Την ψυχή μου αναζητώ στο στρίφωμα του κόσμου

Την ψυχή μου αναζητώ στο στρίφωμα του κόσμου

Με λέξεις σφραγίζω τα αισθήματα στο τελωνείο της ύπαρξης. Στα σύνορα  της ψυχής μου περιπολώ. Οι εισβολείς καραδοκούν τον ύπνο που βαραίνει τα βλέφαρά μου. 

Καθώς αλάλαζαν τα μεγάφωνα των υποψηφίων: «Άγιος, άγιος Κύριος Σαβαώθ» χρησμοδοτούσα την κατάνυξη των κρίνων που έγερναν απορημένα. Μετουσιώθηκαν οι παπαρούνες στην αχλύ των ονείρων.

 Η παλίρροια των ορίων της λευτεριάς παράσυρε τον χρυσό του έρωτα την ώρα που οι φωνές των παιδιών έσπαζαν ρόδια πολύχρωμα στο κλωνάρι της έπαρσης. 

Ρακοσυλλέκτες της αγάπης επί τον ιματισμόν της βάζαμε κλήρον. 

Οι μέρες μαζεύτηκαν σα ρούχα κακοπλυμένα και χρωματίστηκαν σταριού φρόνηση. 

Οι μηχανές ξεσχίζουν τις σκέψεις μου. Σφιχτοκλειδώνω τους αρμούς της καρδιάς μου. Κανείς από τους εισβολείς δε θα περάσει. 

Τ’ όστρακο της λευτεριάς κυμάτισε την ανάσα του πελάου. 

Ούριος άνεμος το σκαρί μου ξεκόλλησε απ’ τις ξέρες κι οι ουρανοί καραδοκούν το μισεμό μου. 

Την ψυχή μου αναζητώ στο στρίφωμα του κόσμου.

 Το σκιάδι του λογικού πνίγηκε στον ωκεανό του αναντίρρητου και τα μαλλιά μου λύθηκαν φεγγαροσκάλες. 

Προκαλούσα το θάνατο μα κείνος -χαμίνι- μούπαιζε κρυφτό. «Είναι άδικο» του φώναζα με λύσσα. «Αφού εσύ πάντα νικάς.» Χαμογέλασε τρυφερά και χάθηκε στη στροφή τ’ ανέμου. 

Ξαφνικά που χειμώνιασε φέτος!

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου