Ικάρειον κέλυφος
Ικάρειον κέλυφος
Πετούσαμε
περήφανοι στο κυβερνητικό φάλκον.
Γεράκι χαρισμένο από την αγορά κάποιων πολεμικών μιράζ. Πολυέξοδο γιαυτό ξαναδωρισμένο στην κυβέρνηση για τις επίσημες μετακινήσεις. Λίγο γρουσούζικο. Συνήθιζαν ν’ αστειεύονται οι υπουργοί αν θάφθαναν τελικά στον προορισμό τους. Καλοπροαίρετα. Όπως συνηθίσαμε να μιλάμε για τ’ αεροπλάνα της Ολυμπιακής που θάναι έκπληξη αν πετάξουν στην ώρα τους. Θάπρεπε νάναι το κόσμημα. Το ασφαλέστερο των αεροπλάνων αφού μετέφερε μόνο υπουργούς και δημοσιογράφους. Έτσι το πίστευαν. Όλες οι συνεντεύξεις γίνονταν στα όρθια εν πτήσει, άπειρες φορές είχαμε δει από τις κάμερες σκηνές πανηγυρισμών -σαμπάνιες κι εναγκαλισμούς- μετά κάποιαν εθνική επιτυχία. Τυπική πτήση μέχρι σε μια γειτονική πρωτεύουσα το Βουκουρέστι.
Άρκεσαν 1-2 λεπτά. Τα κέρινα φτερά του Ίκαρου δεν έλιωσαν από τον ήλιο. Η αλαζονεία του ανθρώπου είναι τόσο εύθραυστη! Απότομη πτώση, περιδίνηση, η είσοδος στον Καιάδα, λίγα, ελάχιστα λεπτά μέχρι να επανακτηθεί ο έλεγχος απ’ τους πιλότους. Ομαλή προσγείωση.
Τα φτερά του Ικάρου ανέπαφα. Το κορμί του διαμελισμένο απ’ την υπενθύμιση της εξουσίας της φύσης.
Όσοι τυχαία βρέθηκαν προσδεμένοι στην χειρουργική καρέκλα της τεχνολογίας διασώθηκαν, βλέποντας τους φίλους και συναδέλφους τους να αιωρούνται και να συνθλίβονται στη δίνη της ανυπαρξίας. Όλα εσωτερικά. Σαν το κλούβιο αυγό που μυρίζει θάνατο. Εξωτερικά τίποτε δε φανερώνει την τραγωδία.
«Τι πάει να πει :Πρέπει να συνηθίσουμε να ζούμε με τους σεισμούς;» με ρώτησαν.
«Μα τ’ ότι πρέπει να συνηθίσουμε την ιδέα του ότι είμαστε θνητοί», αποκρίθηκα.
Ό, τι κι αν κάνουμε, όσο κι αν προοδεύει η επιστήμη και η τεχνολογία κάπως θα πεθαίνουμε, αφού γιαυτό γεννηθήκαμε.
Και βέβαια είναι άδικος ο θάνατος, όπως είναι και η ζωή. Εκπληκτική η αναλογία των νέων στο μακάβριο προσκλητήριο του Εγκέλαδου.
Και βέβαια είναι άδικο τ’ ότι τόσο σημαντικοί και χρήσιμοι άνθρωποι εξαφανίστηκαν σ’ ένα λεπτό την ώρα που εύποροι συνήθως υπερήλικες διατηρούνται ανοϊκοί και παραπληγικοί επί δεκαετίες σε οργανωμένα κέντρα ευγηρίας.
Θρηνώ για το Δαίδαλο που έδεσε με τα ίδια του τα χέρια τα φτερά που αποδείχθηκαν σάβανο για το γιο του. Άκουσα για κάποιο «μάστερ» που ανάγκασε το νεαρό Κρανιδιώτη να συντροφεύσει τον πατέρα του στη μοιραία πτήση.
Όχι. Ο τολμών δε νικά. Απλώς ανοίγει δρόμους. Κι αν κάτι πρέπει να μάθουμε απ’ αυτή τη συντριβή της αλαζονείας μας είναι ότι κανείς, μα κανείς δεν είναι πάνω απ’ τους κανόνες ασφαλείας.
«Μην κυκλοφορείτε άσκοπα και όσο κάθεστε παραμένετε προσδεδεμένοι» Αυτό τουλάχιστον όλες οι αεροπορικές εταιρείες δεν παύουν να το επαναλαμβάνουν.
Γεράκι χαρισμένο από την αγορά κάποιων πολεμικών μιράζ. Πολυέξοδο γιαυτό ξαναδωρισμένο στην κυβέρνηση για τις επίσημες μετακινήσεις. Λίγο γρουσούζικο. Συνήθιζαν ν’ αστειεύονται οι υπουργοί αν θάφθαναν τελικά στον προορισμό τους. Καλοπροαίρετα. Όπως συνηθίσαμε να μιλάμε για τ’ αεροπλάνα της Ολυμπιακής που θάναι έκπληξη αν πετάξουν στην ώρα τους. Θάπρεπε νάναι το κόσμημα. Το ασφαλέστερο των αεροπλάνων αφού μετέφερε μόνο υπουργούς και δημοσιογράφους. Έτσι το πίστευαν. Όλες οι συνεντεύξεις γίνονταν στα όρθια εν πτήσει, άπειρες φορές είχαμε δει από τις κάμερες σκηνές πανηγυρισμών -σαμπάνιες κι εναγκαλισμούς- μετά κάποιαν εθνική επιτυχία. Τυπική πτήση μέχρι σε μια γειτονική πρωτεύουσα το Βουκουρέστι.
Άρκεσαν 1-2 λεπτά. Τα κέρινα φτερά του Ίκαρου δεν έλιωσαν από τον ήλιο. Η αλαζονεία του ανθρώπου είναι τόσο εύθραυστη! Απότομη πτώση, περιδίνηση, η είσοδος στον Καιάδα, λίγα, ελάχιστα λεπτά μέχρι να επανακτηθεί ο έλεγχος απ’ τους πιλότους. Ομαλή προσγείωση.
Τα φτερά του Ικάρου ανέπαφα. Το κορμί του διαμελισμένο απ’ την υπενθύμιση της εξουσίας της φύσης.
Όσοι τυχαία βρέθηκαν προσδεμένοι στην χειρουργική καρέκλα της τεχνολογίας διασώθηκαν, βλέποντας τους φίλους και συναδέλφους τους να αιωρούνται και να συνθλίβονται στη δίνη της ανυπαρξίας. Όλα εσωτερικά. Σαν το κλούβιο αυγό που μυρίζει θάνατο. Εξωτερικά τίποτε δε φανερώνει την τραγωδία.
«Τι πάει να πει :Πρέπει να συνηθίσουμε να ζούμε με τους σεισμούς;» με ρώτησαν.
«Μα τ’ ότι πρέπει να συνηθίσουμε την ιδέα του ότι είμαστε θνητοί», αποκρίθηκα.
Ό, τι κι αν κάνουμε, όσο κι αν προοδεύει η επιστήμη και η τεχνολογία κάπως θα πεθαίνουμε, αφού γιαυτό γεννηθήκαμε.
Και βέβαια είναι άδικος ο θάνατος, όπως είναι και η ζωή. Εκπληκτική η αναλογία των νέων στο μακάβριο προσκλητήριο του Εγκέλαδου.
Και βέβαια είναι άδικο τ’ ότι τόσο σημαντικοί και χρήσιμοι άνθρωποι εξαφανίστηκαν σ’ ένα λεπτό την ώρα που εύποροι συνήθως υπερήλικες διατηρούνται ανοϊκοί και παραπληγικοί επί δεκαετίες σε οργανωμένα κέντρα ευγηρίας.
Θρηνώ για το Δαίδαλο που έδεσε με τα ίδια του τα χέρια τα φτερά που αποδείχθηκαν σάβανο για το γιο του. Άκουσα για κάποιο «μάστερ» που ανάγκασε το νεαρό Κρανιδιώτη να συντροφεύσει τον πατέρα του στη μοιραία πτήση.
Όχι. Ο τολμών δε νικά. Απλώς ανοίγει δρόμους. Κι αν κάτι πρέπει να μάθουμε απ’ αυτή τη συντριβή της αλαζονείας μας είναι ότι κανείς, μα κανείς δεν είναι πάνω απ’ τους κανόνες ασφαλείας.
«Μην κυκλοφορείτε άσκοπα και όσο κάθεστε παραμένετε προσδεδεμένοι» Αυτό τουλάχιστον όλες οι αεροπορικές εταιρείες δεν παύουν να το επαναλαμβάνουν.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Η ΑΥΓΗ στήλη "εξ αφορμής" 18-9-99
Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου