Θησέα μην αργείς

Θησέα μην αργείς

Επιστροφή στο Σκείρωνα και τον Προκρούστη. Τα πάρκιν των εθνικών μας δρόμων άντρα ληστών με καλάσνικοφ που αντικατέστησαν το ρόπαλο του Περιφήτη. Καθημερινά απαγωγές νηπίων εν μέσει οδώ. 10.000 ασυνόδευτα προσφυγόπουλα που γλίτωσαν από την Κόλαση του πολέμου και του θαλασσοπνιγμού εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας στην Ευρώπη της ασφάλειας και της ευημερίας. 

Η θαλπωρή των Αλκυονίδων κάλπικη. Η αθωότητα των πεύκων μας απατηλή. Παντού στο δρόμο μας ενεδρεύει ο Σίνης ο Πιτυοκάμπτης. Η Κακιά Σκάλα δεν παρεκάμφθη, απλώς μετανάστευσε το κρεβάτι του Προκρούστη. 

Τα διόδια μαζεύουν τις νταλίκες και τα τρακτέρ σαν κλωσσόπουλα, ενώ τα ΙΧ και τα λεωφορεία πληρώνουν με πιστωτική το τέλος ανακούφισης στις καφετέριες. 

Να λοιπόν που και στην άσφαλτο βλαστάνουν πειρατικές ιστορίες απ΄ αυτές που γοητεύουν τα παιδιά. Η μυστηριώδης νήσος της «Αθηνών- Κορίνθου»! Η Οδύσσεια της "Αθηνών- Θεσσαλονίκης"! 

Δεν είναι μόνο ο Μινώταυρος  που συνηθίζαμε να θυσιάζουμε τον ανθό για να στεριώσουν τα γιοφύρια κι οι πολλές λωρίδες ταχείας κυκλοφορίας. Είναι και οι ορδές των αγροτών, που με συνέπεια επιδημίας εφορμούν κατά τη χειμερία νάρκη των αγρών. Είναι και οι συμμορίες των πιστολέρο που καραδοκούν πότε το πιτσιρίκι θ’ απαιτήσει ν’ ανακουφιστεί στη φύση από τα καλούδια που το μπουκώνουμε στη διαδρομή. 

Πάνε τα χρόνια που το ΙΧ στέγαζε τα παράνομα ζευγαράκια. Δεν είναι πια οι ματάκηδες που καραδοκούν για τσάμπα τσόντα. Ο θάνατος στήνει καρτέρι στα ερωτικά στέκια.

 Στο χρηματιστήριο αξιών η τιμή της ζωής πέφτει ταχύτερα απ’ τους υπόλοιπους δείχτες και κανένα επιτόκιο δε μπορεί ν’ ανακάμψει αυτή την κατρακύλα. 

Τίποτε δε μας ασφαλίζει απ’ τον καθημερινό κίνδυνο. Η ασφάλεια κατάντησε προσωπική υπόθεση γιατί εξαγοράσαμε την ησυχία της ανωνυμίας με το ξεπούλημα κάθε αλληλεγγύης. 

Τις προάλλες στο σταθμό του ηλεκτρικού στην Ομόνοια μια γριά μισοπάλαβη χτύπησε με την ομπρέλα της στο κεφάλι μιαν ανύποπτη κοπέλα κι άρχισε να την βρίζει πατόκορφα σαν εκπρόσωπο της γενιάς της απωλείας. Όλοι χάζευαν ή έκαναν πως δεν καταλαβαίνουν, ενώ η μικρή έβαλε τα κλάματα. 

Κανείς δεν έτρεξε να την παρηγορήσει, να τη ρωτήσει αν πόνεσε. 

Κάποιοι παππούδες έκριναν ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να τα ψάλλουν στη νεολαία που δε σηκώνεται στο λεωφορείο και που όπως το έγραψαν και οι εφημερίδες είναι ατομιστές και καλοπερασάκηδες. 

Κάποιοι νέοι πιο θαρραλέοι το πήραν προσωπικά κι άρχισαν να τους κοντράρουν. Τα πράγματα χόντρυναν όταν οι γέροι άρχισαν να βρίζουν τους γονείς των νέων, που ευθύνονται για την ανατροφή που τους έδωσαν και ενώ παρατασσόντουσαν οι γενιές σε θέση μάχης («άμες γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες» που χόρευαν κι οι σπαρτιάτες) ως από μηχανής θεός ήλθε το τρένο. 

Προφανώς τα αστυνομικά μέτρα δεν επαρκούν. Η Ελλάς παραμένει φρενοκομείον. Η Ευρώπη παραμένει φυλακή με πάντα υπερπλήρη τη πτέρυγα μελλοθανάτων. Τι να σου κάνει κι η κάθε κυβέρνηση; 

 Ίσως δε χρειαζόμαστε παρά κάποιο δεκαεξάχρονο Θησέα να καθαρίσει για όλους μας.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου