Καθώς οι στάχτες κατακάθισαν στο Μνημείο

Καθώς οι στάχτες κατακάθισαν στο Μνημείο

 Τώρα που οι στάχτες από την πυρκαγιά της Notre Dame κατακάθισαν είναι καιρός να σκεφθούμε πιο νηφάλια πάνω στις υπερβολές, που ακούστηκαν με αφορμή τη χρηματοδότηση της αναστήλωσης της.

Η σύγκριση που έγινε με αφορμή την υψηλή οικονομική ανταπόκριση ήταν για την υποκρισία και αναισθησία των ισχυρών απέναντι στα παιδιά, που πεθαίνουν καθημερινά από πείνες και πολέμους. Ο συσχετισμός όμως είναι από τη βάση του λαθεμένος. Δυστυχώς οι θάνατοι των παιδιών είναι διαρκές έγκλημα που καταγγέλλεται αδιάλειπτα και συχνά συγκρίνεται με τις υπέρογκες δαπάνες των στρατιωτικών εξοπλισμών και -παρά τις υπόνοιες για την διαχείριση- χρήματα μαζεύονται συχνά και υπάρχει ειδική μέριμνα και κονδύλια από τον ΟΗΕ. 

Αυτό σύμφωνα με τον ΟΗΕ είναι το αδιανόητο ποσόν, που κάθε χρόνο ξοδεύουμε για στρατιωτικές δαπάνες όταν 842 εκατομμύρια άνθρωποι πεινάνε 

Οι συνεχιζόμενοι θάνατοι των παιδιών οφείλονται σε συγκεκριμένες πολιτικές και όσα χρήματα και αν διατεθούν, το φαινόμενο δεν πρόκειται να σταματήσει, αν δεν αλλάξει ο τρόπος σκέψης της ανθρωπότητας, που θεωρεί φυσική κατάσταση την αύξηση του πλούτου ελάχιστων και τη λιμοκτονία των πολλών. Και δε μιλώ μόνο για τους κεφαλαιοκράτες, αλλά για όλους εμάς που πιστεύουμε ότι δικαιούμεθα να ευημερούμε, όταν δίπλα μας συνεχίζουν να πνίγονται προσπαθώντας να εισβάλουν στη Γη της επαγγελίας. όσοι δραπετεύουν από τον πόλεμο ή την λιμοκτονία, που οι επικρατούσες πολιτικές των δικών μας εκλεγμένων κυβερνήσεων επέβαλαν στις χώρες τους.

Καταστροφές πολιτιστικών μνημείων όπως η πυρκαγιά της Notre Dame ευτυχώς συμβαίνουν σπάνια και είναι στιγμιαία συνήθως τυχαία γεγονότα, που είναι φυσικό να προκαλέσουν πλημμυρίδα εισφορών από τους συγκλονισμένους ανθρώπους, που νιώθουν ότι προσωπικά συνδέονται με το μνημείο. Και επειδή έγινε σύγκριση και με την ανταπόκριση σε πυρκαγιά κάποιων τζαμιών πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι όλοι συγκλονιστήκαμε και καταγγείλαμε την καταστροφή των γιγάντιων αγαλμάτων του Βούδα στο Αφγανιστάν, τους βανδαλισμούς στο Μουσείο της Βαγδάτης και τη Βαβυλώνα στο Ιράκ ή τους ιστορικούς θησαυρούς της Συρίας στην Παλμύρα και το Χαλέπι.

 Κάθε θησαυρός πολιτιστικής κληρονομιάς υπερέχει της ζωής του καθενός από μας, επειδή συνδέει το παρελθόν με το μέλλον της ανθρωπότητας στο σύνολό της και επειδή κουβαλάνε τις διαχρονικές αξίες του πολιτισμού, που κατακτήθηκε με θυσίες γενεών, πρέπει να επιβιώνουν, όσο και το ανθρώπινο είδος. 

 Όμως είναι φυσικό, όταν πρόκειται για θρησκευτικά μνημεία, όπως η Notre Dame ή το Μπλε Τζαμί να ευαισθητοποιούνται πρωτίστως οι πιστοί και παρά τον φανατισμό των οπαδών των δογμάτων κάθε θρησκείας (καθολικοί-προτεστάντες ή σιίτες -σουνίτες), οι πλούσιοι χριστιανοί ή μουσουλμάνοι θα πρέπει πρώτοι να ευαισθητοποιούνται για τις καταστροφές των δικών τους μνημείων και να συμβάλουν οικονομικά, εκτός και αν έχουν υπερβεί το θρησκευτικό τους χαρακτήρα κι αγγίζουν τις καρδιές όλων των ανθρώπων. Γιατί Μνημείο στήνουμε στους κάθε λογής ήρωες, γιατί η λέξη σημαίνει αυτό που πρέπει να θυμόμαστε για πάντα. Και η "Παναγία των Παρισίων" χάρη στον αντιρατσιστικό ανθρωπιστικό συμβολισμό, που ο Ουγκώ της προσέδωσε, https://mariasot.blogspot.com/2019/04/notre-dame.html δεν ανήκει σαν μνημείο μόνο στους καθολικούς Χριστιανούς ή τους Γάλλους δημοκρατικούς πολίτες, αλλά σε κάθε άνθρωπο (και κυρίως ίσως τους αδικημένους) για όσο υπάρχουν Άνθρωποι. 

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου