Για ποιαν Ευρώπη;

Για ποιαν Ευρώπη;;

Την ώρα που ο προεκλογικός πυρετός φουντώνει στην Ευρώπη, νέοι νεκροί ξεβράζονται στις ακτές της. Ευχολόγια ξανά. Τα ξανακούσαμε από τον Ιταλό πρωθυπουργό. "Για την Ευρώπη των λαών και όχι των τραπεζών". Τα έλεγαν και στην προηγούμενη τραγωδία στη Λαμπεντούζα. Για τις επερχόμενες αλλαγές στη μεταναστευτική πολιτική που θα δρομολογούσε η Ελλάδα μόλις έπαιρνε στα χέρια της την Προεδρία της ΕΕ. Τώρα που την έχει κρατά το στόμα κλειστό κι ας μεσολάβησαν δεκάδες νέοι νεκροί στο Αιγαίο. Η ελληνική κυβέρνηση αρκείται στις φιέστες και την υποδοχή των υπουργών της ΕΕ για δήθεν συσκέψεις χωρίς αντικείμενο και χωρίς αποφάσεις. Ο βασιλιάς είναι γυμνός και κανείς δεν το φωνάζει. Κοντεύει να λήξει η προεδρία της Ελλάδας και θα περάσει εντελώς απαρατήρητη. Σκιώδης.

Στην Ουκρανία ο εμφύλιος μαίνεται και η Ευρώπη, που μας καλεί να μαζεύουμε ακόμη και διαδικτυακά υπογραφές για να θέσει στο Ευρωκοινοβούλιο το πιο απίθανο θέμα, αρνείται ν’ αξιολογήσει αποφάσεις από δημοψηφίσματα,  που έγιναν από ανθρώπους που στήνονταν στην ουρά για να ψηφίσουν με κίνδυνο τη ζωή τους.    Αυτό θεωρείται δημοκρατία σήμερα. Η συλλογή δημοψηφισμάτων μέσω τηλεφώνου ή μ’ ένα πάτημα του κουμπιού για τον δημοφιλέστερο προορισμό διακοπών, είναι πιο αποτελεσματική και εύκολη από την απόφαση για την πολιτική και τον ηγέτη που χρειάζεται η μαμά  πατρίδα μας ή η γιαγιά Ευρώπη. Υπάρχει η ψευδαίσθηση ότι αποφεύγοντας την κάλπη αποφεύγεις τη συνενοχή για τη λάθος επιλογή ή τη συνυπευθυνότητα που απαιτεί έμπρακτη συστράτευση. Πέρασε η εποχή της ενθουσιώδους πολιτικής στράτευσης και της σιγουριάς για την αέναη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων μέσα από τους αγώνες. Κυριαρχεί η ηττοπάθεια και ο πεσιμισμός. Επιστροφή στη μοιρολατρεία. Εκείνοι είναι οι δυνατοί εμείς οι αδύναμοι. Εκείνοι όλα τα προβλέπουν, εμείς μόνο τα παθαίνουμε. Εκείνοι βρίσκονται στο απυρόβλητο, εμείς μόνιμα βουλιάζουμε κάτω από το πέλμα των νόμων που εκείνοι θεσπίζουν για μας.

Από την άλλη είμαστε στενόκαρδοι. Μπορεί να συγκινούμαστε από τις φωτογραφίες των παιδιών που πνίγονται στα σαπιοκάραβα της λαθρομετανάστευσης, αλλά δε θέλουμε περισσότερους μετανάστες και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε όλους αυτούς που σοδιάζονται στα κάτεργα υποδοχής τους. Μπορεί να λυπόμαστε για τους νεκρούς στη Συρία ή όπου αλλού μας δείχνουν στις ειδήσεις, αλλά πιστεύουμε ότι δε μας αφορά και το κυριότερο έχουμε την πεποίθηση ότι εμείς δικαιούμεθα καλύτερη τύχη και πλουσιότερη ζωή από τον οποιοδήποτε μετανάστη. Μιλάμε για ισότητα και ελευθερία με περισσή υποκρισία. Τα δικά μας δικαιώματα θεωρούμε ότι είναι πάντα περισσότερα από των άλλων που μειονεκτούν, γιαυτό και ανεχόμεθα την ιεράρχηση, που μας επιβάλουν οι δυνατότεροι στην οικονομική πυραμίδα. Κρατάμε σφιχτά τη θέση του γραναζιού του συστήματος μέχρι να μας πετάξουν στα άχρηστα. Ακόμη και τότε αντί να επαναστατήσουμε, απλώς γυρεύουμε τρόπο να λύσουμε με κάθε τρόπο ευθύ ή πλάγιο το δικό μας προσωπικό πρόβλημα.

Στις Ευρωεκλογές και φέτος δυστυχώς παντού στην Ευρώπη αναμένεται η συνήθης μεγάλη αποχή, ενώ στην -με πληρωμή- ψηφοφορία της Ευροβίζιον υπερψηφίστηκε η Κονσίτα, η σεμνή τρανσεξουαλ με μούσι από την Αυστρία, που ήθελε να στείλει αντι-ομοφοβικό  μήνυμα στον Πούτιν και τους ευρωπαίους φιλοναζί.

Ταυτόχρονα ακόμη και την ώρα των αποτελεσμάτων χειροκροτήθηκε η ουκρανή, ενώ  γιουχαίστηκαν άγρια οι ρωσίδες, από ένα κοινό, που αγνοεί την Ευρωπαϊκή Ιστορία και κρίνει πάντα μονόπλευρα σε θέματα που αφορούν γειτονιές, όπως τα Βαλκάνια ή τη περιοχή γύρω απ’ τη Μαύρη θάλασσα, αλλά υποστηρίζει ολόθερμα μονόπλευρες επεμβάσεις στα εδάφη τους. Το ζήσαμε με τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, το ξαναζούμε σήμερα.

Η Ευρώπη είναι το σπίτι των λαών που περικλείονται από τα Ουράλια μέχρι την Μεσόγειο, τον Ατλαντικό και τη Βόρεια θάλασσα. Έτσι το μάθαμε με αίμα στην κοινή μας Ιστορία. Η νομισματική ένωση δεν είναι παρά ένα ελάχιστο επεισόδιο σε αυτή την περιπέτεια. Αυτό που μας δένει είναι η σοφία που αποκτήσαμε μετά από αιώνων αλληλοσφαγή, η ελευθερία που λατρέψαμε με αδιάκοπους αγώνες, η δημοκρατία που κατοχυρώσαμε μέσα από αλλεπάλληλες διαψεύσεις και επανεκκινήσεις και ο ελληνοκεντρικός πολιτισμός, που βασίζεται στη κατανόηση του διαφορετικού και την αφομοίωση του ξένου.

Η άνοδος του ευρωσκεπτικισμού και του νεοναζισμού οφείλεται στις λάθος επιλογές της ηγεσίας της Ευρώπης μέχρι σήμερα. Νοιώθουμε προδομένοι. Δεν είναι αυτή η Ευρώπη που ονειρευτήκαμε όταν ξεκινούσαμε. Η Ευρώπη θα μπορούσε να γίνει η κοινή πατρίδα όλων των λαών της και υπόδειγμα ανάπτυξης για όλη την Γη, απλώς αν ξαναδιάβαζε τις αρχές στο Καταστατικό της. Οι ευρωπαίοι πολίτες καλούνται τώρα ν’ αποδείξουν αν θέλουν αυτή την Ευρώπη και όχι την Ευρώπη, που επιβάλουν τα συμφέροντα των αγορών. Αυτή η Ευρώπη διασφαλίζεται μόνο με ψήφο στην Αριστερά.

Το μόνο που απαιτείται είναι η συμμετοχή όλων με την ψήφο τους. Το χρωστάμε για να μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο Αύριο.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου