Αυτοί οι άθεοι στο LIDL

Αυτοί οι άθεοι στο LIDL

 Περιμένοντας στην ουρά των ταμείων του νέου φανταχτερού σε λαϊκή γειτονιά, LIDL,το πανόραμα του νεοέλληνα, 

Μια γιαγιά, που θέλει η ταμίας να της αλλάξει την ώρα στο κινητό "Θα βρω το μπελά μου από το διευθυντή" λέει η ταμίας, πριν ικανοποιήσει βιαστικά το αίτημά της, 

Ο θρασύς πελάτης, που για μια χρονοβόρα διαδικαστικά αλλαγή παρακάμπτει -με το έτσι θέλω- τη σειρά και ο κλασσικός μουρμούρας:

-Ταμεία άλλα δε βάζουνε; Κατοχή το καταντήσανε ξανά!! Σε λίγο θα μας κάνουμε άθεους, όπως στη Γερμανία!!!

Οι υπόλοιποι συμφωνούν και επικροτούν. 

-Και τις συντάξεις; Σιγά που θα μας δώσουν αναδρομικά. Είναι για να πλουτίζουν οι δικηγόροι. 

-Ο Τσίπρας φταίει. Σιγά μην τον πιστέψουμε !!! 

-Γιατί κι ο Μητσοτάκης μας πρόκοψε!!!

-Όλα τα γουρούνια ίδια μούρη!!

-Μέχρι κι οι Αλβανοί μας καβαλήσανε. 

-Πιο έξυπνος ο Ερντογάν τους παίζει όλους. 

Ίσως τελικά δε φταίει το Διαδίκτυο για την αφόρητη απρέπεια που μας κατακλύζει. Οι συνθήκες μας μετέτρεψαν σε όχλο. Η ευγένεια χάθηκε από παντού. Νομίζουμε ότι ξέρουμε τα πάντα, πάντα κατηγορούμε κάποιον άλλο για το οτιδήποτε στραβό, που σίγουρα εμείς- οι αλάνθαστοι- θα το κάναμε καλύτερα, αγορεύουμε ανακατεύοντας την ημιμαθή μας εμπειρία με κοινότυπα αποφθέγματα. Δεν παραχωρούμε τη θέση μας, ακόμη και σε περιπτώσεις που επιβάλλεται από το νόμο, βρίζουμε χυδαία έναν οδηγό που μπερδεύτηκε στα κελεύσματα του GPS και καθυστερεί ψάχνοντας τη σωστή στροφή (ειδικά αν είναι γυναίκα ή ηλικιωμένος),  Έχοντας πάθει και μάθει, φοβόμαστε το ζητιάνο στα φανάρια και τον άνθρωπο που μας ζητά βοήθεια, δεν ανοίγουμε πια την πόρτα σε όποιον μας χτυπά το κουδούνι. Έχοντας απωλέσει την ατομική μας ταυτότητα, συσπειρωνόμαστε στο "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια" για να αυτοπροσδιοριστούμε.

"Ενημερώνουμε τους αγαπητούς μας πελάτες ότι άνοιξε και το ταμείο 2" ανακοινώνουν τα μεγάφωνα και διαγκωνιζόμενοι συνωθούνται στο δίπλα ταμείο, όσοι δεν είχαν ήδη καταθέσει ήδη στον πάγκο το σωρό από τι προσφορές της ημέρας, ή όσοι στο διάλειμμα της δουλειάς αγόρασαν από δω το φρεσκοψημένο κολατσιό.   

Η ουρά αραίωσε, αλλά οι διαξιφισμοί τύπου καφενείου ή τηλεοπτικού πάνελ συνεχιζόταν στο δικό μου ταμείο. Έτσι το θεώρησα μάλλον φυσιολογικό όταν -μόνο φθάνοντας σπίτι- διαπίστωσα ότι η ταμίας  αντί για 1, είχε χτυπήσει 91 !!!! καρβέλια ψωμί, που ανέβασε το λογαριασμό των μηνιαίων μου αγορών στα 200 Ευρώ. 

Για την ιστορία, επέστρεψα στο πολυκατάστημα με το καρβέλι αγκαλιά και το λογαριασμό ανά χείρας, παρέκαμψα κι εγώ την ουρά (κανείς δε διαμαρτυρήθηκε, με κοιτούσαν μάλιστα με συνένοχη ευχαρίστηση, που επιτέλους ξεσκεπάσαμε την γερμανική απόπειρα κλοπής). 

Η ταμίας ζήτησε χίλια συγγνώμην και -αν και είχα πληρώσει με κάρτα- μου επέστρεψε το ποσόν σε μετρητά.

- Έπρεπε να ζητήσεις να πληρώσουν και για ψυχική οδύνη, μου είπε ο επόμενος στην ουρά του ταμείου. Και τη βενζίνη που έκαψες για να ξαναρθείς...Δίκιο δεν έχω;;;

-Δε βαριέσαι, φίλε, του απάντησα. Λάθη είμαστε, ανθρώπους κάνουμε.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου