Παρακολουθώντας την δοξολογία της 25ης Μαρτίου με την εγγονή μου
Βροχερή 25η Μαρτίου μας ανάγκασε να παρακολουθούμε στην τηλεόραση τη δοξολογία αγκαλιά με την τετράχρονη εγγονή μου. Πάει προνήπιο και ήδη μου είχε απαγγείλει το ποίημα που ειίπε στο σχολειό, τραγουδήσαμε με πάθος τα κλεφτόπουλα και κατασκευάσαμε με χαρτοκοπτική σημαιάκι ίδιο με το δικό της (στην ενδοσχολική παρέλαση) για τον αδελφό και την ξαδελφούλα της.
Πρώτη έκπληξη. Ξέρει όλα τα λόγια του εθνικού ύμνου και τα λέει μαζί με τους φαντάρους.
"Γιατί λένε το δικό μας τραγούδι;" απορεί και προσπαθώ να εξηγήσω γιατί είναι κοινόχρηστος ο εθνικός ύμνος για όλους τους έλληνες και όχι μόνο για τους μαθητές νηπιαγωγείου.
και τότε "Ποιος είναι αυτός;" ρωτά για τον πρωθυπουργό που στέκεται προσοχή μούσκεμα μπροστά στη σημαία.
"Ο αρχηγός των ελλήνων", λέω.
"Αυτός που νίκησε τους τούρκους;" ρωτά και κατανεύω.
"Ποιοι πολέμησαν;" Απαριθμώ όλους τους ήρωες του 21 Κολοκοτρώνης, Καραισκάκης Μπουμπουλίνα.....,.
"Και πού είναι τώρα;"
" Έγιναν αγάλματα" απαντώ.
"Οι τούρκοι πάντως είναι στο νοσοκομείο" με βεβαιώνει και σωπαίνω αποσβολωμένη με την ενάργεια της λογικής των νηπίων
Εντυπωσιακή η κουστωδια των ιεραρχών στα μάτια της. Θαυμάζει τα χρώματα και την πολυτέλεια των ενδυμάτων, την ουρά του αμφίου του αρχιεπισκόπου, τα ιερά κοσμήματα, τα παράσημα στα σακάκια των στρατηγών. παρακολουθεί την ανταλλαγή ευχών ανάμεσα στην πολιτεία και τον κλήρο.
Προσπαθώ να της εξηγήσω ότι είναι, ας πούμε, τα γενέθλια της Ελλάδας και γιαυτό όλοι εύχονται "χρόνια πολλά" και είναι πρεσβευτές από όλο τον κόσμο όλοι αυτοί οι καλοντυμένοι άνθρωποι με τα γαλόνια κι εκείνος ο μαύρος κύριος με το κουστούμι (κάποιος πρέσβης?) που παρακολουθεί σοβαρός.
"Πότε θα μοιράσουν το κρασί;" ρωτάει. 'Τα παιδάκια όμως, με ενημερώνει, κλαίνε και φωνάζουν τη μαμά και τη γιαγιά τους όταν τους το δίνουν!!
Σε γκρο πλαν η αγαπημένη της εικόνα της Παναγιας κι αμέσως μετά του Χριστού ένθρονου.
"Α είναι ο μπαμπάς του Χριστούλη!!" θαυμάζει.
"Οχι είναι ο ίδιος ο Χριστός σε άλλη φωτογραφία, πιο μεγάλος" προσπαθώ να εξηγήσω.
"Και πού είναι ο μπαμπάς του;" επιμένει στην ίδια απορία που κουβαλά από τότε που πρωτομπήκε στην εκκλησία πριν ακόμη μιλήσει κανονικά.
"Μπαμπάς πού;;" ρωτούσε τότε με αγωνία μπροστά στο εικόνισμα. Αναρωτιέμαι πόσο πιο δύσκολο θα είναι στις νέες μονογονεικές ή οικογένειες ομοφύλων να εξηγηθούν οι οικογενειακές σχέσεις, όταν εγώ δε μπορώ να εξηγήσω ακόμη πώς ο μπαμπάς της είναι γιος μου και πώς η κόρη μου δεν είναι αδελφή της αδελφής της νύφης μου..,, όταν ανακατεύοντας τις παλιές φωτογραφίες μόνο από την τεχνική της κάθε εποχής μπορείς να ξεχωρίσεις το πρόσωπό σου από το πρόσωπο των παιδιών ή των εγγονιών σου.
Η ίδια απορημένη έκφραση σε κάθε φωτογραφία. Τα ίδια αμείλικτα ερωτηματικά σε κάθε γενιά. Η ίδια ανυπομονησία για να γευτείς το θαύμα του κόσμου. Για όσο η ζωή συνεχίζεται.
Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου