Μνήμη της μαμάς μου


    Όσα χρόνια κι αν περάσουν η μάνα δεν ξεχνιέται. Ειδικά αν είναι μια μάνα που έδωσε τα πάντα για τα παιδιά και τα εγγόνια της. Ορφανεύουμε μόνο αν πεθάνει η μάνα μας, άσχετα από την ηλικία.
Ειδικά αν μέσα από τη συμπόρευση και τις αλλαγές που η ζωή προσφέρει έχεις καταλήξει μετά από χρόνια αμφισβήτησης κι επαναστάσεων σε μια στενή σχέση εμπιστοσύνης και κατανόησης του εαυτού σου, των γυναικών και του κόσμου ολάκερου.
Η μαμά μου ήταν αγωνίστρια και πρωτοπόρος. Νικήτρια στη ζωή. Με κατανόηση, λογική κι ευαισθησία, πράγμα παράδοξο. Με έμπρακτες δημοκρατικές διδαχές, φλόγα του ουμανισμού και της θυσίας, αν και όχι θρησκευόμενη. Φεμινίστρια, όχι στα λόγια, αλλά με το παράδειγμά της με δίδαξε ότι κανείς άνδρας δεν είναι καλύτερος από μια γυναίκα απλώς επειδή γεννήθηκε άνδρας. Ταυτόχρονα ιεράρχησε τις προτεραιότητες, ώστε η οικογένεια να είναι πάντα πάνω από την καριέρα μου, ενώ βοηθούσε έμπρακτα στη σωστή ανατροφή και των εγγονιών της. 
Μας μεγάλωσε φιλελεύθερα.Δεν το καταλάβαινα, αλλά οι φίλες μου απ' το δημοτικό μου έλεγαν πόσο λίγο καταπιεστική ήταν η ζωή μου. Ποτέ δεν έπρεπε να πιω το γάλα με την πέτσα, άλλαζε την ποικιλια παρασκευής του απαραίτητου τότε αυγού στο πρωινό από βραστό σε χτυπητό και χτυπητό με κακάο κλπ, αν και τρώγαμε πάντα ότι υπήρχε και ποτέ δεν τρώγαμε ότι θα θέλαμε. Τα καλοκαίρια  εκτός από τα μπάνια μας προετοίμαζε για την επόμενη σχολική χρονιά μέσα από βιβλία και μελέτη (συχνά και με τις φίλες μου) ευχάριστη, έτσι που τα σχολικά χρόνια να γίνονται διασκεδαστικά. Αν και στην εφηβεία μου αμφισβητούσε τη στράτευσή μου στα Κατηχητικά ποτέ δε μου απαγόρευε κάτι, αλλά προσπαθούσε να μου το ερμηνεύσει με λογικά επιχειρήματα που τότε δεν έπιαναν. Παρηγοριόταν για τις συναισθηματικές εκρήξεις μου με την ερμηνεία ότι "Είναι της ηλικίας" και μάλλον είχε δίκιο. Αν και αργότερα έμαθα ότι διάβαζε τα ημερολόγιά μου, της το συγχωρώ τώρα που ξέρω το πόσο επικίνδυνο είναι το να μεγαλώνεις εφήβους. Μόλις παντρεύτηκα ζήτησε μετάθεση σε νυχτερινό σχολειό για να με βοηθά στις ευθύνες του σπιτιού (ήμουν ακόμη φοιτήτρια) και μας παρότρυνε να δραπετεύουμε σα ζευγάρι σε μικρές εκδρομές κρατώντας τα παιδιά μας παρ' ότι οι εφημερίες μας στο νοσοκομείο της απασχολούσαν με τη φροντίδα των παιδιών ακόμη και όταν εργαζόμαστε. Είχα ήδη 4 παιδιά όταν εγκρίθηκε η υποτροφία μου στο Λονδίνο από την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας και χάρη στην επιμονή και την προθυμία της ότι εκείνη θ' αναλάβει τα παιδιά μου μπόρεσα ν' αποκτήσω και αυτή την εκπαίδευση.  
Αν και στην κλίμακα των δικών της ιεραρχήσεων η λογοτεχνική μου κλίση ήταν πάντα κάτω από την επιστημονική μου εξέλιξη, και γκρίνιαζε όταν έβλεπε ότι αφοσιωνόμουν περισσότερο στη Λογοτεχνία απ' ότι στην Ιατρική, αποδείχθηκε μόνο στο τέλος πόσο τιμούσε και αυτή μου την έκφραση.
Άριστη εκπαιδευτικός και με εξαιρετικές ηγετικές ικανότητες φυσικά αξιοποιούσε την διδακτική της δεξιοτεχνία ανοίγοντας τους ορίζοντες της Παιδείας με κατ οίκον μαθήματα στα παιδιά και τα εγγόνια της. Μέχρι που το εξαιρετικά προικισμένο μυαλό της την πρόδωσε.
  Η εμπειρία ήταν τρομακτική. Ο πανέξυπνος άνθρωπος μπροστά στα μάτια μας διαβρωνόταν σε ένα ανοικό προσωπείο, που δύσκολα αναγνωρίζαμε. Παραδόξως προφανώς, επειδή ήταν στον πυρήνα της καλός άνθρωπος, όσο η λογική της διαβρωνόταν τόσο η καλοσύνη της αναδυόταν. Σε αντίθεση με άλλους ηλικιωμένους που αναδύουν την ιδιοτροπία και την κακότητα, η μαμά ποτέ δεν παραπονιόταν αντίθετα μας προέτρεπε να μην ασχολούμεθα με κείνη, αλλά να είμαστε ευτυχισμένοι. Όσο τα παράθυρα της ψυχής της έμεναν ανοιχτά.
Υπήρχαν κρίσεις όπου ξέχναγε ακόμη και ποια ήταν. Στην τελευταία από αυτές κι ενώ πιστεύαμε ότι θα τη χάναμε, συνήλθε κάπως και ρωτούσε "Ποια είμαι; Έχω παιδιά; Δούλευα;" Της εξήγησα με την υπόνοια ότι δεν τα έχει συγκρατήσει. Γιαυτό και τελικά τη ρώτησα "εγώ ποια είμαι;". Σκέφθηκε πριν με αναγνωρίσει. 
-Εγώ τι δουλειά κάνω; ρώτησα σίγουρη ότι πια δεν το θυμάται και ούτε και το θεωρούσα σημαντικό.
-Είσαι γιατρός συγγραφέας, με ξάφνιασε.
-Πώς το θυμάσαι; απόρησα.
-Αλίμονο, μου είπε με το διαλυμένο της μυαλό. Αφού είσαι το καμάρι μου!!
    Σκόπιμα δεν την πήγαμε στο νοσοκομείο για το τέλος. Κείνη τη μέρα πέρασαν όλα της τα εγγόνια και τη χαιρέτησαν για τελευταία φορά. Και η νύφη της αφού δεν πρόλαβε να γνωρίσει δισέγγονα.
 Την κρατούσα στην αγκαλιά μου και πίσω μου η αδελφή μου κι οι γαμπροί της όταν άφησε την τελευταία της πνοή κυριολεκτικά σαν το πουλάκι πέταξε η ψυχή της αδειάζοντας τον κόσμο μου.
Παρ' ότι τόσα χρόνια πέρασαν ακόμη μου λείπει. Υποπτεύομαι ότι θα μου λείπει μέχρι να πεθάνω. Δυστυχώς η μνήμη τελικά δεν υποκαθιστά τη φυσική παρουσία ακόμη κι όταν αυτή έχει καταντήσει σε άδειο κέλυφος της ύπαρξης.
Η αλήθεια είναι ότι σε πολλά βιβλία μου οι αναμνήσεις της είναι η αφορμή και έμπνευση για κάποια κείμενα.
Φοβάμαι ότι ποτέ δε θα μπορέσω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για τη γεμάτη ζωή που μας χάρισε.
Προσπαθώ ακόμη να της μοιάσω.

 Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου




Ευαγγελία Δρακουτού Αρβανίτου

Στις 19 Ιανουαρίου 2009 κηδεύθηκε πάνδημα στον Πειραιά η Ευαγγελία Δρακουτού Αρβανίτου. Την αποχαιρέτησαν με συγκίνηση εκ μέρους  των 9 της εγγονιών, η δικηγόρος Ευαγγελία Σωτηροπούλου, εκ των μαθητών της ο τ. Αρχηγός του Λιμενικού Σώματος Ανδρέας Συρίγος και εκ μέρους των συναδέλφων της καθηγητών της Ιωνιδείου Σχολής (από όπου συνταξιοδοτήθηκε σαν Λυκειάρχης) η κα Μαργαρίτα Ψαλιδάκου. Μετά  την ανακοίνωση  του θανάτου της από την Αγνή Ζησίδου, έγινε από το δημοσιογράφο και μαθητή της κ. Μπάμπη Κουλούρη ειδική αναφορά στον τηλεοπτικό σταθμό «Αιγαίο» για την εξαιρετική οκταετή της  προσφορά στο Γυμνάσιο Αρρένων Σύρου.
Η Ευαγγελία Δρακουτού Αρβανίτου γεννήθηκε από μεγαλοχωριανούς γονείς στο Παρίσι, αλλά μεγάλωσε στη Σαντορίνη και τον Πειραιά.. 
Στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής πήρε πτυχίο αρχικά της Ραλλείου Ακαδημίας και μετά (ενώ ταυτόχρονα εργαζόταν σαν δασκάλα) της Φιλοσοφικής  Πανεπιστημίου  Αθηνών. 
Παντρεύτηκε τον μεγαλοχωριανό φιλόλογο Νικόλαο Αρβανίτη και υπηρέτησαν σαν καθηγητές αρχικά στη Σαντορίνη (μέχρι 2 χρόνια μετά το σεισμό), μετά στη Σύρο και τέλος στον Πειραιά, διατηρώντας  στενές σχέσεις με το γενέθλιο νησί και τα παιδιά του, που έβρισκαν πάντα στο σπίτι τους συμπαράσταση στις προσπάθειές τους να σπουδάσουν, ξεπερνώντας τις δυσκολίες του υποβαθμισμένου εκείνη την εποχή τόπου τους. 
Απέκτησε δυο κόρες τη γιατρό - συγγραφέα  Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου και τη δασκάλα Βασιλεία Αρβανίτου Μπριτζάκη, βοήθησε με αυτοθυσία στην ανατροφή των 9 της εγγονιών, και αξιώθηκε να τα δει με καλές σπουδές και αποκατάσταση, όπως τα ονειρευόταν.
Δίδασκε πάντα ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει νάναι «άχθος αρούρης» και θεωρούσε στόχο της ζωής της το πλατωνικό «τα πάντα δια τους άλλους και τίποτε δια τον εαυτόν σου». Μετά το τέλος της, αν ζούσε ο Σόλων θα την κατέτασσε στη χορεία των αξιομακάριστων. Σίγουρα ο καλός Θεός θα την κρατά ήδη στην αγκαλιά του.
ΜΑ-Σ
Εκ μέρους των εγγονιών της, στην εκδημία της μίλησε η δικηγόρος Ευαγγελία Σ. Σωτηροπούλου, με τα παρακάτω λόγια:
«Αγαπημένη μας γιαγιάκα,
Σου μιλάω εγώ η βαφτιστήρα σου εκ μέρους όλων των εγγονιών σου εννέα στον αριθμό. Δεν έχεις φύγεις από κοντά μας. Συνεχίζεις να ζεις μέσα από εμάς πολύ απλά γιατί μας προσέφερες τόσα και σε σένα χρωστάμε αυτό που είμαστε σήμερα. Ήσουν και θα είσαι το στήριγμα της οικογένειάς μας. Σπουδάσαμε, προχωράμε στη ζωή μας έχοντας χαραγμένες μέσα μας τις αρχές που εσύ μας ενστέρνισες σαν αείδωρη γιαγιά εξαίρετη καθηγήτρια και άνθρωπος που πολεμάει γιατί το  θέλει χωρίς να ζητάει ποτέ αντάλλαγμα. Στις επιτυχίες μας εσύ ήσουν αυτή που χαιρόταν περισσότερο, στις ατυχίες μας εσύ ήσουν αυτή που μας εμψύχωνες να κοιτάξουμε μπροστά. Αυτό κάνουμε και τώρα γιαγιούλα. Κοιτάμε μπροστά. Θα είσαι πάντα περήφανη για εμάς! Σε  ευχαριστούμε».


Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου

Σχόλια

  1. Σωτήρης Σωτηρόπουλος Μανα μου δεν ήταν. Κι ομως μ´ ελεγε "γιέ μου"... Τοση μεγαλοσύνη!, στους εβδομους ουρανούς και πιο πανω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Roula Skla Μαρια μου θα την θυμομαστε παντα.........ηταν μια ΚΥΡΙΑ με ολη την σημασια της λεξης.....η ΚΥΡΙΑ Ευαγγελια................

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ιωαννης Μεταξωτος Μαρια μου η μητερα σου και ο πατερας σου ηταν ανθρωποι που δεν ξεχνιουνται γιατι αγαπησαν και αγαπηθηκαν απο οσους τους γνωριζαν θα τους εχουμε παντα μαζι μας
    3 ώρες πριν · Δεν μου αρέσει · 1

    Maria Sotiropoulou Σε ευχαριστω πολυ Γιάννη μου ήσουν μαθητής της και σύ και τη γνώρισες απο κοντά
    2 ώρες πριν · Μου αρέσει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. αχ

    είναι βαθύς ο πόνος αγιάτρευτος...

    αυτό όμως για την μαμά που ορφανεύουμαι μόνο από εκεί είναι μύθος αστικός..

    στο τελευταίο βιβλίο της κας Μάτσας απόδειξε ότι στατιστικά το φαινόμενο της τοξικομανίας ωφείλετε στον θάνατο του πατέρα και μάλιστα στατιστικά έρχεται πρώτα ...

    η μάνα σας πάντως ήταν εκλπικτική και φανταστική και έτσι πρέπει να την τιμάς με κάθε μεγαλοπρέπεια..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. κυρία Σωτηροπούλου,

    Αρχικά, σας ευχαριστώ που μου στείλατε στο μέιλ μου το λίνκ για το όμορφο κείμενό σας, διαφορετικά, η αλήθεια είναι οτι δεν θα είχα την ευκαιρία να το βρώ και να το διαβάσω, με την ταχύτητα και τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας ...

    Διαβάζοντάς το "κέρδισα" το οτι κατάλαβα την όμορφη μεταξύ σας σχέση και την βοήθεια και υποστήριξη που παρείχε η μιά στην άλλη. Η αλήθεια είναι οτι η βοήθεια της μάνας είναι η πιο πολύτιμη σε κάθε νέα γυναίκα που αντιμετωπίζει τα στοιχήματα της καθημερινότητας. Αλλιώς, χωρίς αυτη τη στήριξη αισθάνεται, όσο κι αν το καλύπτει και δεν εκφράζει, μόνος κι εκτεθειμένος κανείς. Η μάνα του καθενός είναι ο κρίκος που τον συνδέει με την ίδια την ζωή, το παρελθόν και με μερικά απο τα πιο πολύτιμα βιώματά του.

    Η εποχή μας είναι αρκετά, ή και υπερβολικά θα έλεγα ατομοκεντρική, κι η μάνα είναι οτι τελικά μας προσγειώνει στην πραγματικότητα αλλά ... μας δίνει και τα φτερά να πετάξουμε.

    Μακάρι, όλες οι μανάδες του κόσμου να γίνονταν ολοένα και καλύτερες και αξιότερες.

    Δέσποινα Αλεφραγκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Niki Sotiropoulou Έβαλα τα κλάματα πρωινιάτικα
    10 ώρες · Δεν μου αρέσει · 1

    Anastasia Perrou α ρε Μαρακι ΔΕΝ ΤΗΝ ΞΕΧΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΣ
    10 ώρες · Δεν μου αρέσει · 1

    Παύλος και Πίτσα Κωνσταντινίδης Η ΚΥΡΙΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ είναι πάντα μαζί μας.Η αγάπη πάντα ζεί.
    8 ώρες · Δεν μου αρέσει · 2

    Ntina Zisidou Tzini !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
    7 ώρες · Δεν μου αρέσει · 1

    Grigoris Panagiotopoulos Οδυνηρη η απωλεια της μανας , ποιος δεν εχει κλαψει για τον χαμο της και ποσο αδεια ειναι η ζωη μετα απο την απουσια της ... τα ματια δεν στεγνωνουν ποτε ... νασαι καλα να την θυμασαι !!
    7 ώρες · Δεν μου αρέσει · 1

    Annitsa Varchalama Arvaniti Αχ Μαρια μου πως τα κατά φρνεις να μας συγκινειςαπ' την αλλη χαίρομαι να διαβάζω και να βλέπω φωτογραφίες για ανθρώπους που αγάπησα με και δεν ξέχασα με ποτε
    7 ώρες · Δεν μου αρέσει · 1

    Σωτήρης Σωτηρόπουλος Ευαγγελία Δρακουτού-Αρβανιτη, παντα ευχόμουνα τα εγγονια της νάπαιρναν πολλοστημόριο της μεγαλοσύνης της. Πιστευω, οτι πηραν καποια ψιγματα ή αρκετα. Τους φτανουν και περισευουν για την ζωή τους!... Ελπιζω απο κει ψηλά να καμαρώνει για τη συμβολή της.
    7 ώρες · Δεν μου αρέσει · 4

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  7. Anmarilie Britzaki Απλά την ευχαριστούμε τη γιαγιά μας, για όλα, όσα μας έμαθε, μας δίδαξε, είπε αλλά πολύ περισσότερο για αυτά που δεν είπε, αλλά τα έκανε...!!!! — νιώθει νοσταλγία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ioanna Vassilopoulou Δεν θα ξεχάσω τη γλυκύτητα που έβγαζε, ακόμη και όταν δεν μιλούσε... Απο τους ανθρώπους που με "άγγιξαν", παρα το λιγο χρόνο που είχα μαζί της...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Κυριακή Σιγάλα Πόσο όμορφο! Όσες φορές κι αν το διαβάσω με συγκινεί αφάνταστα. Γνώρισα και αγάπησα τη θεία Ευαγγελία! Σίγουρα η ψυχούλα της αναπαύεται σε γαλήνη. Κι εσείς όμως, εσύ Μαρία μου και η Κική, ακολουθείτε το παράδειγμά της. Να είστε καλά και να τη θυμόσαστε!

    Eirini Arvanitou ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ.ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ ΝΑ ΘΥΜΟΣΑΣΤΕ ΤΗΝ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΜΗΤΕΡΑ ΣΑΣ.ΘΑΥΜΑΣΙΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΟΥ.ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑ ΚΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΘΗΚΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο γιος σου στο Ναυτικό

Ο Τηλέμαχος από τη Δίβρη δεν έφυγε ποτέ

Τα Λουβιάρικα της Σαντορίνης