνήμη
Αιωνία
η μνήμη
Οι
λέξεις!
Πόσο μας λυτρώνουν απ’ το κενό
της ύπαρξης; Πόσο μας παρηγορούν στη
μοναξιά της ανυπαρξίας;
Πετροβολώ με
λέξεις το θάνατο. Τον προκαλώ. Προσπαθώ
να σπάσω τα τείχη των προηγούμενων ζωών
μου. Όμως οι λέξεις είναι αμφίβουλες.
Λυτρώνεσαι μόνο επικοινωνώντας με
ιδανικούς συγγραφείς, διαβάζοντας πίσω
απ’ τις λέξεις που εκείνοι κάποτε
άρθρωσαν, ερμηνεύοντας σύμφωνα με τις
δικές σου ανάγκες τα δικά τους νεύματα
στο άγνωστο.
Οι καθημερινές μας επαφές
θυμίζουν θέατρο παραλόγου. Ειδικά μ’
αυτούς που πάνω απ’ όλους αγαπήσαμε.
Μιλάμε στα είδωλα κι ερμηνεύουμε τους
χρησμούς που ψελλίζουν.
Επαναστατούμε
για τις παρερμηνείες, για την αλλαγή
πλεύσης.
Βαυκαλιζόμαστε με υποσχέσεις
αιωνιότητας, όταν το φθαρτό μας κορμί
καθημερινά μας αποδεικνύει ότι, τίποτε
πίσω δεν γυρνά κι ότι, το ρέμα σταθερά
κατηφορίζει προς τη θάλασσα.
Κατηγορούμε
ό,τι ζηλεύουμε.
Στηλιτεύουμε όσα δε θ’
αγγίξουμε ποτέ.
Μας φορτώνονται κάποια
πράγματα. Σαν κείνα τα δέντρα που
σκαρφαλώνουν στον κορμό κάποιων άλλων
για να τους στραγγίξουν κάθε τους δροσιά.
Πρέπει να κρατάς τις ισορροπίες. Ν’
ακροβατείς απ’ τη σκληρότητα στην
ευσπλαχνία. Να μην αγαπάς κανένα πάνω
απ’ τον εαυτό σου, έτσι όπως ο Χριστός
το δίδαξε..
Τίποτε, ούτε άνθρωπος, ούτε
ιδέα δε θα σταθούν κοντά σου μέχρι το
τέλος.
Γιαυτό κι απολαμβάνω τις κηδείες.
Βγάζω τη γλώσσα μου σε κάθε ψευτοπαρηγόρια.
Όλα είναι μάταια, σύμφωνοι. Τίποτε δεν
αντέχει. Είμαστε εκτρώματα ενός
διεστραμμένου νου. Καταδικασμένοι να
μη γνωρίζουμε ποτέ την αλήθεια.
Καταδικασμένοι να μην αντικρίσουμε
ποτέ τ’ αληθινό μας πρόσωπο.
Ο εαυτός
μας διαλύεται ανάμεσα στις διαδοχικές
μας μεταμορφώσεις. Το καρναβάλι της
φρίκης. Ο πόνος της ύπαρξης.
Ποια δύναμη
αγαθοποιός θα καταδίκαζε έτσι τα πλάσματα
που υποτίθεται ότι από αγάπη έπλασσε;
Πόνος, επιθυμίες, όνειρα, κενό που
γεμίζουμε με ασχολίες που βαφτίζουμε
απαραίτητες. Μονομανίες τα «πρέπει»
εγκλωβίζουν τις επιθυμίες μας, που όσες
πραγματοποιούνται αποδεικνύονται
κενότερες κι απ’ τα όνειρά μας.
Ζήσαμε;
Πότε; Γιατί; Τι καταλάβαμε; Προσφέραμε;
Και λοιπόν;
Όταν όλα θάχουν χαθεί ποιος
θα θυμάται την αιώνια μας μνήμη;
Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου
Νικος Φαραζης Καλημέρα Μαρία. Πολύ όμορφο. Πάντα βρίσκεις παραμέτρους στα θέματά σου που έχουμε παραμερίσει και τις φέρνεις στο προσκήνιο.
ΑπάντησηΔιαγραφή
ΑπάντησηΔιαγραφήMaria Sotiropoulou ευχαριστώ πολύ Νικο που τα διαβάζεις και δεν τα προσπερνάς όπως οι περισσότεροι στο φβ
8 ώρες · Μου αρέσει! · 2
Νικος Φαραζης Δεν μπορείς να τα προσπεράσεις Μαρία. Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που πιάνεις τα θέματά σου. Ακόμη και σε ένα ψυχρά ειδησεογραφικό θέμα που απευθύνεται στο μυαλό, πάντα έχεις τον τρόπο σου να χώνεις και λίγο συναίσθημα. Αν δεν τραβήξεις και μια γρατζουνιά στην καρδιά μας θα σκάσεις.
2 λεπτά · Δεν μου αρέσει · 1
Maria Sotiropoulou Ευχαριστώ πολύ Νίκο μου για τη διαπίστωση και για τον ποιητικό τρόπο που το εκφράζεις. Προσπαθώ να δω το κάθε γεγονός πιο σφαιρικά με την καρδιά μου.
Καλημέρα Μαρία! Σ' ευχαριστώ γι αυτή την κατάθεση ψυχής που με έκανε να συγκινηθώ, καθώς με αντιπροσωπεύουν όσα λες... Πράγματι, έτσι είναι η ζωή!!! Καλές γιορτές!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Μαρία! Σ' ευχαριστώ γι αυτή την κατάθεση ψυχής που με έκανε να συγκινηθώ, καθώς με αντιπροσωπεύουν όσα λες... Πράγματι, έτσι είναι η ζωή!!! Καλές γιορτές!
ΑπάντησηΔιαγραφήAnnitsa Varchalama Arvaniti Το κειμενο σου ειναι ρεαλιστικο αλλα δυσκολα διαχειριζεσαι τον αποχωρισμο ενος πολυ δικου σου ανθρωπου ,γονιου παιδιου πολυ χειροτερα , αδελφου,,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μου αρέσει · Απάντηση · 1 · 24 λεπτά
Annitsa Varchalama Arvaniti
Annitsa Varchalama Arvaniti Ο χρονος απαλυνει τον πονο αλλα η μνημη μενει σε κατι που ειπαν σε κατι που εκαναν ,ισως για τον εαυτο μας το εχουμε αποδεχτει και το αντιμετωπιζουμε με ρεαλισμο γιατι ετσι ειναι η ζωη ομως δυσκολα αντιμετωπιζουμε τον αποχωρισμο απο τους αγαπημενους μας πολυ περισσοτετα το νημα της ζωης τους κοπει /προωρα η βιαια Φιλια.