Παιδιά δικά μας και ξένα

Παιδιά δικά μας και ξένα

Σχολιάζοντας σε παρέα τις απαιτήσεις των εγγονιών μας για  δώρα, κάποιοι 50ρηδες θυμήθηκαν ότι σαν παιδιά, δεν πήγαιναν σχολειό, γιατί δούλευαν σε φάμπρικες (κρυβόντουσαν μόλις γινόταν έλεγχος) ή στα χωράφια και οι μανάδες τους γεννούσαν στα αμπέλια.

Συγκινούμαστε με τις ιστορίες του Ντίκενς, για τα παιδιά, που γινόντουσαν θύματα εκμετάλευσης στους δρόμους ή θαβόντουσαν δουλεύοντας στα ορυχεία της Ευρώπης κι έχουμε την αίσθηση ότι έχουμε αφήσει πίσω μας αυτές τις εποχές έχοντας πλέον δημιουργήσει θεσμούς, που προστατεύουν τα παιδιά μας από τέτοιες καταστάσεις.

Δυστυχώς οι αριθμοί μας διαψεύδουν. Στις 9 Απριλίου 2019 παρουσιάστηκε η Παγκόσμια έκθεση του ΟΗΕ για την εμπορία των ανθρώπων. Το 2016 υπολογίζεται ότι 45.800.000 άνθρωποι ζουν σε συνθήκες δουλείας, από τους οποίους ένας στους  τρεις είναι παιδιά και τα δύο τρίτα από αυτά είναι κορίτσια. Συνολικά στον πλανήτη, περίπου 171 εκατομμύρια παιδιά εργάζονται σε ορυχεία, λατομεία και άλλους επικίνδυνους χώρους δουλειάς ή με υλικά, όπως χημικά, εντομοκτόνα ή βαρύ μηχανικό εξοπλισμό. Τόσο στη Μέση Ανατολή, όσο και στην Αφρική τα παιδιά αποτελούν το 60% των σύγχρονων σκλάβων. Όσο ο πόλεμος εξαπλώνεται τα παιδιά στρατιώτες ή ζωντανές βόμβες είναι όλο και συχνότερο φαινόμενο. Στις αναπτυγμένες ή αναπτυσσόμενες χώρες πολλά παιδιά γίνονται θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης ή δολοφονούνται και μετατρέπονται σε ανταλλακτικά για το εμπόριο μεταμόσχευσης οργάνων. Ειδική περίπτωση είναι τα παιδιά που δουλεύουν σαν σκλάβοι στο Κογκό στα ορυχεία του πολύτιμου για τα κινητά μας Κοβαλτίου ή εκείνα στην Ασία, που κυριολεκτικά με το αίμα τους κατασκευάζουν τα όλο και φθηνότερα «έξυπνα» ηλεκτρονικά παιχνίδια μας.

Την ώρα που στο Χόλυγουντ ταινίες και ντοκυμαντέρ βραβεύονται αναδεικύοντας αυτά τα θέματα, στην πραγματικότητα ο δυτικός άνθρωπος εξακολουθεί να δακρύζει στο θέαμα της νεκρού «Κοριτσιού με τα σπίρτα» που πεθαίνει στο κατώφλι του, αλλά πεισματικά αρνείται ν’ ανοίξει την πόρτα για να μοιραστεί το γιορταστικό τραπέζι, που η δική του οικογένεια απολαμβάνει.

Η προσφυγική κρίση στην Ευρώπη ανέδειξε τη σκληρή αλήθεια. Παρ’ ότι όλοι συγκινούνται με τους γιορτινούς Μαραθώνιους υπέρ της Unicef και άλλων σχετικών ΜΚΟ και αρκετοί καταθέτουν την ελεημοσύνη τους, κανείς προνομιούχος δεν δέχεται να μοιραστεί την ευμάρεια, που πιστεύει ότι δικαιούται. Η μεγάλη πλειοψηφία των Ιντερνετικά ενημερωμένων και παγκοσμιοποιημένων νέων, που στήνονται στις ουρές για τη νέα γενιά  κινητού, όχι μόνο αδιαφορεί για τις συνθήκες κατασκευής του, αλλά και θ’ αρνιόταν να το πληρώσει ακριβότερα για να βελτιωθεί η ζωή κάποιων παιδιών στο μακρινό Τρίτο κόσμο. Τείχη κατασκευάζονται ξανά παντού, η φασιστική ρητορική ξανά θριαμβεύει, οι θρησκείες αντί να παρηγορούν και να εμπνέουν, γίνονται ξανά όργανα μίσους και οι νόμοι της Αγοράς ξανά υπερτερούν του Θείου νόμου, όπως τον δίδαξε ο Ευριπίδης.

Εδώ στην Ελλάδα η κοινωνία διχάζεται. Την ώρα, που ανεύθυνοι δημοσιογράφοι προωθούν κρυφοναζιστικές απόψεις και αρκετοί πιστεύουν ότι καλά κάνουν όσοι χτίζουν νέα τείχη και κλείνουν τα σύνορα, ευτυχώς κάποιοι εξακολουθούν να προσφέρουν από το υστέρημά τους σε όποιον έχει ανάγκη. Κάποιοι άλλοι διαδηλώνουν κατά της εγκατάστασης μεταναστών σε δομές φιλοξενίας στη γειτονιά τους, όπως γινόταν και παλιότερα για τις εστίες αποτοξίνωσης, ενώ συχνά τα σχολειά από φυτώρια Παιδείας, γίνονται πεδίο μάχης ανάμεσα σε γονείς, που καλοδέχονται και σε κείνους, που αρνούνται την είσοδο στα προσφυγόπουλα.

Πριν από δυο χρόνια γεννήθηκε η τρίτη μου εγγονή. Από το Μαιευτήριο πήρε ΑΜΚΑ και ΑΦΜ!!!!! «Είμαι εξάρτημα εγώ της μηχανής σας κι ο γιος μου τ’ ανταλλακτικό» που λέει και το τραγούδι.  Αν νομίζουμε ότι, επειδή ζούμε στην Ευρώπη, τα δικά παιδιά μας είναι ασφαλή από την  δουλεία, που βιώνουν τα παιδιά στον Τρίτο κόσμο, είμαστε γελασμένοι. Θυμηθείτε! Στην Ελλάδα το όχι και τόσο μακρινό 1930, η συμμετοχή των ανηλίκων στην εργασία έφθανε στο 30,48%. Η Ιστορία δυστυχώς φαίνεται ότι δε διδάσκει και μπαίνουμε σε νέο εργασιακό Μεσαίωνα.  Όσο ανεχόμεθα την αδικία, που γίνεται σε οποιονδήποτε άνθρωπο, σε οποιοδήποτε σημείο της Γης, δε μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι. Ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη δε μπορεί να υπάρξει. Κάθε παιδί, όχι μόνο το δικό μας, κουβαλά το Αύριο της ανθρωπότητας. Και όσο παιδιά θυσιάζονται, ελπίδα δεν υπάρχει.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου