Μπορεί να επιβιώσει η ευγένεια στην τουριστική Σαντορίνη;
Αποφάσισα να επισκεφθώ το χωριό μου πριν ξεκινήσει η τουριστική σαιζόν με την ελπίδα να ξαναβρώ τη Σαντορίνη, που μετά από πολλά χρόνια που ακροβατούσα ανάμεσα στην έλλειψη αναγνώρισης του νέου της προσώπου και την κόπωση από την υπερβολική έκθεση και συνωστισμό, είχα ξαναγαπήσει αυθεντική όταν την επισκέφθηκα τη χρονιά της Καραντίνας. Τώρα στο Μεγαλοχώρι όλα τα εστιατόρια και τα περισσότερα μαγαζιά είναι ακόμη κλειστά, αν και στους δρόμους του νησιού η κυκλοφοριακή συμφόρηση είναι ήδη φανερή. Παρ’ ότι η πλατεία ήταν άδεια όταν ήλθαμε τη νυχτα ΔΕΝ παρκάρω ποτέ εκεί, απλώς αναγκαστικά ξεφορτώνουμε τα βαριά πράγματα (κυρίως συσκευασίες με νερό) που χρειάζονται περισσότερες διαδρομές μέχρι το σπίτι μας που όπως τα περισσότερα σπίτια στο ιστορικό χωριό δεν έχει πρόσβαση με αυτοκίνητο. Το επόμενο μεσημέρι επιστρέφοντας από το σούπερ μάρκετ βρήκα πλήθως από τουρίστες να συνωθούνται στον άδειο Ποταμό. Αργότερα έμαθα ότι αυτοί οι τουρίστες κάνουν στάση στην αυλή των Αγίων Αναργύρων, όπου
