Λέξεις

Λέξεις

Οι λέξεις στροβιλίζονται, φύλλα στο μελτέμι.

Κλείνω τα μάτια κι ονειρεύομαι τον ήχο τους.

Στήνω πύργους στην άμμο της καρδιάς μου, 

μουσκεύοντας με δάκρυα τους χρυσαφένιους κόκκους τους.

Λέξεις γυμνές και προδομένες,

Λέξεις παντιέρες, ξεσχισμένες στο βοριά,

Λέξεις κούφιες και λέξεις πολύτιμες

Λέξεις εκφραστικές και λέξεις αδιάφορες.

Η νωχέλεια του καλοκαιριού 

κατακλύζει με απάθεια τις επαναλήψεις των αισθημάτων.

Στην άμμο χάραζα το οστέινο πρόσωπο της μνήμης.

Φυσούσα όνειρο και η χρυσόσκονη πλήγωνε τα τυφλά μου μάτια.

Ο χρόνος τορπίλιζε τις αποφάσεις μου.

Έστηνα μάταια γεφύρια,

που τα δυναμίτιζε η σταθερή ανάσα των εποχών.

Έχτιζα πυραμίδες στην έρημο της ψυχής μου

για να θάψω στην αιωνιότητα τη φθαρτή μου ασημαντότητα.

Προκαλούσα τη Μοίρα να παίξουμε κρυφτό

στα σκαλοπάτια της μικρής μας πόλης

μα εκείνη διάβαζε βιβλία σιωπηλή,

σαλιώνοντας το δάχτυλο

κάθε φορά που γύρναγε σελίδα.

Φώναζα τις αδελφές μου να χορέψουμε

γύρω από τη φωτιά των πόθων μας

μα το τσαντόρ διέλυε την ευωχία των επιτευγμάτων μας.

Όσο έστω και ένας αδελφός μου

συνθλίβεται κάτω από το πέλμα της Ιστορίας

πώς μπορώ να κοιμάμαι λεύτερη;

Με πληγώνει η κραυγή της στέρησης

η σιωπή της εγκατάλειψης,

η αδικία της ύπαρξης,

η ανυπαρξία του ζώντος θεού.

Μ’ εξοργίζει η πίστη στην ελπίδα

σ’ ένα κόσμο παράλογο και άκριτο.

Τρυφερά τα μηνύματα των αγέννητων παιδιών

Πασχίζουν να καλύψουν την αδιαντροπιά της πολιτικής.

Καμιά τέχνη δεν παρηγορεί.

Τα κουρέλια της ανημπόριας μου σέρνω.

Τώρα σιωπή.

Να μοιράσω ήθελα ένα κομμάτι από τον εαυτό μου

μα η πείνα είναι τόση

που η ύπαρξή μου

ψίχουλο ανήμπορο να χορτάσει

τον ανθρώπινο λιμό.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου