Maria Sotiropoulou

Χριστούγεννα στη Δίβρη Κάθε χρόνο ελπίζουμε για λευκά Χριστούγεννα, αλλά σχεδόν ποτέ δεν έρχονται. Ειδικά στη Δίβρη που κάθε χειμώνα γυμνωμένη από τα φύλλα των δένδρων χρειάζεται το χιόνινο παλτό για να καλύψει τις ρυτίδες της.  Τα τελευταία χρόνια τις γιορτινές μέρες πάντα τις περνάμε στη Δίβρη, που δεν έχει ούτε φανταχτερές βιτρίνες, ούτε .θορυβώδη ρεβεγιόν να επιδείξει. Μετά τα περσινά θλιβερά Χριστούγεννα, φέτος και η Δίβρη λαμπροστολίστηκε για τις γιορτές όχι μόνο τα μαγαζιά και τα ανοιχτά σπίτια στολίστηκαν αλλά και παραμονές Χριστουγέννων όχι μόνο άλλαξαν όλες τις λάμπες του κεντρικού δρόμου, αλλά κρέμασαν και πολύχρωμες γιρλάντες και διακοσμητικά, έτσι που ο περαστικός να νιώθει ότι περνά από φιλόξενο τόπο.  Ο καιρός -παρά τις προβλέψεις της ΕΜΥ- ήταν αστραφτερά γλυκός, αν και το τζάκι δε σβήνει καθόλου. Η επικίνδυνη κορφή του έλατου στην αυλή μας κόπηκε την χρήσιμη στιγμή κι έτσι μετά από αρκετά χρόνια στολίσαμε ένα δένδρο -υπερπαραγωγή στην είσοδο του Πνε...

"Φωνάξτε τη μαμμή" Στην τηλεόραση της Cosmote είχα την ευκαιρία αυτές τις μέρες να παρακολουθήσω ολόκληρη τη σειρά του BBC Call the Midwife ήτοι "Φωνάξτε τη μαμμή", που με αφορμή τις αναμνήσεις μιας μαίας (Jennifer Worth) περιγράφει τη ζωή και τις αλλαγές που επήλθαν στο φτωχό Ανατολικό Λονδίνο τις δεκαετίες 1950-60. Είναι εντυπωσιακό το πόσο αυτές οι ιστορίες έμοιαζαν με τις παιδικές μου αναμνήσεις. Η φτώχεια που όμως έσμιγε και δεν διαχώριζε τους ανθρώπους, το κουτσομπολιό και η κακοήθεια που συμπορεύονται με το γνήσιο ενδιαφέρον και την αλληλεγγύη, ο κοινωνικός αποκλεισμός και ο ρατσισμός που πάντοτε υπήρχαν και η ελπίδα που επιβιώνει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.  Ήταν αποκαλυπτικό το πόσο η ιατρική πράξη στη Βρετανία, αλλά και σε μας μεταμορφώθηκε αυτά τα χρόνια. Πώς από τα συνήθη κρούσματα  Ευλογιάς,Διφθερίτιδας και Πολιομυελίτιδας καταφέραμε σήμερα, χάρη στην αντιβίωση και το μαζικό εμβολιασμό, να έχουμε ουσιαστικά εξασφαλίσει αυτές τις σοβαρές πα...

Το Δημοτικό Σχολείο Ακρωτηρίου διδάσκει το θαύμα της συλλογικής προσπάθειας Μέρες γιορτινές ήλθε στα χέρια μου χριστουγεννιάτικος μποναμάς το πανέμορφο παραμύθι "Η ξεχασμένη γνώση" που γράφτηκε από τα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου Ακρωτηρίου Θήρας με αφορμή τον ιστορικό Φάρο. Το σημαντικό σε αυτή τη δουλειά είναι ότι αποτελεί σημαντικό αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας σε ένα νησί, που σήμερα ευημερεί χάρη στον τουρισμό, και που όμως οι μόνιμοι κάτοικοι δεν παύουν να ανατρέχουν στις ρίζες τους.  Όλα ξεκίνησαν από την πρωτοβουλία δυο Μεγαλοχωριανών της δασκάλας Αργυρώς Πιτσικάλη και της  εκδότριας Άννας Σαλιβέρου Βαγιανάκου ,  που ενέπνευσαν αυτή τη συναρπαστική δημιουργική προσπάθεια.  Το παραμύθι το έγραψαν οι μικροί μαθητές, οι οποίοι και το σχεδίασαν, εικονογράφησαν, τύπωσαν και βιβλιοδέτησαν με τις οδηγίες των δασκάλων τους.  Δεν είναι η πρώτη φορά που το Δημοτικό Σχολείο Ακρωτηρίου με καταπλήσσει με την υποδειγματική λειτουργία και τη...

Οι Μαύρες Παρασκευές της κοπάνας Η Black Friday όπως και ο άγιος Βαλεντίνος μας ήλθαν από την Αμερική. Ακολούθησαν την καταναλωτικά πετυχημένη συνταγή του Santa Clauss και -γιατί όχι; - αφού κινούν το εμπόριο. Όμως φέτος στην Ελλάδα όλα τα κανάλια (και η ΕΡΤ) προέβαλαν την ετήσια πλέον κοπάνα των μαθητών για να στηθούν στις ουρές (κυρίως των ηλεκτρονικών ειδών), σαν απτή.απόδειξη της οικονομικής ανάκαμψης. Αναρωτιέμαι με τι λεφτά όλοι αυτοί οι έφηβοι αγοράζουν κινητά και ηλεκτρονικά παιχνίδια που στοιχίζουν περισσότερο από το μέσο μισθό των γονιών τους. Αναρωτιέμαι γιατί ο γονιός που δίκαια παραπονιέται για τους χαμηλούς μισθούς και την ακρίβεια εξακολουθεί να επιτρέπει στο παιδί του ν' αγοράζει αυτά τα πανάκριβα παιχνίδια, που με την εξέλιξη της τεχνολογίας μοιάζουν να είναι μιας χρήσης . Στην Αμερική τα παιδιά που ξενυχτούν μπροστά στα καταστήματα σε αυτή την ηλικία έχουν στην πλειοψηφία τους δουλέψει για το χαρτζιλίκι τους και στα 18 εξορίζονται από το σπίτι.. Όσο ...

Αυτοί οι άθεοι στο LIDL  Περιμένοντας στην ουρά των ταμείων του νέου φανταχτερού σε λαϊκή γειτονιά, LIDL,το πανόραμα του νεοέλληνα,  Μια γιαγιά, που θέλει η ταμίας να της αλλάξει την ώρα στο κινητό "Θα βρω το μπελά μου από το διευθυντή" λέει η ταμίας, πριν ικανοποιήσει βιαστικά το αίτημά της,  Ο θρασύς πελάτης, που για μια χρονοβόρα διαδικαστικά αλλαγή παρακάμπτει -με το έτσι θέλω- τη σειρά και ο κλασσικός μουρμούρας: -Ταμεία άλλα δε βάζουνε; Κατοχή το καταντήσανε ξανά!! Σε λίγο θα μας κάνουμε άθεους, όπως στη Γερμανία!!! Οι υπόλοιποι συμφωνούν και επικροτούν.  -Και τις συντάξεις; Σιγά που θα μας δώσουν αναδρομικά. Είναι για να πλουτίζουν οι δικηγόροι.  -Ο Τσίπρας φταίει. Σιγά μην τον πιστέψουμε !!!  -Γιατί κι ο Μητσοτάκης μας πρόκοψε!!! -Όλα τα γουρούνια ίδια μούρη!! -Μέχρι κι οι Αλβανοί μας καβαλήσανε.  -Πιο έξυπνος ο Ερντογάν τους παίζει όλους.  Ίσως τελικά δε φταίει το Διαδίκτυο για την αφόρητη απρέπεια που μας κατα...

Τα χειρότερα γενέθλια Παραμονή των γενεθλίων μου ανηφόρισα στην Αθήνα σε συνάντηση με φίλους.  Ατυχία πρώτη. Χρειάστηκε μισή ώρα στην ουρά των εκδοτηρίων στην Ομόνοια για να φορτισθεί η μισή -λόγω ηλικίας- κάρτα. Απέναντι από το σταθμό Μετρό στην Ακρόπολη το καφεστιατόριο που θα γινόταν η συνάντηση και όλα κυλούσαν καλά στην τουριστική γραφικότητα, που περιλαμβάνει από πλανόδιους οργανοπαίχτες και ζητιάνους μέχρι κλασσικούς τουρίστες και μοντέρνα νιάτα.  Το σοκ ήλθε μόλις χαιρέτησα για να φύγω.. Η τσάντα μου άφαντη. Μαζί της το κινητό, το πορτοφόλι με ταυτότητα άδεια οδήγησης και πιστωτικές κάρτες, κλειδιά και είδη πρώτης ανάγκης. Και ξαφνικά νιώθεις ανύπαρκτος. Δε θυμάσαι πια κανένα τηλέφωνο, αφού στο κινητό πατάς φωτογραφίες ή ονόματα για να τηλεφωνήσεις, μόνο του σπιτιού σου, που είναι τούτη την ώρα άδειο. Οι φίλοι προσφέρονται να σε δανείσουν, αλλά αυτό που επείγει είναι ένα εισιτήριο ΜΕΤΡΟ για να μη ξαναστηθείς στην ουρά και ευτυχώς οι φίλοι σου το έχουν...

Στο Βρόσλαβ της ειρήνης Κάθε ευρωπαϊκή πόλη που υπέφερε από τον πόλεμο φέρει τις ουλές στα κτίρια που επιβίωσαν για να θυμίζουν ότι υποσχεθήκαμε στα παιδιά μας να μη ζήσουν ποτέ πια τέτοιες τραγωδίες Τα σημάδια από τις σφαίρες βρίσκονται σε τοίχους πανεπιστημιακών κτιρίων που ανακαινίζονται Ανακαινισμένη αίθουσα του Πανεπιστημίου Η IPPNW διάλεξε το Βρόσλαβ της Πολωνίας (21-23 Σεπτεμβρίου) για το Ευρωπαϊκό Συνέδριο φοιτητών και γιατρών της, όχι μόνο για την εξαιρετική Ιατρική Σχολή που διαθέτει, αλλά και για τον έντονο συμβολισμό της ιστορίας της. το κτίριο του τμήματος Γυναικολογίας το τμήμα της Παιδιατρικής Η πόλη με ρίζες γερμανικές και πολωνικές, είχε ενταχθεί στη Γερμανία των Ναζί με την ονομασία Μπρεσλάου και λόγω της αντιστασιακής δράσης των κατοίκων της, είχε επιλεγεί από το Χίτλερ σαν τελειωτικό οχυρό στη μάχη κατά του Σοβιετικού στρατού. Έτσι έγινε αναγκαστική πλήρης εκκένωση της πόλης, τον Ιανουάριο του 1945, κατά τη διάρκεια του ψυχρού χειμών...

Σκηνές εφημερίας κάποτε Ήταν το 1971, στο Τρίτο έτος της Ιατρικής, τότε που μόλις είχαμε πρωτοαποκτήσει το ελεύθερο να μπαινοβγαίνουμε στα νοσοκομεία με την άσπρη μπλούζα, πάντα πεντακάθαρη και τ' ακουστικά να κρέμονται στην τσέπη ή το λαιμό, να φαίνονται, για να μας ξεχωρίζουν σαν τον αυριανό γιατρό. Τι περηφάνια!! Θαρρείς και όλη η ετοιμοθάνατη ανθρωπότητα περίμενε με κολλημένη ανάσα για μας! Λες κι οι βρωμεροί θάλαμοι μας φώναζαν με τ' όνομά μας.  -Πότε επιτέλους θάρθεις; Παρηγοριά ζητάμε, κατανόηση, ίσως κι ελπίδα.  Βέβαια τότε οι Έλληνες στα νοσοκομεία, όλους τους άντρες με άσπρες μπλούζες για­τρούς τους φώναζαν και όλες τις γυναίκες αδελφές. Όμως ένοιωθα αμήχανα και φοβόμουν, πως η απειρία θα πρόδι­νε την εμπιστοσύνη, που έδειχναν τα μάτια κάθε αρρώστου, καθώς σοβαρά σοβαρά του έπαιρνα ιστορικό.  Κείνη τη χρονιά, όπως και αρκετοί  άλλοι συμφοιτητές μου, ξενυ­χτούσα εθελοντικά στις εφημερίες κάνοντας ενέσεις, παίρνοντας αίμα, ράβοντας τραύματα, ...

"Θαυματουργό" λάδωμα Με αφορμή τη σύλληψη των δυο γυναικών που βανδάλιζαν τα εκθέματα στο Βυζαντινό και το Μπενάκειο Μουσείο, επειδή "Οι εικόνες θέλουν λάδι για να θαυματουργήσουν" θυμήθηκα μια πραγματική  ιστορία, που μου είχε αφηγηθεί ο πατέρας μου. Το δάκρυ του Αρχάγγελου  Στο Μεγαλοχώρι της Σαντορίνης το σπίτι της θείας Φλώρας ήταν απέναντι από τον εκκλησάκι του  αγίου Ευθύμιου (που τον θεωρούσαν κάτι ανάμεσα σε φύλακα άγγελο του σπιτιού και μέλος της οικογένειας) και έτσι ήταν φυσικό τα κορίτσια της οικογένειας να φροντίζουν καθημερινά, ακόμη και σε δύσκολους καιρούς ν' ανάβουν τα καντήλια.  Εκείνο το βράδυ ήταν η σειρά της τότε 15χρονης Ουρανίας να φροντίσει τον άγιο Ευθύμιο. Σκούπισε καλά καλά, αφού ράντισε πρώτα με νερό το χωματένιο δάπεδο, ξεσκόνισε και πέρασε με πετρέλαιο τα στασίδια, φυσικά και δεν μπήκε στο Ιερό (αφού ήταν γυναίκα), αλλά φρόντισε να καθαρίσει και τις εικόνες (αφού δεν είχε εκείνη την ημέρα Περίοδο) άλλαξε το νερ...