Μαρτυρία της κας Tagawa για την πυρηνική βόμβα στο Ναγκασάκι

Μαρτυρία της κας Tagawa για την πυρηνική βόμβα στο Ναγκασάκι

Όπως τη διηγήθηκε μπροστά σε επισήμους και μαθητές στο Δημαρχείο Σαντορίνης 17-9-2016

Στις 9 Αυγούστου 1945 μια ατομική βόμβα έπεσε στην πόλη του Ναγκασάκι. Είχαμε μετακινηθεί στο to Doinokubi που βρίσκεται  δυτικά του Ναγκασάκι περίπου 9 χμ από το επίκεντρο. Ήμουν με την οικογένειά μου σε ένα καταφύγιο αλλά διψάσαμε. Μόλις βγήκαμε είδαμε μια τρομακτική λάμψη και ακούσαμε τον φοβερό κρότο της έκρηξης. Δεν ξέρω πώς ξαναμπήκαμε στο καταφύγιο αλλά μετά από κάποιαν ώρα κοιτάξαμε έξω να δούμε τι έγινε. Είδαμε ένα τρομακτικό σύννεφο σαν μανιτάρι πάνω μας. Συνέπεια αυτού ήταν ότι υπέφερα σε όλη μου τη ζωή από τις επιπτώσεις της ραδιενέργειας. Σαν παιδί ήμουν τόσο αναιμική που λιποθυμούσα συνεχώς, αργότερα υποβλήθηκα σε χειρουργεία στους πνεύμονες, τη μήτρα, το μάτι και το μάγουλο.

Αλλά για να καταλάβετε τη φρίκη των πυρηνικών όπλων θα σας μιλήσω για τον αδελφό μου.

Στις 9 Αυγούστου ο αδελφός μου ήταν μόλις 500 μέτρα από το επίκεντρο, στην Ιατρική σχολή όπου σπούδαζε. Όταν έπεσε η βόμβα οι γονείς μου ανησυχούσαν για τον αδελφό μου και βγήκαν με το ποδήλατο αναζητώντας τον, αλλά σε λίγο επέστρεψαν λέγοντας «Δεν ξέρουμε τι ακριβώς συνέβη, η πόλη βρίσκεται σε απερίγραπτη κατάσταση.

Την επόμενη ημέρα ο αδελφός μου ήλθε σπίτι. Το σώμα του ήταν μαύρο και καλυμμένο με μικρά κοψίματα, ενώ φορούσε μόνο τα εσώρουχά του. Η μητέρα μου κλαίγοντας τον αγκάλιασε και έλεγε «Ήλθε πίσω, ήλθε πίσω». Ήταν υπερβολικά διψασμένος και ζήτησε αμέσως νερό. Όπως έπινε μας διηγήθηκε τι συνέβη. Την ώρα της τεράστια λάμψης και του τρομακτικού θορύβου ο αδελφός μου κρύφθηκε κάτω από το θρανίο του. Το ξύλινο κτίριο γύρω του κατέρρευσε. Μετά από λίγο προσπάθησε να κινήσει χέρια και πόδια και κατάλαβε ότι ήταν ζωντανός. Κατάφερε να περπατήσει και να βγει από τα ερείπια. Αντίκρυσε ένα τρομερό θέαμα με νεκρούς και πληγωμένους γύρω του. Οι πληγωμένοι φώναζαν «Νερό, νερό» και ο αδελφός μου που εκπαιδευόταν για γιατρόςκαι ήθελε να βοηθήσει έψαξε για ένα πηγάδι για να τους φέρει νερό.

Όταν ο αδελφός μου επέστρεψε νομίζαμε ότι γλίτωσε από τη βόμβα αφού δε φαινόταν να έχει σοβαρά τραύματα, όμως ένιωθε τόσο αδύναμος που δε μπορούσε να σταθεί.   Διψούσε πολύ και έλεγε συνεχώς «Θέλω νερό, το νερό είναι τόσο καλό!». Είπε στη μητέρα μου «Είμαι τόσο ευτυχισμένος που ήλθα ξανά κοντά σας».

Την τέταρτη ημέρα έγινε μια μεγάλη αλλαγή. Τα σημάδια στο σώμα και τα χείλη του απλώθηκαν. Έλεγε συνεχώς «πονάω, πονάω». Ότι κι αν έτρωγε, ακόμη και τα φάρμακα περνούσαν γρήγορα από το στομάχι του με ένα φρικιαστικό θόρυβο και έκανε συνέχεια εμετούς και διάρροιες.

Την 9^η ημέρα το μόνο πράγμα που άγγιζαν τα χείλη του ήταν νερό. Ήταν τόσο ζεστός, που ζήτησε λίγο νερό και πάγο. Προσπαθήσαμε να βρούμε λίγο πάγο, αλλά στην κατάσταση που βρισκόταν η πόλη ήταν αδύνατο. Βάλαμε βρεγμένες πετσέτες στο σώμα του για να τον δροσίσουμε, αλλά έκαιγε τόσο που αμέσως οι πετσέτες στέγνωναν κι έπρεπε να τις αντικαταστήσουμε. Πονούσε πολύ και είχε μεγάλο πυρετό. Ενώ υπέφερε τόσο είπε στους γονείς μου «Λυπάμαι που δεν εκπλήρωσα απέναντί σας το καθήκον μου σαν γιος. Θα πεθάνω πριν από σας».

Ο αδελφός μου πονούσε υπερβολικά «Πάγο, πάγο, χρειάζομαι πάγο» έλεγε. Κάποια στιγμή ο πόνος ήταν τόσο αβάσταχτος που είπε «Πατέρα, υπάρχει ένα ξίφος στο σπίτι. Σε παρακαλώ βοήθησέ με να πεθάνω τώρα. Δεν αντέχω άλλο.» Αλλά δε μπορούσαμε να κάνουμε κάτι, του είπαμε να μη λέει τέτοιες κουβέντες και τον αγκαλιάσαμε σφιχτά. Μετά από λίγο πέθανε. Υπέφερε τόσο πολύ και προκάλεσε στη μητέρα μου τόσο μεγάλο πόνο επειδή δε μπορούσε να τον ανακουφίσει πριν πεθάνει έστω με λίγο πάγο. Μέχρι το θάνατό της, η μητέρα μου ασχέτως του πόσο δυνατό καύσωνα είχε ποτέ δε μπόρεσε να βάλει στο στόμα της ένα κομμάτι πάγου, επειδή πάντα είχε την τρομερή ενοχή για το ότι  ο αδελφός μου πέθανε ζητώντας ένα παγάκι.

Ο πόλεμος προκαλεί τόσες μεγάλες καταστροφές. Το Προοίμιο του καταστατικού της Ουνέσκο διακηρύττει ότι «αφού ο πόλεμος ξεκινά στα μυαλά των ανθρώπων, στα μυαλά των ανθρώπων πρέπει να οικοδομήσουμε τις άμυνες της ειρήνης». Γιαυτό το σκοπό ταξιδεύω στον κόσμο και διηγούμαι τι έγινε σε μένα και την οικογένειά μου για να καταλάβουν όλοι τη φρίκη των πυρηνικών όπλων και να ενωθούν μαζί μας για την πλήρη απαγόρευσή τους.

Μετάφραση από αγγλικά

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου