Ευ- άγγελος λόγος

Ευ- άγγελος λόγος

               Ανάγκη συμπτώσεως ελπίδων. 

Ειδωλολάτρα Χριστούγεννα, 

Ευαγγελισμός της Ελλάδας, 

Χριστός Ανέστη ως εαρινή Περσεφόνη. 

Ιστορική παλίρροια. Πεδίον βολής. 

Χρηματιστηριακή έκρηξη πυρπολεί τον υποτιμημένο μόχθο, συσκέψεις κατά της ληστείας, αλαλαγμοί «σταύρωσον αυτόν» στοχεύουν τον Ξένιο Δία δια τηλεοπτικών παραθύρων, νιφάδες τρόμου επί  μονήρων κεφαλών εκ χιόνος.

 ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ανεμίζουν τον τόνο του ρήματος.

 «Ως πότε παλικάρια θα ζώμεν....;» σαλπίζουν οι ερπύστριες. 

Χειροκροτούν πλαστικά σημαιάκια στο σούπερ μάρκετ την Ευρωπαϊκήν κοινοκτημοσύνη των κατεχόντων καθώς οι άστεγοι ανθίζουν στα πεζοδρόμια. 

Οι συνταξιούχοι πορεύονται διεκδικώντας χαμένα λάβαρα, καθώς τα νιάτα στην καφετέρια υψιπετώς ονειρεύονται κινητές επικοινωνίες κι επαφές δια δικτύου. 

Άμωμη σύλληψη. Έρως δια κρίνου. Σεξ εικονικό. Επανάσταση αισθημάτων. Επικονίαση μνήμης.

 Υφαίνουμε το κιλίμι του ’21 με Κολοκοτρώνηδες και Μπουμπουλίνες λησμονώντας τους Κατσώνηδες που στο Αιγαίο φόρεσαν το σπαθί τους αρραβώνα. 

Την αλυσίδα των ματαιωμένων εξεγέρσεων διαγράφουμε για την καταγραφή της αμφίβολης εκπυρσοκρότησης προ του λαβάρου της αγίας Λαύρας.

 Κάλλιο να μνημονεύαμε τους ανώνυμους άκαρπους ξεσηκωμούς τεσσάρων αιώνων δουλείας.

 Σπέρμα ελευθερίας. Κοινωνία ελληνικής παιδείας. Χωνευτήρι πολιτισμών. Τροπισμός προς τους ισχυρούς. 

Άλλοι πάντα καταγγέλλονται για τα δικά μας λάθη.

 Η Μοίρα της ιστορικής στιγμής μορφάζει καθώς σημαίνει μεσάνυχτα. 

Δουλεία - Επανάσταση,

 Ειρήνη -Πόλεμος, 

Ζωή- Θάνατος. 

Λίκνο των ανθρώπων η αιώρα της Ιστορίας. 

Δείκτης αμετάθετος «πάρεξ ελευθερίαν και γλώσσαν».

 Ιερουργούν οι κοπετοί των προσφύγων καθώς ανατέλλει το ουράνιον τόξο. 

Ανάγκη να πέφτουν οι ισχυροί, να σαπίζουν οι αυτοκρατορίες, να πνέουν νέοι άνεμοι σαρώνοντας τα σκύβαλα.

 Τούτη η πατρίδα άντεξε ως χρυσίον επί την πυράν. 

Δούλη κι αφέντρα, πρώτη και έσχατη. 

Τούτη η γλώσσα κιβωτός πολιτισμού.

 Τούτος ο λαός ακρόπολη δημοκρατίας, δελφίνι ανεξαρτησίας, ανεμώνη λευτεριάς. 

Τούτη η γυμνόστερνη στεριά, τούτη η οργωμένη θάλασσα, αγόγγυστα πορεύεται, ακάματα καρποφορεί, πάντα θα αντιστέκεται. 

Γιαυτήν ελπίδας φεγγοβόλημα το «χαίρε κεχαριτωμένη».

Δημοσιεύτηκε στην στήλη "εξ αφορμής" ΑΥΓΗ 24-3-98

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου