Maria Sotiropoulou

Αμμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες Οι παλιότεροι θυμούνται το θρυλούμενο παιχνίδι των αρχαίων σπαρτιατών με τις γενιές να κοκορεύονται τραγουδιστά για τα επιτεύγματα. Πρώτα οι γέροι, έπειτα οι νιοι και τέλος τα παιδιά με το πεισματάρικο «Αμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρονες» = εμείς θα γίνουμε καλυτερότεροι (που θάλεγε και η σύγχρονη διαφήμιση).  Σήμερα το χάσμα των γενεών συμπτύσσεται με την ταχύτητα που η τρύπα του όζοντος  πλαταίνει. Η πείρα δεν θεωρείται στοιχείο θετικό. Η σοφία συγκεντρώνεται ταχύτατα στα κυκλώματα των κομπιούτερ, κυκλοφορεί και αναδιατάσσεται.  Αν και οι αρχαίοι έλληνες έλεγαν «σοφός ουχ ο πολλά ειδώς, αλλ’ ο χρήσιμα», σοφία σήμερα θεωρείται η γνώση μόνο των εμπορικά εκμεταλλεύσιμων στοιχείων. Η μονομέρεια επικρατεί στη σύγχρονη παιδεία, έτσι που κάθε χρόνο ν’ απολαμβάνουμε από τα χείλη της παρελαύνουσας νεολαίας την άποψη ότι την 28η Οκτωβρίου γιορτάζουμε τη νίκη του Κολοκοτρώνη κατά του Σαντάμ. Τα ίδια παιδιά ταχύτατα εξοικειώνονται στη...

Ευ- άγγελος λόγος                Ανάγκη συμπτώσεως ελπίδων.  Ειδωλολάτρα Χριστούγεννα,  Ευαγγελισμός της Ελλάδας,  Χριστός Ανέστη ως εαρινή Περσεφόνη.  Ιστορική παλίρροια. Πεδίον βολής.  Χρηματιστηριακή έκρηξη πυρπολεί τον υποτιμημένο μόχθο, συσκέψεις κατά της ληστείας, αλαλαγμοί «σταύρωσον αυτόν» στοχεύουν τον Ξένιο Δία δια τηλεοπτικών παραθύρων, νιφάδες τρόμου επί  μονήρων κεφαλών εκ χιόνος.  ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ανεμίζουν τον τόνο του ρήματος.  «Ως πότε παλικάρια θα ζώμεν....;» σαλπίζουν οι ερπύστριες.  Χειροκροτούν πλαστικά σημαιάκια στο σούπερ μάρκετ την Ευρωπαϊκήν κοινοκτημοσύνη των κατεχόντων καθώς οι άστεγοι ανθίζουν στα πεζοδρόμια.  Οι συνταξιούχοι πορεύονται διεκδικώντας χαμένα λάβαρα, καθώς τα νιάτα στην καφετέρια υψιπετώς ονειρεύονται κινητές επικοινωνίες κι επαφές δια δικτύου.  Άμωμη σύλληψη. Έρως δια κρίνου. Σεξ εικονικό. Επανάσταση αισθημάτω...

Την ψυχή μου αναζητώ στο στρίφωμα του κόσμου Με λέξεις σφραγίζω τα αισθήματα στο τελωνείο της ύπαρξης. Στα σύνορα  της ψυχής μου περιπολώ. Οι εισβολείς καραδοκούν τον ύπνο που βαραίνει τα βλέφαρά μου.  Καθώς αλάλαζαν τα μεγάφωνα των υποψηφίων: «Άγιος, άγιος Κύριος Σαβαώθ» χρησμοδοτούσα την κατάνυξη των κρίνων που έγερναν απορημένα.  Μετουσιώθηκαν οι παπαρούνες στην αχλύ των ονείρων.  Η παλίρροια των ορίων της λευτεριάς παράσυρε τον χρυσό του έρωτα την ώρα που οι φωνές των παιδιών έσπαζαν ρόδια πολύχρωμα στο κλωνάρι της έπαρσης.  Ρακοσυλλέκτες της αγάπης επί τον ιματισμόν της βάζαμε κλήρον.  Οι μέρες μαζεύτηκαν σα ρούχα κακοπλυμένα και χρωματίστηκαν σταριού φρόνηση.  Οι μηχανές ξεσχίζουν τις σκέψεις μου. Σφιχτοκλειδώνω τους αρμούς της καρδιάς μου. Κανείς από τους εισβολείς δε θα περάσει.  Τ’ όστρακο της λευτεριάς κυμάτισε την ανάσα του πελάου.  Ούριος άνεμος το σκαρί μου ξεκόλλησε απ’ τις ξέρες κι οι ουρανοί καραδοκούν τ...

Θησέα μην αργείς Επιστροφή στο Σκείρωνα και τον Προκρούστη. Τα πάρκιν των εθνικών μας δρόμων άντρα ληστών με καλάσνικοφ που αντικατέστησαν το ρόπαλο του Περιφήτη. Καθημερινά απαγωγές νηπίων εν μέσει οδώ. 10.000 ασυνόδευτα προσφυγόπουλα που γλίτωσαν από την Κόλαση του πολέμου και του θαλασσοπνιγμού εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας στην Ευρώπη της ασφάλειας και της ευημερίας.  Η θαλπωρή των Αλκυονίδων κάλπικη. Η αθωότητα των πεύκων μας απατηλή. Παντού στο δρόμο μας ενεδρεύει ο Σίνης ο Πιτυοκάμπτης. Η Κακιά Σκάλα δεν παρεκάμφθη, απλώς μετανάστευσε το κρεβάτι του Προκρούστη.  Τα διόδια μαζεύουν τις νταλίκες και τα τρακτέρ σαν κλωσσόπουλα, ενώ τα ΙΧ και τα λεωφορεία πληρώνουν με πιστωτική το τέλος ανακούφισης στις καφετέριες.  Να λοιπόν που και στην άσφαλτο βλαστάνουν πειρατικές ιστορίες απ΄ αυτές που γοητεύουν τα παιδιά. Η μυστηριώδης νήσος της «Αθηνών- Κορίνθου»! Η Οδύσσεια της "Αθηνών- Θεσσαλονίκης"!  Δεν είναι μόνο ο Μινώταυρος  που συνηθίζαμε να θυσ...

Πότε θα κάνει ξαστεριά;                         Ο πόλεμος αργά μα σταθερά σιμώνει. Η καυτή του ανάσα πυρπόλησε τους βορινούς μας φράχτες. Τα λουλούδια στο περβόλι μας μαράθηκαν. Η άνοιξη τρόμαξε, κρύφτηκε στο μαύρο χώμα, κούρνιαξε κάτω απ’ τη φλούδα της γης να περιμένει το τέλος.  -Εδώ τελειώνουν, είπε, οι εποχές. Μόνη εποχή ο όλεθρος.  Μανάδες σκούζουν και μαλλιοτραβιούνται, μοιρολογούν και κλαίνε, μανάδες εχθρές, μανάδες αδελφές, μανάδες χωρισμένες με συρματοπλέγματα, παιδιά που μάλωσαν διαβαίνοντας το φράχτη της αυλής, λουλούδια που μαράθηκαν σαν έγειραν να μυρώσουν το γειτονικό περβόλι. Έτσι έμαθαν να σφάζονται οι ανθρώποι. Γιατί το μήλο έπεσε στο διπλανό χωράφι, γιατί το δέντρο φύτρωσε καταμεσίς στο φράχτη, γιατί ο γιος λιμπίστηκε του γείτονα την κόρη, γιατί η θάλασσα χρυσό εγκυμονεί. Τα σπλάχνα της στοχεύουν και χτυπούν. Λιπαίνουν τα σύνορα απ’ τις πληγές, το αίμα  τ’ αχνιστό, το δάκρυ το καυ...